efsyn.gr, 11/12/22
φόρα Ράλλη
«Aν οι μισοί Ελληνες ξέρανε πώς ζουν οι άλλοι μισοί, θα ήταν κι αυτοί απατεώνες»… Ατάκα πρώτη. Γεγονός;
«Στην Ελλάδα, την άγνοια τη λέμε ψυχραιμία»… Ατάκα δεύτερη. Γεγονός;
«Tι να πεις για τους Ελληνες! Κάθονται δυο ολόκληρες ώρες για να πιουν στιγμιαίο καφέ! O νεοέλληνας είναι το άτομο εκείνο που έχει δυο τηλεοράσεις στο σπίτι του, δυο αυτοκίνητα στο πεζοδρόμιό του και δυο κατοστάρικα στην τσέπη του. Τα δυο μεγαλύτερα προβλήματά του είναι πώς θα χάσει δέκα κιλά και πού θα βρει πάρκινγκ». Ατάκα τρίτη και φαρμακερή. Γεγονός γαμώτο…
Οτι αυτά τα είπε πριν ακριβώς σαράντα (Jesus δηλαδή!) χρόνια ο Χάρρυ Κλυνν, στην παράσταση «Αλλαγή και πάσης Ελλάδος», είναι και αυτό γεγονός. Ελα όμως που από τα γεγονότα έως τις ατάκες/αναλύσεις έχει τρέξει πολύ νερό στ’ αυλάκι. Λούτσα μας έχει κάνει, ρέμα μπαζωμένο που φούσκωσε, που μας πήρε και μας σήκωσε έχει γίνει ο αύλακας, αλλά εμείς νομίζουμε πως, πού θα πάει, θα βγει ο ρημαδοήλιος και θα στεγνώσουμε. Καινούργιοι θα γενούμε, φιγουρίνια παριζιάνικα! Κι ούτε νιώθουμε πως έχει βραχεί ώς τον πάτο το τσαρούχι μας και δεν μας αφήνει να κουνήσουμε ρούπι. Ούτε πως έχει μουσκέψει, πτύχωση την πτύχωση, η φουστανέλα κι άντε να κινηθείς μετά με τόσο βάρος. Εμείς εκεί – φιγουρινάκια. Πεταλουδίτσες απριλιάτικες…
Ετσι είναι τα γεγονότα. Μουσκεύουν. Αν θες να φτάσεις στην ανάλυσή τους δηλαδή. Αλλιώς δεν! Μόνο έτσι, αλλιώς πώς;
Πώς αλλιώς να εξηγήσω, ας πούμε, τα λόγια του πρωθυπουργού προχθές στη Βουλή; Που μία, μία μωρέ, κουβέντα για τον 16χρονο Κώστα δεν βγήκε από το στόμα του. Αυτό το τόσο ακμαίο (σαν τις πεποιθήσεις του), στιβαρό (σαν το στέρνο του), αληθινό (όσο τα λόγια του) στόμα! Βέβαια, δέχτηκε και άσεμνη επίθεση από τον πολιτικό του αντίπαλο, που καρδιοχτυπά να του πάρει την κληροδοτημένη από τα προγονικά του, πρωθυπουργική θεσούλα: μα ήταν στάση του Τσίπρα αυτή; Ρώταγε! Ημαρτον Κύριε – ακούς εκεί «ρώταγε». Είναι δυνατόν να υποβιβάζεις τον πολιτικό διάλογο σε άσεμνο μαστίγωμα στα γυμνά οπίσθια του αντιπάλου; Και να περιμένεις να σου απαντήσει κιόλας;
Εμένα πάντως, η Δεξιά (από κοντά και το αδερφάκι της, το νεο-ΠΑΣΟΚ) μου έχει απαντήσει εδώ και χρόνια. Αν ο Αλέξης δεν θυμάται, να πάρει τζίνγκο μπιλόμπα – θαυματουργό το τζίνγκο μπιλόμπα για της μνήμης τα κενά! Προψές το ξεκίνησα και του λόγου μου και τι δεν θυμήθηκα…
Οκτώβρης του 1998 ήταν, όταν ο 17χρονος Μάρκο έπεσε νεκρός από σφαίρα του αστυνομικού Κυριάκου Βανδούλη. Εκδρομή είχε έρθει με το σχολείο του από τη Σερβία και χάζευε με τους φίλους του βιτρίνες στη Σαλονίκη. Μία κυρία είπε πως της έκλεψαν την τσάντα. Ο αστυνομικός πυροβόλησε. Το παιδί πέθανε. Δεν είχε κλέψει. Η Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης υποστήριξε ότι ο Μάρκο Μπουλάτοβιτς και οι συμμαθητές του είχαν «ασκήσει πίεση» στον αστυνομικό, με αποτέλεσμα να εκπυρσοκροτήσει τυχαία το πιστόλι του.
Δεκέμβρης του 2008 ήταν, όταν ο 15χρονος μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος απλώς περπατούσε στα Εξάρχεια μαζί με τον φίλο του, Νίκο Ρωμανό. Ο ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας στόχευσε, πυροβόλησε δυο φορές, και ο Ρωμανός είδε τον φίλο του να πέφτει νεκρός δίπλα του. Ο ειδικός φρουρός υποστήριξε πως η σφαίρα εποοστρακίστηκε. Τώρα είναι ελεύθερος. Ο Αλέξης είναι νεκρός. Ο Νίκος παλεύει μόνος.
Δεκέμβρης του 2022 είναι. Ο 16χρονος Κώστας Φραγκούλης ζει, δε ζει. Η σφαίρα τον βρήκε στο κεφάλι. Φραπέ έπιναν οι αστυνομικοί, δουλειά δεν είχαν, δουλειά βρήκαν. Δεν πλήρωσε, είπαν, 20 ευρώ – 20 ευρώ… Ο αστυνομικός υποστήριξε πως αναπήδησε η μηχανή που επέβαινε και γι’ αυτό βρήκε τον νεαρό Ρομά η σφαίρα.
Ο Θεωδορικάκος στήριξε (και οικονομικά) την ελληνική αστυνομία μετά το περιστατικό. Εβρισε την αντιπολίτευση, μίλησε για τραυματίες αστυνομικούς και μόνο στο τέλος απηύθυνε τη «συμπαράστασή» του προς τους γονείς. Εγώ λέω να πάει και άνθη στο νοσοκομείο αν τολμάει. Κατά τα λοιπά, είναι ο εποστρακισμός ηλίθιε – τι δεν καταλαβαίνεις; Στο μυαλό είν’ ο στόχος.
