efsyn.gr 29/1/23
Νόρα Ράλλη
Εληξε. Σφύριξαν κι έληξε. Δεν έπεσε δα κι η κυβέρνηση με μια μομφίτσα! Ούτε περιμέναμε να πέσει, ούτε και θέλαμε να πέσει! Μιλάω στο πρώτο πληθυντικό -ναι, τι πρόβλημα; Εκπροσωπώ την πλειοψηφία εγώ. Και η πλειοψηφία με εκπροσωπεί. Πάντα και διά παντός, για πάντα και από πάντα, προπαντός κι εξάπαντος!
Για τους πολλούς γράφω – ναι ρε. Δεν είμαι καμιά πλεμπαία εγώ. Θα μου πεις, τι είναι η πλειοψηφία των Ελλήνων, βρε κοπελιά, αριστοκράτες; Πλεμπαίοι δεν είναι; Οχι, δεν είναι που να σκάσεις! Κοιτάζω τις δημοσκοπήσεις εγώ. Αυτές μόνο πιστεύω εγώ. Και τι λένε οι δημοσκοπήσεις που αυτές μόνο πιστεύω εγώ; Οτι ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Αριστερά, αυτό λένε! Μην κοιτάς που έσπασε ο γερο-διάολος το ποδάρι του και κέρδισε ο Τσίπρας δύο εκλογές. Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις κι ήρθε ο απατεώνας. Πάλι – ναι ρε, πάλι, τι πρόβλημα; Η πλειοψηφία των Ελλήνων που ψηφίζει (δηλαδή το 40% του 60%) ήθελε τον απατεώνα που εμπιστευόταν πάππου προς πάππου. Σταθερότητα το λένε αυτό. Κανονικότητα το λένε αυτό. Κοιμόμαστε με ανοιχτά παράθυρα, το λένε αυτό. Τίποτα να κρύψουμε δεν έχουμε – έτσι το λένε αυτό. Κι αν έχουμε, τον Μητσοτάρχα τι τον έχουμε; Τον πολιτικό άρχοντα της ΕΥΠ, τον επικεφαλής των επικεφαλής!
Πού τι κάνει; Απλώς μας ακούει το παιδί. Οχι, πείτε μου: τι άλλο μπορεί να ζητήσει ένας λαός από τον πρωθυπουργό του από το να τον «ακούει»; Και πώς να ακούσει δέκα εκατομμύρια νοματαίους, ρε μεγάλε, χωρίς βοήθεια; Τουρμπίνα να γίνει τ’ αυτί του; Ασε που μου είναι και φιλάσθενο το τζαρτζανέλι μου. Δεν το βλέπεις που όλο γυμνάζεται και δεν πατάει ποτέ στη Βουλή; Αρρωσταίνει το παιδί με το τοξικό κλίμα των Μαδούρων. Παθαίνει αναφυλαξία, ωτίτιδα (σ’ αυτό φταίει κάπως και ο Σπυρέτος ο Γεωργιάδης που σκούζει όλη την ώρα), αιμορροΐδες βγάζει, και μετά τον πονάει το ποπουδέλι του. Θέλεις εσύ να πονάει το ποπουδέλι του πρωθυπουργού σου; Ε, γι’ αυτό δεν πάει. Για να μη σε γεμίσει (εσένα, ναι εσένα προσωπικά) ενοχές – για σένα νοιάζεται, όχι για τον απαυτό του.
Οπως ακούει τον λαό του, ακούει και τους φίλους του. Γιατί τέτοιο Μητσοτάρχα έχουμε: νοιαστικό, ακουστικό, αγαπησιάρη. Το ‘πε, να πεις δεν το ‘πε; «Φίλοι 30 χρόνια είμαστε με τον Χατζηδάκη. Γιατί να θέλω να τον υποκλέψω;» Το επιβεβαίωσε και ο υποκλεμμένος: «Είμαι αμέμπτου ηθικής» είπε ο Χατζηδάκης. «Ο,τι άλλο θέλετε πείτε για μένα» (ότι διέλυσε και ξεπούλησε την Ολυμπιακή, ας πούμε, τον ΟΣΕ, τις συντάξεις, τα εργασιακά, τα ασφαλιστικά, τη ΔΕΗ, το περιβάλλον), «αλλά για την ηθική μου κουβέντα! Γι’ αυτό κάνω παρέα χρόνια με τον Κυριάκο και είμαστε μια μίζα!» («γροθιά» δεν λεν οι δεξιοί). Ολα τα ξεπούλησε, είπε να ξεπουληθεί και ο ίδιος. Διότι ο ξεπουλημένος το ξεπούλημα δεν το φοβάται – ναι ρε, τι πρόβλημα;
Αλλά το καλύτερο το είπε ο Κουμουτσάκος: «Είναι δυνατόν να κριτικάρετε έναν πρωθυπουργό που είναι εκλεγμένος από τον λαό;» Μέγιστα λόγια τρισμέγιστων ανδρών. Μέγιστα!
Τα κάνω σούμα: ο πρωθυπουργός μάς ακούει. Ο πρωθυπουργός είναι ευαίσθητος (το είπε ακόμα κι ο κομμουνιστής Δανίκας!). Ο πρωθυπουργός είναι συναισθηματικός. Είναι φίλος γκαρδιακός. Είναι φιλάσθενος κι αιμορροϊδικός. Είναι ο επιτελάρχης, ο επικεφαλέστερος, ο βασιλικοφανέστερος. Κυρίως, όμως, είναι ο πρωθυπουργός. Και ως πρωθυπουργό κανείς δεν μπορεί να τον κριτικάρει. Εχει εκλεγεί από την πλειοψηφία (που νιώθει αριστοκρατία, δεν είναι πλεμπαία και δεν ξεχνά τι σημαίνει Αριστερά – μην τα ξαναλέμε, τα ‘παμε), οπότε ουδείς να τον ελέγξει δεν μπορεί. Οχι δεν μπορεί μόνο, δεν δικαιούται! Γιατί αυτό θα πει «Νέα Δημοκρατία»… αυτό δε θέτε;
(Αμα αυτό δε θέτε και κάτι άλλο μπας και θέτε, να με το πείτε. Ολα τα παραπάνω θα τ’ αλλάξω αυτοστιγμεί! Πάω με τον νικητή εγώ. Με την πλειοψηφία πάω εγώ. Πάντα και διά παντός, για πάντα και από πάντα, προπαντός κι εξάπαντος!… Υπάρχει πρόβλημα;)
