στην κοιλάδα των τεμπών

δδμανιάς, 21/3/2023

Δυστυχώς αυτό το τραγούδι έχει αποκτήσει διαχρονική αξία λόγω δυσάρεστων γεγονότων

όταν αντικρίζει κανείς τόση ομορφιά, δεν μπορεί να πιστέψει πώς σε έναν τόπο υπάρχει τόσο σκοτάδι, τόσος πόνος, τόση ανείπωτη θλίψη….

Μες στην κοιλά – όπως τα λέω –

μες στην κοιλάδα των Τεμπών

φόβος των μηχανοδηγών

είν’ ένας γέ – όπως τα λέω –

είν’ ένας γέρο-πλάτανος

μαγκούφης και παράφορος,

που πίνει απ’ το – όπως τα λέω –

που πίνει απ’ το θολό νερό

του ποταμού, το ιερό.

Πίνει κι απλώ – όπως τα λέω –

πίνει κι απλώνει ρίζωμα

βαθιά μέσα στα ανείπωτα.

Κι όποτε παί – όπως τα λέω –

κι όποτε παίρνει ανάποδες

γέρνει και πέφτει στις γραμμές.

Πιάνει το τρέ – όπως τα λέω –

πιάνει το τρένο από τ’ αυτί:

“Μη τη περνάς τη Γευγελή”.

Μένα μου το – όπως τα λέω –

μένα μου το ‘πε ο Πηνειός

το μυστικό ο φλύαρος

πως ήταν ά – όπως τα λέω –

πως ήταν άνθρωπος παλιά

κι είχε παιδιά στην ξενιτιά.