efsyn.gr, 13.07.2023, 20:12
Αντώνης Μαρκόπουλος*
Αυτή τη στιγμή φτάσαμε σε έναν ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει τουλάχιστον 4-5 τάσεις και όχι Συνιστώσες. Που σημαίνει έχουμε εσωκομματικές, ας πούμε, ομαδοποιήσεις, οι οποίες σε πολλά πράγματα αντιμάχονται ή σε άλλα συνεργάζονται; Κατά τη δική μου άποψη που δεν ανήκω σε καμία τάση, αυτό είναι απαράδεκτο. Στην ΚΝΕ, από την οποία προέρχομαι, είχα συνηθίσει να θεωρούνται όλες αυτές οι ομαδοποιήσεις φράξιες.
Επιτρέψτε μου λίγο αυτοπροσδιορισμό: είμαι ιδρυτικό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Εντάχθηκα στο πλαίσιο της Συνιστώσας των Ενεργών Πολιτών που ίδρυσε ο Μανώλης Γλέζος, τον οποίο είχα την τιμή να εκπροσωπήσω αρκετές φορές και στο Φόρουμ Διαλόγου της Αριστεράς πριν από το 2004, αλλά και ως αντικαταστάτης του, μαζί με την Εύη Καράκωστα, στην Πολιτική Γραμματεία μέχρι το 2009. Υπήρξα υποψήφιος βουλευτής Β’ Αθηνών το 2004, το 2007 και το 2009 και τιμήθηκα με αρκετές εκατοντάδες-χιλιάδες ψήφους για εκείνη την εποχή. Στη συνέχεια παρέμεινα στην Π.Γ. ως εκπρόσωπος μιας νέας Συνιστώσας, των ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΩΝ, μέχρι τη διάλυση των Συνιστωσών. Ουδέποτε διεκδίκησα έμμισθη ή κυβερνητική θέση από τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε έλαβα 1 δεκάρα, ούτε καν ως μέρος της επιχορήγησης των κομμάτων που μοιραζόταν στις υπόλοιπες Συνιστώσες (το ίδιο και το Κόκκινο που ήταν διάσπαση της ΔΕΑ).
Με τους αείμνηστους Γιάννη Θεωνά και Δήμο Τσακνιά συντάξαμε το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ το 2009, το οποίο χαρακτηρίσαμε «Κυβερνητικό» και που μόνο ο Α. Τσίπρας. από τον ΣΥΝ τότε, δέχθηκε ως τέτοιο. Επίσης με τον Γ. Θεωνά συντάξαμε το πρώτο οργανωτικό σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά το «ενωτικό» συνέδριο του 2013 και την κατάργηση – αδρανοποίηση των Συνιστωσών παρέμεινα μέλος και στη συνέχεια Παρατηρητής της Π.Γ. και φυσικά μέλος της Κ.Ε. και της Γραμματείας του τμήματος Εξωτ. Πολιτικής και Αμυνας, της οποίας εκλέχθηκα Συντονιστής τον Ιανουάριο του 2015, όταν ο μέχρι τότε Συντονιστής Κ. Ησυχος ανέλαβε υφυπουργός Εθνικής Αμυνας.
Παρέμεινα σε αυτές τις θέσεις μέχρι και το Συνέδριο του 2016 και Συντονιστής μέχρι και το 2017. Συνεπώς γνωρίζω αρκετά καλά το κόμμα. Και τους ανθρώπους του. Ολους όσοι ήρθαν μαζί μας τους χαλεπούς καιρούς των μνημονίων, αποχωρώντας κυρίως από το ΠΑΣΟΚ, όλους όσοι μας άφησαν γιατί ήμασταν πολύ ριζοσπάστες, διαφοροποιήθηκαν αλλά επανέκαμψαν αργότερα χωρίς να λερωθούν, αλλά και όσους ενώ μας έβριζαν και μας λοιδορούσαν και κυνήγησαν δόξες στο ΠΑΣΟΚ που απέμεινε το 2013, μετά γύρισαν –2019- με την ουρά κάτω από τα σκέλια, γλείφοντας εκεί όπου έφτυναν.
Τα λέω όλα αυτά απλώς σαν προοίμιο γι’ αυτά που θα πω στη συνέχεια. Και έχουν να κάνουν με την τωρινή κατάσταση και την άμεση ανάγκη αυτοκάθαρσης, επανίδρυσης ή αναδιατύπωσης της ταυτότητας του κόμματος και της αυτοκριτικής και, γιατί όχι, εκκαθάρισης των δεδομένων ιστορικών ηγετικών στελεχών από διάφορες περίεργες προσμίξεις.
Προσμίξεις καθόλου εκλεγμένες, που παρεισέφρησαν στο πλαίσιο της περίφημης Διεύρυνσης και της Προοδευτικής Συμμαχίας είτε λόγω κάποιου φανταχτερού πανεπιστημιακού τίτλου του εξωτερικού, είτε λόγω δήθεν απήχησής τους στην κοινωνία, ανύπαρκτης συνήθως έξω από τα social media, που ελάχιστοι πολίτες μη συνεπαρμένοι από αυτά βλέπουν, είτε απλά γιατί κάποιοι σύντροφοί μας θεώρησαν ότι θα ήταν καλοί κράχτες προς την πολυπόθητη Κεντροαριστερά ξεχνώντας ότι όταν μπλέκεις πολύ το Κόκκινο με το Πράσινο, και δη του 2013 και μετά, το χρώμα που βγαίνει (καφέ σκ….) δεν θέλγει κανέναν, μάλλον απωθεί. Ειδικά όταν βάζεις σε θέσεις-κλειδιά ανθρώπους που σε πλήγωναν και τους προωθείς σε βάρος άλλων του ιδίου χώρου που είναι «είναι σου» από το 2010-12.
Ο ΣΥΡΙΖΑ των Συνιστωσών είχε αποκλίσεις που ξεκίναγαν από τη σοσιαλιστική πλευρά, 4 Συνιστώσες που προέρχονταν από το ΠΑΣΟΚ και κατέληγαν μέχρι τη μαρξιστική – λενινιστική ΚΟΕ ή ακόμα και την τροτσκιστική ΔΕΑ περνώντας από την ανανεωτική ΑΚΟΑ, τους ΕΔΑΐτες Ενεργούς Πολίτες, την Κίνηση Ενότητας της Αριστεράς, τους ανένταχτους, τη Ρόζα, τους Ριζοσπάστες, την κεντρώα ΕΔΗΚ. Αυτή η κατάσταση ήμασταν. Σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό με αρκετές διαφοροποιήσεις, έλεγες αντεγκλήσεις, αλλά είχαμε ένα κοινό στόχο, ο οποίος δούλεψε. Δεν τέθηκαν ποτέ θέματα φοβερών διαφωνιών και όταν τέθηκαν λύθηκαν με δημοκρατικούς τρόπους.
Του Αλέξη όνειρο ήτανε πάντα να γίνει ενοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και η διάλυση των Συνιστωσών – κομμάτων μέσα στο κόμμα. Και το πέτυχε αφήνοντας μόνο «τάσεις» που υπήρχαν από τον ΣΥΝ. Τις 4 αν θυμάμαι καλά, τότε σιγά σιγά μετεξελίχθηκαν, η Ανανεωτική έγινε ΔΗΜΑΡ και αποχώρησε το 2013, το Αριστερό Ρεύμα αποχώρησε το 2015 ή άλλες λειτουργούσαν σε λανθάνουσα κατάσταση.
Αυτή τη στιγμή φτάσαμε σε έναν ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει τουλάχιστον 4-5 τάσεις και όχι Συνιστώσες. Που σημαίνει έχουμε εσωκομματικές, ας πούμε, ομαδοποιήσεις, οι οποίες σε πολλά πράγματα αντιμάχονται ή σε άλλα συνεργάζονται; Κατά τη δική μου άποψη που δεν ανήκω σε καμία τάση, αυτό είναι απαράδεκτο. Στην ΚΝΕ, από την οποία προέρχομαι, είχα συνηθίσει να θεωρούνται όλες αυτές οι ομαδοποιήσεις φράξιες. Σε τι είναι διαφορετικό αυτό που φτάσαμε ώς σήμερα. Εχουμε 1, 2, 3 κόμματα μέσα στο κόμμα που προσπαθούν κι έχουν αυτοσκοπό τουλάχιστον τα 2 από αυτά να βγάλουν μια νέα ηγετική ομάδα μια νέα, ή ένα νέο γραμματέα και ένα νέο πρόεδρο.
Θεμιτό, σωστό, θα πρέπει να γίνει. Ομως υπάρχει ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα: όλα αυτά διαφημίζονται και φαίνεται να γίνονται όχι με αριστερή λογική, ιδεολογία και ηθική, αλλά με λογικές βεντέτας, νομενκλατούρας, με καταθέσεις υποψηφιοτήτων στο Lifestyle εν είδει ηθοποιού που «απευθύνεται ούτε Αριστερά ούτε στο Κέντρο αλλά σε όλους».
Οι υποψηφιότητες για τον ανώτατο συντονιστή – εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί αυτό είναι ο Πρόεδρος ή το ξεχάσαμε, δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι σαν τις υποψηφιότητες στην Eurovision ή στο Survivor με συνολάκια και one-person σόου! Δεν θα εκλέξουμε τον διάδοχο του Κατρούγκαλου με το μαντιλάκι και τη σαγιονάρα ούτε τον συνεργάτη του Στουρνάρα και των θεσμών ή τις/τους γητευτές των καναλιών!
Η ελάχιστη σοβαρότητα προς τα μέλη απαιτεί οι υποψηφιότητες να υποβάλλονται ταπεινά στην Κεντρική Επιτροπή που θα προκύψει από Συνέδριο! Και οι ενδιαφερόμενοι να παρουσιάζουν και προτάσεις για τα Οικονομικά, Κοινωνικά, Εργασιακά και Εθνικά Θέματα, όχι «είμαι αυτή/αυτός ψηφίστε με», αλλά αυτά πιστεύω, για αυτά θα παλέψω, αυτά θα προωθήσω υποστηρίξτε τα!
Ολες αυτές οι διεργασίες που ακούγονται δεξιά και αριστερά, περί Διαρκούς Συνεδρίου, στο οποίο ανήκω και εγώ, το οποίο θα βγάλει τη νέα Κ.Ε. και Πολιτική Γραμματεία και θα εκλέξει και τον νέο πρόεδρο, είναι σωστές, ίσως ενέχουν όμως ένα πολύ μεγάλο βαθμό αντιδημοκρατικότητας και προχειρότητας αν όχι κουκουλώματος.
Γιατί; Διότι υπάρχουν τα περίπου 170 χιλιάδες καινούργια μέλη, τα οποία γράφτηκαν για να ψηφίσουν ως πρόεδρο τον Αλέξη Τσίπρα. Τα περισσότερα κανείς δεν τα προσέγγισε να ενταχθούν στις οργανώσεις. Από αυτά δεν έχει προέλθει ούτε ένας σύνεδρος. Συνεπώς, ποιος θα τους εκπροσωπήσει; Ή διαφορετικά, πώς θα εκπροσωπηθούν στα εσωτερικά όργανα; Με κανέναν απολύτως τρόπο!
Τρέχουμε, λοιπόν, να βγάλουμε έναν πρόεδρο από πού, από πώς, από τι; Εχουμε να βγάλουμε μια Κ.Ε. και Πολιτική Γραμματεία, αφήνοντας απ’ έξω περίπου τα 2/5 των υπαρχόντων μελών. Αυτό το θεωρώ βαθιά αντιδημοκρατικό και δεν καταλαβαίνω για ποιον πρόλογο πρέπει να γίνει.
Γιατί, λέει, πρέπει να έχουμε εκπροσώπηση στη ΔΕΘ. Εχουμε εκπροσώπηση, όπως έχουμε και στη Βουλή. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν αξιόλογα στελέχη όπως ο Σωκράτης Φάμελλος, ο οποίος μπορεί κάλλιστα να μας εκπροσωπήσει και στη ΔΕΘ. Εξάλλου θα παρουσιάσουμε τις θέσεις του κόμματος. Αυτές οι θέσεις υπάρχουν, έχουν ψηφιστεί και δεν έχουν αλλάξει. Και προφανώς για κάποια πράγματα μας υποδεικνύει η τωρινή κυβέρνηση ότι δεν πρόκειται να αλλάξουν.
Από την άλλη, θα πρέπει όλη η τωρινή ηγεσία να απολογηθεί. Για όλα αυτά που γίνονται, για το πώς χάθηκε το 50% των ψήφων. Ή, αν θέλετε, οι 250.000 από τον Μάιο ή το μισό εκατομμύριο και παραπάνω από ένα εκατομμύριο από το ’19 μέχρι σήμερα; Και αυτό δεν είναι θέμα μόνο του τέως προέδρου, του Αλέξη. Είναι κυρίως θέμα όλων όσοι ήταν γύρω και τον επηρέαζαν ή προωθούσαν πολιτικές τους, κυρίως το οικονομικό επιτελείο, το οποίο σήμερα ορέγεται με τις διαφορετικές εκπροσωπήσεις να πάρει την ηγεσία, ναι, αλλά χωρίς να έχει απολογηθεί για τίποτα, γιατί είχε αυτή την οικονομική πολιτική, γιατί έπεισε τον Αλέξη να ακολουθήσουμε αυτές τις οικονομικές προτάσεις παρακάμπτοντας το ότι η Κοινωνία –θέλουμε, δεν θέλουμε- ανέκαμψε λίγο με τα διάφορα μπαχτσίσια και τα επιδόματα μην καταλαβαίνοντας ότι ήταν δικά της χρήματα.
Γιατί «κάψαμε» τα 37 δισ. φόρους του 2015 – 2019 και δεν τα αποδώσαμε, έστω το 60%, στους δικαιούχους –τους υπερφορολογημένους της μεσαίας τάξης- αλλά στον Μητσοτάκη για να τα μοιράσει με τις Λίστες Πέτσα στα διάφορα λαμόγια.
Επίσης οι διάφοροι μεγαλόσχημοι Νεολαίοι που εκπροσωπούν το τίποτα, μήπως πρέπει να σκεφτούν γιατί πατώνουν διαρκώς στα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, ουραγοί της ΠΚΣ, της ΔΑΠ, της ΠΑΣΠ και των Συσπειρώσεων; Τα ίδια με τους Συνδικαλιστές μας και τις εκπροσωπήσεις μας στα Σωματεία και τις Ενώσεις.
Δεύτερο θέμα που εμφανίζεται και είναι και αυτό -με συγχωρείτε, σύντροφοι και φίλοι- ανόητο είναι πώς θα πάμε στις δημοτικές εκλογές. Μα οι δημοτικές εκλογές έχουν να κάνουν με την τοπική αυτοδιοίκηση. Γι’ αυτό δική μας αυτοδιοίκηση όπου καταφέραμε και πήραμε μόλις το 10% έγινε με συνεργασία με άλλα κόμματα, είτε με το ΠΑΣΟΚ είτε ΑΝΤΑΡΣΥΑ είτε με οτιδήποτε. Αυτή τη στιγμή, αν θέλουμε να κερδίσουμε κάτι, θα πρέπει να δούμε συνεργασίες. Αυτό δεν έχει να κάνει καθόλου με ηγεσία ατομική. Αλλά μια συλλογική. Θα πρέπει λοιπόν η Ανοιχτή Πόλη και οι άλλες παρατάξεις μας να δουν με ποιους μπορούν να συνεργαστούν και να κάνουμε κάτι.
Εξάλλου -μην τρέφουμε φρούδες ελπίδες- δεν είχαμε και δεν έχουμε μηχανισμούς τέτοιους που μπορούν να ανατρέψουν το κλίμα υπέρ μας. Στις δημοτικές εκλογές δεν τις είχαμε το 2014, όταν βγάλαμε τη Δούρου. Και την πήραμε επίσης και την Περιφέρεια Ιονίου. Δεν τις έχουμε και τώρα. Πολύ περισσότερο. Αρα όλα έχουν να κάνουν με κάποιες συλλογικές διαδικασίες.
Καλό θα είναι λοιπόν να παραμείνουμε όπως είμαστε, να ξεκινήσει ο διάλογος, ο απολογισμός του καθενός μας. Και η αυτοκριτική μας μέσα στο κόμμα, κυρίως η Πολιτική Γραμματεία. Να πάμε σε ένα κανονικό συνέδριο σωστά και δημοκρατικά προετοιμασμένο. Εκλέγοντας αντιπροσώπους από όλα όλα τα μέλη. Χωρίς αποκλεισμούς. Με παραίτηση της Κεντρικής Επιτροπής και της Πολιτικής Γραμματείας και εκλογή καινούργιων από την αρχή από ένα ενωτικό συνολικό συνέδριο.
Και εκεί να φανεί, για όλους και για όλα, πόσα απίδια παίρνει ο σάκος και ποιος έχει την ικανότητα να συντονίσει – εκπροσωπήσει, γιατί αυτός για τον ρόλο του Προέδρου, το Κόμμα να πάει μπροστά και να γοητεύσει/πείσει τον κόσμο, κύρια αυτόν που μας βαρέθηκε για την ανυπαρξία ταυτότητας και τους παραγοντισμούς σε συνεργασία με έναν δυναμικό Γραμματέα.
Τώρα ανακάμψαμε λίγο από Γραμματεία. Τα προηγούμενα 2 χρόνια ήταν πολύ θολά. Περάσανε αναίτια, άχρηστα. Με πολύ κακή Γραμματεία και αλλοπρόσαλλο Οργανωτικό που ενδιαφερόταν κύρια για συσχετισμούς. Και πρέπει να επανεξετάσουμε εάν ήταν σωστές οι διευρύνσεις που γίνανε από το ’19 και πόσο αλλοιώθηκε η πολιτική ταυτότητα του κόμματος από Αριστερό – Ριζοσπαστικό σε κάτι αδιευκρίνιστο. Αυτά λοιπόν όλα πρέπει να τα δούμε και να ξανά προσεγγίσουμε ανθρώπους και οργανώσεις που ήταν δίπλα μας όλη τη μακρά περίοδο πριν το ’15 και κατά τη διάρκεια του 2015 – 2019 και τους οποίους είτε χάσαμε είτε πληγώσαμε. Παρά τις όποιες προσφορές τους και διαρκείς προσπάθειές τους να είναι σύμμαχοί μας. Και τις εκκλήσεις τους για μια ενότητα της Αριστεράς.
Αυτά έχει ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα. Να ξαναγεννηθεί. Με έναν ή μία πρόεδρο έξυπνο, δυναμικό, όχι τσαχπίνη αλλά γελαστό και σοβαρό, με ευφράδεια, γνώση περισσότερων ξένων γλωσσών και πολύ καλή γνώση των εθνικών θεμάτων και της εξωτ. πολιτικής και κότσια.
Και αυτό έχει ανάγκη και ο τόπος σήμερα.
*τ. συντονιστής Τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ
