iloveithaki.gr, 11/4/2025
Όσο κι αν φαντάζει απίστευτο σε κάποιους, όλα δείχνουν πως ο ελληνικός λαός είναι έτοιμος να στηρίξει τη Ζωή Κωνσταντοπούλου – όχι επειδή την αγαπά, αλλά γιατί βλέπει σε αυτήν την πιο άμεση, πραγματιστική απάντηση σε ένα πολιτικό σύστημα που έχει βαλτώσει. Το κύμα δυσαρέσκειας απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του δεν έχει σταματήσει να φουσκώνει, φτάνοντας το 65%-75% της κοινής γνώμης. Και καθώς τα υπόλοιπα κόμματα σέρνονται από ήττα σε ήττα, χωρίς πνοή, η Ζωή αρχίζει να φαίνεται ως η μόνη ικανή να τον στείλει στο σπίτι του.
Πρόσφατη μέτρηση τη φέρνει στο 18,8% — ένα ποσοστό που, αν συνεχίσει έτσι, μπορεί να αλλάξει τον πολιτικό χάρτη. Οι πολίτες μπορεί να μη συμφωνούν με το ύφος της, με τις ακρότητες, με την απόλυτη ρητορική της. Όμως βλέπουν σε εκείνη κάτι που λείπει από όλους τους άλλους: ξεκάθαρη αντιπαλότητα με το σύστημα εξουσίας. Και αυτή η ξεκάθαρη θέση είναι πια σπάνια.
Χρεωμένα κόμματα, εξαρτημένες πολιτικές — και ένα ΚΚΕ που δεν “μιλά” στην κοινωνία
Το ελληνικό Κοινοβούλιο έχει μετατραπεί σε ένα φεουδαρχικό σύστημα, όπου η δύναμη δεν πηγάζει από την ψήφο, αλλά από το δάνειο. Η Νέα Δημοκρατία χρωστά πάνω από 550 εκατομμύρια ευρώ, το ΠΑΣΟΚ 450 εκατομμύρια. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού εγκατέλειψε κάθε έννοια ριζοσπαστικής πολιτικής, πλέον παλεύει να κρατηθεί στη ζωή χωρίς να έχει ούτε χρήματα, ούτε βάση, ούτε κατεύθυνση.
Και τι σημαίνουν αυτά τα χρέη; Εξάρτηση. Από τις τράπεζες, από τα κρατικά κονδύλια, από τους οικονομικούς μηχανισμούς που κρατούν το σύστημα στη θέση του. Κανένα από τα παραδοσιακά κόμματα δεν μπορεί να σταθεί χωρίς τις “ενέσεις” χρηματοδότησης που προέρχονται από τον κρατικό κορβανά — δηλαδή από τις τσέπες των πολιτών.
Στην πράξη, οι ίδιοι που λένε ότι εκπροσωπούν τον λαό, είναι οικονομικά αιχμάλωτοι του συστήματος που υποτίθεται πως θα άλλαζαν. Η πολιτική ανεξαρτησία έχει θυσιαστεί στον βωμό του «ρεαλισμού» και των δανειακών υποχρεώσεων. Κι έτσι, ποιος έχει σήμερα πραγματική εξουσία; Όποιος έχει τα λεφτά: η κυβέρνηση, οι τράπεζες, και όσοι μοιράζουν τη χρηματοδότηση.
Το ΚΚΕ μπορεί να καυχιέται ότι είναι το μόνο “καθαρό” κόμμα, χωρίς χρέη, χωρίς διαπλοκή, χωρίς εξάρτηση από τράπεζες και επιχειρηματικά συμφέροντα. Κι όμως, αυτό δεν αρκεί για να συγκινήσει τον λαό. Γιατί; Επειδή παραμένει εγκλωβισμένο σε μια γλώσσα άλλης εποχής. Μιλά με όρους 1970, σε μια κοινωνία που ζει το 2025.
Ο κόσμος δεν ψηφίζει το ΚΚΕ όχι επειδή διαφωνεί με όλα όσα λέει, αλλά επειδή το κόμμα αρνείται πεισματικά να μιλήσει για το σήμερα με τρόπο σύγχρονο, πειστικό, και πρακτικό. Όταν η κοινωνία βράζει, όταν η αγανάκτηση φτάνει στο κόκκινο, όταν ζητείται ένα τώρα και όχι ένα μετά την επανάσταση, το ΚΚΕ απαντά με ξύλινο λόγο, με διαδηλώσεις ρουτίνας και με πολιτική αυτάρκεια που θυμίζει μοναστήρι. Και το αποτέλεσμα; Ο λαός, ακόμα κι αν του αναγνωρίζει συνέπεια, δεν βλέπει στο ΚΚΕ μια δύναμη που μπορεί να ανατρέψει. Το βλέπει σαν μια πολιτική γραφικότητα που απλώς “υπάρχει”, χωρίς να απειλεί κανέναν.
Η ψήφος γίνεται όπλο στρατηγικής
Όλα αυτά συνθέτουν μια νέα πραγματικότητα: στις επόμενες εκλογές, ο λαός δεν θα ψηφίσει με την καρδιά. Δεν θα εμπνευστεί. Θα στραφεί ψυχρά και στρατηγικά στον υποψήφιο που μπορεί να “τελειώσει” τον Μητσοτάκη. Κι αν αυτός είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου, τότε αυτή θα είναι η επιλογή. Όχι επειδή “πείθει”, αλλά επειδή λειτουργεί.
Η ψήφος δεν είναι πια ιδεολογική. Είναι επιβίωσης. Είναι αντίδραση σε έναν κρατικό μηχανισμό που έχει γίνει αδιαφανής, αλαζονικός και βαθιά συνδεδεμένος με συμφέροντα που δεν αφορούν τον απλό πολίτη. Κι αν οι υπόλοιποι παίκτες της Αριστεράς συνεχίσουν να αυτοαναιρούνται, τότε ο λαός θα παίξει το τελευταίο του χαρτί εκεί που υπάρχει ελπίδα για ρήξη.
Ο λαός θα κάνει τη δουλειά, ακόμα και χωρίς να χαμογελά
Η αλλαγή δεν έρχεται πάντα μέσα από το πρόσωπο που θέλουμε. Πολλές φορές έρχεται μέσα από εκείνον που πρέπει. Και αν αυτή τη στιγμή η Κωνσταντοπούλου είναι η μόνη που τρομάζει το κατεστημένο, τότε αυτήν θα διαλέξει ο λαός. Γιατί δεν είναι θέμα συμπάθειας. Είναι θέμα επιβίωσης. Και ο λαός, όταν στριμωχτεί στη γωνία, ξέρει πώς να επιστρέψει τη γροθιά.
