01.09.2017, 22:15 |efsyn
Κώστας Ζώρας*
Ο Νικολάς Μαδούρο με μη αμφισβητούμενη δημοκρατική διαδικασία εκλέχθηκε πρόεδρος της Βενεζουέλας διαδεχόμενος τον αείμνηστο Ούγο Τσάβες, ο οποίος ίδρυσε το κίνημα του τσαβισμού, πολιτικό συλλογικό υποκείμενο που θεμελίωσε την ανεξαρτησία, την αξιοπρέπεια και την κοινωνική ισότητα στη χώρα του.
Ενώ η θητεία του Μαδούρο λήγει το 2018, η ελεγχόμενη από τη δεξιά ολιγαρχική αντιπολίτευση Βουλή απαιτεί και οργανώνει την άμεση αποπομπή του. Στη χρήση μέσων βίας από τους αντιπολιτευόμενους ο Μαδούρο, που δεν τον χαρακτηρίζει η χαρισματικότητα του Τσάβες, απάντησε και αυτός, δυστυχώς, με μέσα βίαιης καταστολής πολλαπλής παρέμβασης, που απέχουν οπωσδήποτε από τις δημοκρατικές αξίες και ελευθερίες, όπως τις κατοχύρωσε, και σε συνταγματικό επίπεδο, η διακυβέρνηση Τσάβες.
Η δημοκρατική νομιμοποίηση και νομιμότητα της πολιτικής εξουσίας στη Βενεζουέλα, και η ευκταία ειρηνική διευθέτηση των διαφορών, θα εξαρτηθεί από τη συμπαράσταση και συμπόρευση του λαϊκού κινήματος με την αναδειχθείσα προσφάτως νέα Συντακτική Εθνοσυνέλευση. Τα συνταγματικά θέματα στη θεμελιακή και εξουσιαστική εκδοχή τους κρίνονται στη βάση της λαϊκής δυναμικής και όχι σε συνθήκες σπουδαστηρίου του δικαίου.
Στο διάστημα αυτό επί ευρωπαϊκού εδάφους συμβαίνουν τα εξής:
Στην Αθήνα, μερίδα του Τύπου «πιέζει» τον Τσίπρα να καταδικάσει ευθέως τις πρακτικές του «καθεστώτος» Μαδούρο. Ποια μερίδα; Κυρίως αυτή που προσφάτως αναδεικνύει τα ιστορικά «πλεονεκτήματα» των καθεστώτων της 4ης Αυγούστου 1936 και της 21ης Απριλίου 1967.
Στο Λονδίνο, για το ίδιο θέμα, «πυρ» κατά των Εργατικών και του Κόρμπιν. Από ποια πλευρά όμως του Τύπου; Από εκείνη που μέσω της «αλησμόνητης» Θάτσερ στήριξε το καθεστώς Πινοσέτ στη Χιλή.
Στο Παρίσι ο Τύπος, ο οποίος ιστορικά στήριξε και δικαιολόγησε τις βαρβαρότητες της Γαλλίας στην Αλγερία, κατά Μελανσόν και στη Μαδρίτη οι πρώην στυλοβάτες του Φράνκο κατά Ιγκλέσιας και Σάντσεθ, στον αγώνα πάντοτε για την εξουδετέρωση Μαδούρο.
Θα έμενε εκτός νυμφώνος η μεγάλη υπερατλαντική δύναμη; Κάθε άλλο. Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν απέκλεισε ακόμα και μια «ενδεχόμενη στρατιωτική επιλογή, σε βάρος της Βενεζουέλας, αν είναι απαραίτητο».
Πλήρης επιστροφή και επάνοδος των ΗΠΑ, τουλάχιστον σε επίπεδο πρότασης μέχρι τώρα, στις αιματηρές πρακτικές του ψυχροπολεμικού παρελθόντος. Βιετνάμ, Κούβα, Γουατεμάλα, Αγιος Δομίνικος, Χιλή, Βραζιλία, Αργεντινή, Ελλάδα. Το τελευταίο δείχνουμε να το ξεχνάμε κάπως (βλέπε και Τάσου Παππά, «Ο λύκος και αν εγέρασε…», «Εφ.Συν.», 14-15/8/2017).
Ο σύμμαχος των πιο βάρβαρων, ολοκληρωτικών, αποτρόπαιων και απάνθρωπων καθεστώτων στον πλανήτη (Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος κ.λπ.) σε πολιτική, πνευματική και ίσως στρατιωτική διέγερση για την «αποκατάσταση της δημοκρατίας» στη Βενεζουέλα!
Πίστευα ότι στις ΗΠΑ τιμώνται μόνον οι πρωταγωνιστές στον αγώνα κατά της δουλείας (Αβραάμ Λίνκολν). Πρόβλημα. Γιατί στην πανεπιστημιούπολη του Σάρλοτσβιλ (Βιρτζίνια) τον χώρο κοσμεί άγαλμα του ρατσιστή στρατηγού Ρόμπερτ Λι, αρχηγού του στρατού της Αμερικανικής Συνομοσπονδίας (δηλαδή των Πολιτειών του Νότου στον εμφύλιο), υπέρμαχου της δουλείας και του οικονομικού συστήματος των γαιοκτημόνων.
Η αξιέπαινη προσπάθεια του δήμαρχου να απομακρύνει τον ανδριάντα κινητοποίησε τη ρατσιστική Ακροδεξιά στο σύνολό της. Από τους ακραίους δεξιούς Ρεπουμπλικανούς μέχρι τους νεοναζιστές και την Κου Κλουξ Κλαν. Συνεκτικό αίτημα και σύνθημα η υπεροχή της λευκής φυλής. Λες και τα πιο αποκρουστικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν διαπράχθηκαν από τους εκπροσώπους της λευκής φυλής.
Ερώτημα: Το «κίνημα» της άκρας Δεξιάς, με την ευρεία έννοια του χώρου, είναι σύγχρονο πολιτικό και κοινωνικό φαινόμενο στις ΗΠΑ ή υφίσταται παλαιόθεν; Προφανώς δεν είναι σημερινό απότοκο, αλλά υπάρχει ιστορικά περίπου από τους χρόνους του αμερικανικού εμφυλίου.
Μεγάλες πολιτικές προσωπικότητες των ΗΠΑ άλλωστε εμφανίστηκαν και διέπρεψαν ως σφοδροί αντίπαλοι και πολέμιοι της ακροδεξιάς φυλετικής και ρατσιστικής ιδεολογίας (Α. Λίνκολν, Ντ. Ρούζβελτ, Τζον Κένεντι, Ρόμπερτ Κένεντι, Μπ. Ομπάμα, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, Μάλκολμ Χ κ.ά.).
Πρέπει όμως να επισημανθεί μια ουσιώδης διαφορά. Για πρώτη φορά ίσως στην αμερικανική ιστορία οι φυλετικές, ρατσιστικές και νεοφασιστικές απόψεις έχουν δικό τους πρόεδρο. Τον ανεκδιήγητο Τραμπ.
Τι κι αν αποπέμπει τον μιντιακό «ήρωα» της άκρας Δεξιάς Στιβ Μπάνον από τη θέση του συμβούλου του επί θεμάτων στρατηγικής πολιτικής (!), τι και αν δημιουργεί σύγχυση με τις διαφορετικές δηλώσεις του, είναι ο πραγματικός εμπνευστής, αρχηγός και ιδεολογικός πατέρας τής εν συνόλω «εναλλακτικής Δεξιάς».
Σε αυτή, μεταξύ άλλων, οφείλει την εκλογική του νίκη, στο όνομά του διαδηλώνουν και δολοφονούν, αυτός στέλνει το μήνυμα της «θεωρίας» των δύο «ταυτιζόμενων άκρων» στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, σε αυτόν ομνύει η προεδρία της Εσθονίας στην Ε.Ε., που θυμήθηκε να οργανώσει «ευρωπαϊκή ημέρα μνήμης των θυμάτων του ναζισμού και του κομμουνισμού», ποιοι; Οι πιο στενοί συνεργάτες του ναζισμού.
Δικαιολογημένα μεγάλες και έγκριτες εφημερίδες των ΗΠΑ αναφέρουν ότι «το έθνος μπορεί μόνο να θρηνεί». Θρήνος και πολιτική παρακμή, μιας μεγάλης χώρας επί των ημερών Ντόναλντ Τραμπ. Οι συνέπειες που ακολουθούν, ανυπολόγιστες σε παγκόσμια κλίμακα.
* καθηγητής της Πολιτικής Κοινωνιολογίας, πρώην αντιπρύτανη του Πανεπιστημίου Αιγαίου
