Ή που λέει ότι οι κυβερνήσεις μειοψηφίας είναι εκ προοιμίου “καταστροφικές” και παραπέμπει άμεσα στη δραματική ιστορία της δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Στη βάση αυτών των παραδοχών η μόνη… λογική πρόβλεψη είναι ότι τελικά, μετά από πιέσεις και σκληρό παζάρι, η επόμενη κυβέρνηση της Γερμανίας θα είναι η ίδια με την προηγούμενη: μια κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών –  Σοσιαλδημοκρατών.

Επειδή, όμως, και η Γερμανία, με κάποια χρόνια καθυστέρηση, προσγειώθηκε στην ευρωπαϊκή… κανονικότητα της κρίσης (και) του πολιτικού συστήματος, αυτή η πρόβλεψη είναι παρακινδυνευμένη. Μπορεί κάθε μέρα που περνάει να είναι και πιο ασφυκτική η πίεση στους Σοσιαλδημοκράτες να συγκυβερνήσουν με τη Μέρκελ, μπορεί κάποιοι στο SPD να εκτιμούν ότι τώρα θα καταφέρουν να επιβάλουν σχεδόν όλη την ατζέντα τους και κάποιοι ότι οι νέες εκλογές θα φέρουν ακόμη πιο καταστροφικό αποτέλεσμα από αυτές της 24ης Σεπτεμβρίου, ωστόσο ο φόβος της “πασοκοποίησης” είναι μεγάλος τόσο στο επιτελείο του κόμματος όσο και στη βάση.

Αυτά με την πίεση για μεγάλο συνασπισμό. Ταυτόχρονα, η απόλυτη… κατανόηση για την απέχθεια που έδειξε από την πρώτη στιγμή η Μέρκελ στην ιδέα μιας κυβέρνησης μειοψηφίας αρχίζει να υποχωρεί. Όλο και περισσότεροι αναλυτές ανακαλύπτουν τα δυνάμει πλεονεκτήματα μιας τέτοιας κυβέρνησης για την αναγέννηση της Πολιτικής -η οποία έχει… ατροφήσει στα χρόνια της “μητερούλας”-, ενώ υπογραμμίζουν ότι μια χαρά λειτουργούν χώρες όπως η Σουηδία ή η Δανία με κυβερνήσεις μειοψηφίας.

Κοντολογίς, κανένα σενάριο δεν είναι πλέον απίθανο: ούτε του μεγάλου συνασπισμού, ούτε της κυβέρνησης μειοψηφίας, ούτε της νέας προσφυγής στις κάλπες. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η εποχή της παντοδυναμίας της Μέρκελ έχει τελειώσει εντός και εκτός των γερμανικών συνόρων. Εντός, διότι δεν είναι πια σε θέση να πείσει τους Γερμανούς ότι δεν χρειάζεται να πονοκεφαλιάζουν, ότι αυτή πάντα θα βρίσκει τη λύση, αργά, σταθερά και χωρίς να υψώσει τους τόνους. Εκτός, διότι οι εταίροι της δεν θα έχουν πια τη βεβαιότητα πως όταν η Μέρκελ συναινεί σε έναν συμβιβασμό, κατόπιν είναι αυτονόητο ότι μπορεί να τον επιβάλει και στο εσωτερικό της.

Πηγή: Η Αυγή