«Θυμάμαι την περυσινή συζήτηση για την διανομή του κοινωνικού μερίσματος τα Χριστούγεννα και την αντίδραση του κ. Σόιμπλε ο οποίος απειλούσε. Είναι ένας πείσμων, γεμάτος μίσος άνθρωπος. Δεν σκέφτεται τα παιδιά ή τους φτωχότερους των φτωχών. Δεν μπορεί να αποδεχτεί πως κάποιοι, οι Έλληνες, μπορεί να έχουν το θράσος να ψηφίσουν μια κυβέρνηση η οποία έχει διαφορετική άποψη από τον ίδιο. Δεν επιτρέπεται κατ΄ αυτόν να υπάρχει μια κυβέρνηση η οποία να αποκλίνει από τις νεοφιλελεύθερες απόψεις και να επιτύχει. H κινητήρια δύναμη γι΄ αυτόν ήταν να την κάνει να αποτύχει. Η διανομή του κοινωνικού μερίσματος φυσικά και είναι σωστή. Κάθε μικρό βήμα βοηθά και μια αριστερή κυβέρνηση οφείλει να το κάνει».

Αυτά δήλωσε η κυρία Γκάμπι Τσίμερ, ευρωβουλευτής της γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) για τον ισχυρό άνδρα της γερμανικής και βέβαια της ευρωπαϊκής οικονομίας κατά τη θητεία του.

Οι σύγχρονοι ηγεμόνες έχουν αλλεργία στην ανθρώπινη ανημποριά, η οποία δημιουργείται από τις πολιτικές τους. Θυμόμαστε όλοι το βασικό επιχείρημα που προβάλλει ο Σόιμπλε συχνά πυκνά στις συνεντεύξεις του: “Δεν επέβαλα εγώ στην Ελληνική κυβέρνηση περικοπές μισθών-συντάξεων”, “δεν επέβαλλε κανείς στους Έλληνες μείωση του ΦΠΑ” και λοιπά ψεύδη. Τα λεγόμενα της κυρίας Τσίμερ τον διαψεύδουν για άλλη μία φορά. Ο Σόιμπλε, τυφλωμένος από την ιδεολογία του, αδυνατεί να καταλάβει το θεμελιώδες στοιχείο της δημοκρατίας: Να προσπαθεί, κάθε φορά απ’ την αρχή, να επιδιώκει την ευημερία όλο και περισσότερων ανθρώπων. Αντίθετα, η ιδεολογία του αποτελεί την αναβίωση μια ξιπασμένης αριστοκρατίας με δημοκρατική μάσκα. Μόνο που το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι η φθορά του Σόιμπλε στα μάτια των πληγέντων από τις πολιτικές τους, αλλά η επικίνδυνη φθορά της ίδιας της της έννοιας της δημοκρατίας, η οποία θρέφει γοργά το τέρας της ακροδεξιάς.

 Όσο περνά ο καιρός, τόσο θα υπάρχουν και περισσότερες αποκαλύψεις για το ρόλο συγκεκριμένων ανθρώπων, όπως ο Σόιμπλε, η Μέρκελ, ο Ντάισελμπλουμ και άλλοι, οι οποίοι βάφτισαν πανευρωπαϊκό το εθνικό ενδιαφέρον τους και εμφανίζονται σε κοινή θέση απέναντι στα θύματα των άκαμπτων πολιτικών τους.

Ακόμα και αν επιχειρούν ορισμένοι ψυχαναλυτές, συντηρητικοί και ψευτοδιανοούμενοι το νεοφιλελεύθερο δόγμα, θα υπάρχει πάντοτε μία νέα μαρτυρία, ένα νέο ρεπορτάζ με στοιχεία, τα οποία θα διαλύει το μύθο του. Οι θιασώτες των περικοπών, της άγριας λιτότητας και του βίαιου οικονομικού σχίσματος εντός των κοινωνιών δε θα πάψουν να προσπαθούν να ωραιοποιήσουν τον εαυτό τους. Πάντοτε όμως η κακόμορφη ιδεολογία τους θ’ αποκαλύπτεται από τις ίδιες τις πράξεις τους.