η άμιλλα και το εμπόριο

Ο καθένας γνωρίζει (;) πλέον από πού αντλούν το «δικαίωμα» μερικοί να συμπεριφέρονται αλαζονικά και σκαιότατα απέναντι σε θεσμούς και ανθρώπους, να οπλοφορούν και να σκορπίζουν τρόμο στους παίχτες των ομάδων που αγωνίζονται, άλλος για το μεροκάματο και άλλος για υψηλότερες απολαβές ή όποιο άλλο προνόμιο του προσφέρει ο αγώνας του: από την εύνοια της εξουσίας, προφανώς, η οποία χρειάζεται την εμπλοκή της με επιχειρηματίες για λόγους επιβίωσης πρωτίστως αλλά και θεμελίωσής της στη συνείδηση πολλών που επηρεάζονται από τη «δύναμη» του κάθε επιχειρηματία.

Είναι πολύ δύσκολο να σταματήσει αυτή η παράδοξη συσχέτιση επιχειρηματιών – εξουσίας – κοινωνίας, παρότι η τελευταία έχει πειστεί ότι είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Ξέρει ότι όλα αυτή τα πληρώνει, εξακολουθεί εντούτοις να πηγαίνει στα γήπεδα και να παθιάζεται για την ομάδα του ο καθένας -αντιπαρέρχεται τη διάχυτη γνώση ότι ο ιδιοκτήτης της ομάδας του κάπως περίεργα έχει πλουτίσει.

Ο οπαδισμός δεν επιτρέπει και πολλά φίλαθλα αισθήματα, αδιαφορεί για ηθικές και άλλες ανοησίες, η ομάδα να νικήσει και ας έρθουν τα πάνω κάτω -και έχουν έρθει. Δεν περιμένει κανείς πολλά πράγματα από έναν αθλητισμό που έχει κατακυριευτεί από το εμπόριο -και κρίμα στα νέα παιδιά που σπαταλάνε ώρες δημιουργικές· κρίμα, εννοείται, που ο αθλητισμός που αγαπούν έχει πάρει τέτοιο κατήφορο σε ό,τι αφορά την άμιλλα και τα ιδεώδη της συγκαλλιέργειας σώματος και πνεύματος.

Οι λάτρεις του ποδοσφαίρου σχεδόν γίνονται συνένοχοι της κατάντιας του αφού φαίνεται να δικαιολογούν τέτοιες αλαζονικές συμπεριφορές από τους ιδιοκτήτες των ομάδων -γνωρίζουν μεν, αδιαφορούν δε. Είναι αλήθεια ότι το πάθος για το άθλημα – θέαμα – παιγνίδι (;) παραβλέπει το εμπορικό του στοιχείο. Είναι ένα μυστήριο που δεν λύνεται (και δεν υπάρχει λόγος).

Καλύτερα να τα βάλει κανείς με έναν στρατιωτικό σχηματισμό παρά με τους θεατές ενός ποδοσφαιρικού αγώνα -δεν είναι ηλίθιοι οι περί την εξουσία ώστε να μη χαϊδεύουν, ισομερώς, τ’ αυτιά των οπαδών· ξέρουν από την ιστορία ότι πολλές επαναστάσεις μπορούν να ξεσπάσουν μέσα από τέτοια λαοφιλή αθλήματα.

Πολλά νέα παιδιά ξέρουν επίσης ότι πίσω από τους αγώνες «κυκλοφορούν» βρόμικα κυκλώματα, που δεν έχουν σχέση με τον αθλητισμό -εξακολουθούν να πηγαίνουν στα γήπεδα. Και αυτά που έχουν, όμως, σταματήσει να βρίσκονται με το σώμα τους εκεί, ακόμη τέρπονται από τους αγώνες, έστω και παρακολουθώντας τους από τους τηλεοπτικούς δέκτες.

Το θέμα είναι βαθύ και πολύπλοκο και κανείς δεν μπορεί να εκφέρει τελική γνώμη ή να δώσει μια ερμηνεία της προκοπής -όποιος το ισχυριστεί απλώς δεν ξέρει πραγματικά τι του γίνεται (τι σημαίνει παιγνίδι, τι είναι ο άνθρωπος).

Το μυστήριο (;) αυτό πάθος εκμεταλλεύονται οι ατσίδες της αγοράς και φροντίζουν να γίνονται ιδιοκτήτες ομάδων, αλλά και τηλεοπτικών καναλιών. Η άμιλλα και η πληροφορία στο έλεος του εμπορίου -ο θρίαμβος της ύλης επί του πνεύματος.

Αλλά μήπως έτσι δεν ήταν πάντα; Και πάντοτε ο αθλητισμός ήταν το μέσο για την αναρρίχηση στην εξουσία, για την πρόσκτηση επιρροής στις μάζες. Πώς θα ήταν δυνατό να δρουν παράλληλα επιχειρηματίες και εξουσιαστές; Θα ήταν (γι’ αυτούς) παράλογο.