προσοχή στο γορίλα

Δεν καταλαβαίνω γιατί βαστήχτηκαν και δεν του έκαναν ακόμα μεγαλύτερο κακό. Αφού αυτό ήθελαν τα «παιδιά». Θα μου πεις ακόμα και τον Χριστό, του έδωσαν και λίγο καιρό να σκεφτεί τη «φωτεινή πλευρά της ζωής» («the bright side of life», που τραγουδούσαν και οι Μόντι Πάιθον) πάνω στον σταυρό, πριν τον ξεκάνουν…

Τι να πω; Ισως έτσι είναι καλύτερα: το να υποφέρεις λίγο πριν από το τελικό έχε γεια καημένε κόσμε, ίσως και να είναι δείγμα υγείας τελικά. Δείγμα υγείας της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας, που μας έχει μάθει πως αμαρτωλοί γεννηθήκαμε και τρισχειρότερα αμαρτωλοί σαπιοπεθαίνουμε. Οπότε, καλά τα παθαίνουμε και, κυρίως, καλά μας τα κάνουν…

Του την έπεσαν του δημάρχου Θεσσαλονίκης. Οπως την έπεσαν και λίγες εβδομάδες πριν στον Κώστα Ζουράρι. Τα ίδια παιδάκια. Που «δεν ήξεραν» και «παρασύρθηκαν», όπως είπε το ένα το καψερό… Αλήθεια, πόσο υπερτροφικό εγώ πρέπει να έχει κάποιος για να θέλει να δείρει, να χτυπήσει με τα ίδια του τα χέρια, να πονέσει και να τραμπουκίσει έναν ηλικιωμένο άνθρωπο; Ποιος ο λόγος;

Ο μη Λόγος, αυτός είν’ ο λόγος. Ιδού η απόδειξη: «Δεν τρώμε χόρτο. Αυτές τις απόψεις σε τίποτα κεντροαριστεροδεξιές κότες. Ο Μπουτάρωφ πήγαινε γυρεύοντας. Με τις δηλώσεις που έκανε ήταν φυσικό και επόμενο μερικοί να τον προπηλακίσουν. Και γρήγορα οι κρατιστές υπάλληλοι του Τσίπρα συνέλαβαν δυο άτομα… Το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει. Θα συναντηθούμε με αυτούς. Δεν θα περάσει έτσι»…

Το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει. Το λες και νιώθεις τα μάτια σου ν’ αρχίζουν να καίνε. Μόνο με το να το ξεστομίσεις. Πόσο μάλλον αν το πιστεύεις.

Το ποιος είπε τα παραπάνω λίγη σημασία έχει. Είναι στέλεχος της Ν.Δ. Στην Κοζάνη. Ε και; Το ζήτημα είναι πως σαν κι αυτόν υπάρχουν πολλοί. Που τον στηρίζουν και τα στηρίζουν. Αυτά τα λόγια και τα άλλα, τα «καψερά» που βαράνε. «Πήγαινε γυρεύοντας»… Και ο Λαμπράκης, «γυρεύοντας δεν πήγαινε» και αυτός;

Είπαμε: η αμαρτία είναι ήδη προαποφασισμένη! Το θέμα είναι πότε θα σου ‘ρθει η τιμωρία. Οτι την αξίζεις, την αξίζεις – αυτό είναι σιγουράκι. Τα υπόλοιπα είναι απλά θέμα χρόνου… Και ‘κεί είναι που την πατάμε σχεδόν όλοι. Εννοείται και προσωπικά. Γιατί έρχεται εκείνη η ρημαδιασμένη στιγμή στη ζωή που το λες το άτιμο. Βγαίνει από τα σωθικά σου και δεν μπορείς να το σταματήσεις: «Δεν θα ‘ρθει και η ώρα σας;». Το λες!

Το λες, που να πάρει. Δεν βαστιέσαι. Και τότε είναι που συμβαίνει: γίνεσαι ίδιος με αυτούς. Της ίδιας συνομοταξίας, θρησκείας, αναβρασμού και εκτροχιασμού το ανάγνωσμα. Δεν έχουμε εξάλλου και πολλές διαφορές οι άνθρωποι συναμετάξυ μας. Λίγο να μιλήσεις την ίδια γλώσσα με τον άλλο και γίνεσαι σχεδόν ίδιος. Ετσι, κατευθείαν. Αυτός είναι και ο σκοπός τους εξάλλου: μέσω της βίας (και της βίας της γλώσσας) να σε κάνουν ίδιο μ’ αυτούς.

Ισως γι’ αυτό και η ελευθερία της έκφρασης (αυτές οι «δηλώσεις» για τις οποίες «πάμε γυρεύοντας»!), η ποίηση και η καλλιτεχνική δημιουργία είναι τα πρώτα θύματα κάθε αυταρχικού καθεστώτος. Ακόμα και υπόκωφου, όπως σήμερα. Υποδόρια κινούνται οι φασιστικές νόρμες. Δεν τις καταλαβαίνεις.

Φανταστείτε ένα τέτοιο κόμμα (κίνημα θα το πουν!) στην Ελλάδα: κάτι με Μπαλτάκους, κρυφοακροδεξιούς και Καρατζαφερόπαιδα (νυν και πρώην)… Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει τώρα στη γειτονική Ιταλία. Το κίνημα των Πέντε Αστέρων και η ακροδεξιά Λέγκα του Βορρά έκαναν κυβέρνηση, που χαρακτηρίζεται «η πιο αντισυστημική κυβέρνηση, από το τέλος του φασισμού» (!), γιατί είναι κόντρα στην ευρωπαϊκή πολιτική.

Είσαι κόντρα; Αρκεί. Για να είναι ο πλέον αντισυστημικός, αντισυμβατικός και αντιοτινάναι… Τι κι αν τα μπατζάκια σου βρομάνε νεοφιλελευθερισμό και ναζιστίλα. Πάντα θα βρεθούν «δίχως αισχύνη και σεβασμό γεροντοκόρες που με το ζώο επαίσχυντα θα παίζουν, δε λέω πώς δε λέω πού».

Γι’ αυτό σου λέω: προσοχή στο γορίλα!… Σ’ αυτόν που μπαινοβγαίνει απ’ το κλουβί και γίνεται μια εγώ και μια εσύ.