iloveithaki.gr | june 12th 2018
με λίγα λόγια: «το μόνο όπλο του μαχητή, πρέπει να είναι ο ανθρωπισμός του»
σχόλια ημέρας:
η χρηστή διοίκηση πάνω απ όλα
όλοι συμφωνούμε ότι χρειαζόμαστε μια χρηστή διοίκηση και ένα κράτος αποτελεσματικό που διασφαλίζει την ισοπολιτεία και βελτιώνει την καθημερινότητα των πολιτών. ακούγεται αυτονόητο αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο να γίνει, καθώς εγκλείει σχέσεις εξουσίας, προϋποθέτει σαφή λόγο από κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενους, απαιτεί στελέχη με δεξιότητες και ικανότητες. Διόλου τυχαίο που τα κομματικά πάθη ανάβουν κάθε φορά που τίθεται ζήτημα στελέχωσης των δημόσιων υπηρεσιών ή ακόμη που στελέχη της διοίκησης «κρύβονται» πίσω από κόμματα. Εδώ χρειάζεται συναίνεση από τις πολιτικές δυνάμεις, ώστε να συμφωνήσουν σε ένα ελάχιστο αποδεκτών κανόνων. Ετσι θα παύαμε να ασχολούμαστε με τα αυτονόητα και όλοι θα στρέφονταν σε πιο δημιουργικές προτάσεις και πρακτικές. Εξίσου σημαντικός είναι και ο στρατηγικός σχεδιασμός, όρος άγνωστος στον πολιτικό μας λόγο. Εδώ φαίνονται τα όρια και η μερική διάψευση της επαγγελίας του «τέλους των ιδεολογιών». Ο στρατηγικός σχεδιασμός δοκιμάζει και την ικανότητα των πολιτικών κομμάτων να επεξεργαστούν σαφείς προγραμματικούς στόχους και να περιγράψουν τα μέσα για την υλοποίησή τους. εκεί θα κριθούν όσοι έχουν σχέδιο και όσοι απλά διαχειρίζονται τα πράγματα./ π κυπριανός
η αυτοκρατορία του καλού εναντίον του κακού
πολύ πριν από τις απόπειρες της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 ενάντια στους πύργους του World Trade Centre, οι γόνιμοι εγκέφαλοι της κυβέρνησης των ΗΠΑ εργάζονταν ήδη για να επινοήσουν μια «αντι-τρομοκρατική» ρητορική προσαρμοσμένη στη μεταψυχροπολεμική εποχή. Έχοντας χάσει, με τη κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την αποσύνθεση του υποτιθέμενου σοσιαλιστικού στρατοπέδου, τον καλύτερο εχθρό και άλλοθί τους, χρειάζονταν για την Αυτοκρατορία τους του Καλού, ένα νέο διπλό μπαμπούλα, μια εκσυγχρονισμένη ενσάρκωση του απόλυτου Κακού, που θα δικαιολογούσε την αναζωπύρωση της κούρσας των εξοπλισμών και τις σταυροφορίες της νέας αυτοκρατορικής τάξης πραγμάτων. Η κυμαινόμενη έννοια της τρομοκρατίας ήταν εντελώς κατάλληλη για να προσφέρει την ιδεολογική κάλυψη που απαιτούν οι σωφρονιστικές εκστρατείες, οι νεοαποικιακές εισβολές και οι λοιποί «προληπτικοί πόλεμοι». Προοριζόταν να εξορκίσει το φάσμα ενός πανταχού παρόντος κινδύνου και ενός απροσδιόριστου εχθρού. Στο πλαίσιο του στρατηγικού αναπροσανατολισμού (η «επανάσταση» των στρατιωτικών υποθέσεων) που ξεκίνησε την επαύριον της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου και την παραμονή του πρώτου Πολέμου του Κόλπου, τα εγχειρίδια του Πενταγώνου όριζαν τη τρομοκρατία ως «τη σταθμισμένη χρήση της βίας με σκοπό τον εκφοβισμό και τον καταναγκασμό ώστε να επιτευχθούν θρησκευτικοί, πολιτικοί, ιδεολογικοί και άλλοι στόχοι». Ένας τόσο ελαστικός ορισμός μπορεί κάλλιστα να εφαρμοστεί στους αποικιακούς πολέμους, στις αυτοκρατορικές κατακτήσεις, στη ποινικοποίηση των κοινωνικών κινημάτων και σε όλες τις μορφές κρατικής τρομοκρατίας (μεταξύ των οποίων και εκείνης του Ισραήλ στα κατεχόμενα εδάφη) που χρησιμοποιούν τη βία για να πετύχουν, με «τον εκφοβισμό και τον καταναγκασμό» στόχους που είναι συνάμα πολιτικοί, ιδεολογικοί και θρησκευτικοί. Η τριπλή κοινωνική, οικολογική, ηθική κρίση, που διαιωνίζεται και προδίδει κάθε μέρα περισσότερο την απορρύθμιση ενός κόσμου που διέπεται από τον άθλιο νόμο της αξίας και των αγορών, βάζει στην ημερήσια διάταξη μια τέταρτη στιγμή, εκείνη της πολιτικής και των μέσων που στοχεύουν να αλλάξουν στ’αλήθεια τον κόσμο. Το 1988, λέει ο Ντέιβις, οι συνοικίες του Λος Άντζελες «συγκλονίζονταν από διαμαρτυρίες και οι ξεβράκωτοι των προαστίων απειλούσαν το παλιό καθεστώς της πόλης». Οι γιγάντιες διαδηλώσεις της Άνοιξης 2006 που είχαν εισβάλει στο κέντρο της πόλης στο όνομα του λαού των μεταναστών χωρίς χαρτιά (ειδικά των ισπανόφωνων) έφεραν στο φως της ημέρας τη κοινωνική δύναμη των λαϊκών συνοικιών και προαστίων. Ίσως θα διακρίνουμε εδώ αργότερα το προάγγελμα ενός νέου κύκλου. Για τους αγωνιστές των κοινωνικών κινημάτων, η πρόκληση θα ήταν τότε να συγκεντρώσουν αυτή την αναδυόμενη εξουσία γύρω από ένα πρόγραμμα που θα έπρεπε «να αποτελέσει ένα είδος διακήρυξης των οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των παιδιών της πόλης». Και όχι μόνο των παιδιών… ένα τέτοιο πρόγραμμα δεν θα ίσχυε μόνο για το Λος Άντζελες. / ντάνιελ μπενσαΐντ
[gallery_bank type=”images” format=”thumbnail” title=”false” desc=”false” responsive=”true” special_effect=”overlay_fade-white” animation_effect=”bounce” album_title=”false” album_id=”1382″]
