iloveithaki.gr / feb 1st 2019
σχόλια ημέρας:
- μετά την οκτωβριανή επανάσταση, και για τον υπόλοιπο 20ό αιώνα, ξεκίνησαν διεργασίες που με πολλαπλούς τρόπους υπέταξαν την εργατική τάξη και ανέδειξαν τα αριστερά κόμματα ως εργαλεία αυτής της υποταγής, που υπάκουαν πλέον σε δικά τους συμφέροντα και εγκατέλειπαν την αναζήτηση επαναστατικής θεωρίας του εργατικού κινήματος
- σήμερα φαίνεται ότι μπροστά στη μητέρα των μαχών αλαφούζου, μαρινάκη, βαρδινογιάνη, ν.δ. και ολίγης από κιν.αλ όλα τα ζητήματα διαφάνειας, διαπλοκής, διαφθοράς κ.λπ. πέρασαν στα αζήτητα ή μεταμορφώθηκαν σε σκευωρίες
- ο θέμος έλεγε, «εμείς φταίμε που κάναμε ανθρώπους τους αλβανούς και τους αριστερούς». μάλιστα, τους πρώτους τους χαρακτήρισε «ζωντανά», περίπου όπως η χιτλερική προπαγάνδα χαρακτήριζε τους εβραίους «αρουραίους». εξυπνοι άνθρωποι υπάρχουν πολλοί, όμως σημασία έχει πού στρέφει κανείς την ευφυΐα του, με ποια άλλα χαρακτηριστικά αυτή συνδυάζεται και τι είδους κληρονομιά αφήνει
επιλογή πραγματικών ειδήσεων:
άφες ημίν τα οφειλήματα ημών
το διορθωτικό μοντέλο υπήρχε και εφαρμοζόταν πλατιά στις οικονομικές λειτουργίες των χωρών της μεσοποταμίας τη δεύτερη και την τρίτη χιλιετία π.Χ. Ο Χάντσον το ονομάζει αμνηστία του Clean Slate, όπου το τελευταίο υποδηλώνει νέο ξεκίνημα, νέα αρχή, σβήνω το παρελθόν, μηδενική βάση, και αποτελούσε το αναγκαίο και περιοδικό σβήσιμο των χρεών των μικροκαλλιεργητών – αναγκαίο επειδή αυτοί οι αγρότες, στις κοινωνίες όπου τα δάνεια είναι τοκοφόρα, είναι πολύ πιθανόν να φτωχοποιηθούν, να τους αφαιρεθεί η όποια ιδιοκτησία και τελικά να γίνουν δούλοι, όπως ακριβώς οι γυναίκες τους και οι κόρες τους γίνονταν σεξουαλικές σκλάβες των πιστωτών. Αυτό οδηγεί στην κοινωνική πόλωση, όπου η κοινωνία αποτελείται από μια ολιγαρχία αρπακτικών πιστωτών και από μια υπο-τάξη (ούτε καν κατώτερη) από χρεο-δουλοπάροικους χωρίς καμία σωτηρία και διαφυγή από το χρέος. Τονίζει ο Χάντσον: «Είναι αυτό ακριβώς που θέλουν οι πιστωτές. Οχι απλώς τον τόκο αυτόν καθεαυτόν, αλλά τις εγγυήσεις για το χρέος – οποιαδήποτε περιουσιακά στοιχεία κατείχαν οι χρεώστες, από την ίδια τους την εργασία μέχρι την ιδιοκτησία τους, και τελικά τις ζωές τους». Και αυτή είναι η πεμπτουσία της βαρβαρότητας. Οι κοινωνίες της αρχαίας Μεσοποταμίας διέθεταν την πρόνοια να καταλαβαίνουν ότι αφού ο τόκος στα δάνεια αυξάνεται με εκθετικό ρυθμό, ενώ η οικονομική ανάπτυξη ακολουθεί μια καμπύλη τύπου S, οι δανειολήπτες θα μπορούσαν να καταλήξουν να απογίνουν δέσμιοι των πιστωτών τους, αν δεν τους προστάτευε μια κεντρική εξουσία. Με αυτό το σκεπτικό οι βασιλιάδες της Μεσοποταμίας έσωζαν σε τακτικά διαστήματα χρεώστες που τους συνέθλιβαν τα χρέη τους. Και συνεχίζει ο Χάντσον: «Απελευθερώνοντας άτομα από τον δεσμό του χρέους και επιστρέφοντας τη γη στους καλλιεργητές από τους οποίους είχε κατασχεθεί λόγω χρεών…αυτές οι αποφάσεις προστάτευαν μια αγροτιά που θα επιθυμούσε να πολεμήσει για τη γη της και να εργαστεί στην κατασκευή αρδευτικών καναλιών και δημόσιων κτιρίων….Εκκαθαρίζοντας την αύξηση των προσωπικών δανείων, οι κυβερνήτες έσωζαν την κοινωνία από το κοινωνικό χάος που θα προέκυπτε από τη χρεοκοπία, τον δεσμό του χρέους και τη λιποταξία». Οι κοινωνίες της αρχαίας Μεσοποταμίας καταλάβαιναν ότι η ελευθερία διατηρείται όταν υπάρχει προστασία των δανειοληπτών, πράγμα που οι σημερινές κοινωνίες προτιμούν να ξεχνούν. Στις κοινωνίες που διαμόρφωσαν αυτό που ονομάστηκε δυτικός πολιτισμός, ήδη από τις αρχαίες ελληνικές πόλεις, επικράτησε η αρχή του ανατοκισμού στα χρέη, με μία μόνο εξαίρεση, με τον αυτοκράτορα Ρωμανό Λεκαπηνό της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τον 10ο αιώνα μ.Χ. Το χρέος υπάρχει και στο Πάτερ Ημών, όπου λέει «άφες (από το αφίημι, δηλ. συγχωρώ) ημίν τα οφειλήματα (δηλαδή τα χρέη, τις οφειλές) ημών. Συγχώρεσέ μας για τα χρέη μας. Μέχρι και το έτος του Ιωβηλαίου είναι εκείνο το έτος που -κάθε 50 χρόνια- είναι μια εποχή ελευθερίας και γιορτών, όπου όλοι παίρνουν πίσω την περιουσία τους και οι σκλάβοι επιστρέφουν στις οικογένειές τους
όταν ο κατηγορούμενος μαρινάκης κάνει δώρα
στο πολύ κοντινό παρελθόν όταν ένας επιχειρηματικός όμιλος ή ένας επιχειρηματικός κολοσσός έκανε ακριβά δώρα σε κόμματα ή στελέχη κομμάτων, η υπόθεση χαρακτηριζόταν αυτομάτως σκάνδαλο και προσπάθεια δωροδοκίας από τα ίδια ΜΜΕ που τώρα σφυρίζουν αδιάφορα. Ο ίδιος ο σημερινός αρχηγός της Ν.Δ., μόλις αποκαλύφθηκε η υπόθεση της παροχής τηλεφωνικού κέντρου στο γραφείο του από τη Siemens, έσπευσε να το πληρώσει ώστε να μην αιωρείται η παραμικρή σκιά σε βάρος του. Ενα δωράκι ήταν εξάλλου και εκείνο που παρέλαβε για τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ ο κ. Τσουκάτος, αλλά και εκείνα που παρέλαβαν -σύμφωνα με τους μάρτυρες- οι ταμίες της Ν.Δ. Δωράκια ήταν προφανώς και οι χορηγίες της Novartis σε τόσους και τόσους υπηρεσιακούς και μη παράγοντες. Δωράκια δέχτηκαν κατά καιρούς κόμματα και πολιτικοί που, όπως αποδείχτηκε αργότερα, τα ξεπλήρωσαν με τα ταμειακά αποθέματα αλλά και τον φυσικό πλούτο της Ελλάδας. Για δε τον ίδιο τον μιντιάρχη-εφοπλιστή, που υποστηρίζει ανέκαθεν ότι όλες οι κατά καιρούς κατηγορίες εναντίον του, όπως και η άσκηση δίωξης για κακούργημα στην υπόθεση του «Noor One» (που εκκρεμεί εδώ και μήνες στην Εισαγγελία Πειραιά προφανώς λόγω φόρτου εργασίας), είναι σκευωρίες των αντιπάλων του, είναι κάπως αδόκιμο να κάνει τέτοιου τύπου κομματικά δώρα διότι ένας κακόπιστος μπορεί να θεωρήσει ότι προσβλέπει στην πλήρη δικαστική απαλλαγή του μόλις η Ν.Δ. αναλάβει την κυβέρνηση. Μπορεί λοιπόν ένα δωράκι να μην είναι τόσο ακραίο, όπως ήταν οι δηλώσεις του περί χούντας ή οι κατά καιρούς επιθέσεις του (προ και μετά ΣΥΡΙΖΑ) σε εισαγγελείς, ωστόσο κάποιοι μπορεί να ισχυριστούν ότι η δωρεά αυτή δεν ήταν τόσο ανιδιοτελής και ότι αλιεύει ψήφους του κόμματος για τον ευνοούμενο υποψήφιο και συνεργάτη του, δήμαρχο Γ. Μώραλη.
γιατί έλιωσαν οι φασίστες το κεφάλι της ρόζας
οι φασίστες υπό την ευμενή αντιμετώπιση της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης, έλιωσαν το κεφάλι της και πέταξαν το σώμα της στο ποτάμι, όπου βρέθηκαν τα υπολείμματά του, πέντε μήνες μετά, τον μάιο του 1919. η ρόζα ήταν υπό κράτηση, δεν απειλούσε κανέναν προφανώς και δεν «προσπάθησε να το σκάσει». Η εκτέλεσή της ήταν σύμπτωμα του μίσους που ξεσήκωνε στους αντιδραστικούς πατριώτες και στα αφεντικά και μόνη η ύπαρξή της. Και μαζί μια προειδοποίηση πως η αντεπανάσταση θα είναι αμείλικτη –ο ναζισμός υπήρξε η τρομερή επιβεβαίωση, η ολοκληρωμένη εκδοχή. Γιατί οι αντεπαναστάσεις -σε αντίθεση με τις επαναστάσεις- είναι πάντοτε αμείλικτες. Εκτοτε πολλά έχουν ειπωθεί για την ίδια, τη δράση και τη σκέψη της. Οι σταλινικοί την απαξίωσαν αποδίδοντάς της, στην καλύτερη περίπτωση, αφέλεια και προχωρημένη άγνοια της «διαλεκτικής» – ξέρετε, αυτής που όλα τα έσφαζε και τα μαχαίρωνε στο όνομα της «ενότητας των αντιθέτων». Οπου η προσωπική δικτατορία του πατερούλη είναι, μαζί και ταυτοχρόνως, «η πιο πλέρια δημοκρατία που γνώρισε ο κόσμος». Από την άλλη, φιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες, επίγονοι της «δημοκρατίας» που την έσφαξε, εκφράζονται -κυρίως μετά το 1945- με συμπάθεια απέναντί της και επιχειρούν να την αξιοποιήσουν στην επίθεση εναντίον της επαναστατικής υπόθεσης, βασιζόμενοι σε ένα και μόνο κείμενό της, την περίφημη «Ρωσική Επανάσταση». Η διαχεόμενη ιδέα είναι πως, εκεί, η Ρόζα απέδειξε, προκαταβολικά, την αντιδημοκρατική φύση των Ρώσων κομμουνιστών, τη νομοτελειακή σχεδόν ροπή τους προς τον αυταρχισμό και τη δικτατορία, την εγγενή «κακότητα» του εγχειρήματός «τους», της Οκτωβριανής, δηλαδή, Επανάστασης. Για όποιον έχει διαβάσει, έστω πρόχειρα, το συγκεκριμένο κείμενο, αυτή η ιδέα μόνον έκπληξη προκαλεί. Πρόκειται για έναν ύμνο προς τους μπολσεβίκους και τη Ρωσική Επανάσταση – η ίδια μιλάει για την «αιώνια τιμή» που θα απολαμβάνουν οι Ρώσοι κομμουνιστές στην ιστορία της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Πρόκειται μαζί για μια ολοκληρωτική καταδίκη των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών, στους οποίους και μόνο θα οφείλεται μια ενδεχόμενη αποτυχία στη Ρωσία, στο μέτρο που συντάσσονται με την αντεπανάσταση απέναντι στον ρωσικό λαό, ο οποίος, χωρίς αμφιβολία για την ίδια, έχει πάρει τη ζωή του στα χέρια του.
[gallery_bank type=”images” format=”thumbnail” title=”false” desc=”false” responsive=”true” special_effect=”overlay_fade-white” animation_effect=”bounce” album_title=”false” album_id=”1620″]
