Η απολίτικη θεώρηση των πραγμάτων είναι επικίνδυνη. Ακόμα πιο επικίνδυνη είναι η δημοσιοϋπαλληλική αντίληψη της σωτηρίας του κόσμου. Και τα δύο είναι ο προθάλαμος του φασισμού.
Αριστοτέλης ΜπατιστάτοςΤο πρώτο, γιατί τα πολιτικά κόμματα δεν είναι «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε» στις Αστικές Δημοκρατίες, ούτε απαρτίζονται από «λεπρούς» όταν πρόκειται για την πολύπαθη και «ανεξάρτητη» Τοπική Αυτοδιοίκηση. Είναι πολιτικοί οργανισμοί ο καθένας εκ των οποίων φέρει ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό και αξιακό φορτίο που υπερβαίνει την υποκειμενική ικανότητα ή το «κατά φαντασίαν ανάστημα» του κάθε εμπλεκόμενου στην κοινή μας υπόθεση. Το πολιτικό αποτύπωμα στο ανθρώπινο DNA, έχει άμεση σχέση με τις προτεραιότητες που θέτει ο ιδιοκτήτης του στον τρόπο που αντιλαμβάνεται την κοινωνική πραγματικότητα. Όταν αυτό το αποτύπωμα δεν υπάρχει, πρόκειται απλώς για αστοχία η οποία δεν του επιτρέπει να αντιληφθεί απολύτως τίποτα μέσα στην κοινωνία ή ακόμα χειρότερα πως «όλοι είναι ίδιοι». Ως εκ τούτου δεν υπάρχει χειρότερο είδος ηγέτη από εκείνον που ξεκίνησε την επανάσταση του από τον καναπέ.
Το δεύτερο, γιατί το μνημειώδες «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» εξαντλήθηκε πριν από μερικούς αιώνες από τον πολιτικό στοχασμό του Νικολό Μακιαβέλι. Ελπίζουμε κάποια στιγμή να βρεθεί ένας άλλος Νικολό Μακιαβέλι, να μας εξηγήσει ποιο είναι αυτό που «αγιάζει τον σκοπό». Στην Ελλάδα του Γιάννη Τσαρούχη το «είσαι ότι δηλώσεις», δεν (ή δεν πρέπει να) ισχύει στην Πολιτική. Πολιτική σημαίνει πρωτίστως σύγκρουση προς όφελος της ίδιας της κοινωνίας. Δεν είναι δυνατόν «να τα έχει κάποιος με όλους καλά» γιατί αυτή η δραστηριότητα εδώ και αρκετούς αιώνες ονομάζεται «Δημόσιες Σχέσεις» και όχι Πολιτική. Αυτή σηματοδοτείται από το «πρέπει να αποφασίσεις, με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις». Και σε κάθε περίπτωση «τα στερνά, τιμούν τα πρώτα».
Ωφέλιμο για την κοινωνία θα ήταν λοιπόν, ορισμένοι (ευτυχώς όχι όλοι) οι υποψήφιοι για την τοπική αυτοδιοίκηση να αφήσουν τις ασυναρτησίες περί «πολυσυλλεκτικότητας» και περί «ανεξαρτησίας από τα κόμματα». Να κοιτάξουν τους Πολίτες στα μάτια και να τους πουν με ποιους θα συγκρουστούν για την κοινωνική ευημερία και την αναβάθμιση της καθημερινότητας και της ποιότητας της ζωής τους. Όταν θα τεθεί (η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία) η πολιτική ατζέντα, μόνο οι πολιτικοί απατεώνες μπορούν να «τα έχουν με όλους καλά». Το δε «ικανόμετρο» δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί…
