Προφανώς ο καθείς έχει το δικαίωμα να λέει ό,τι νομίζει πως τον συμφέρει στη συγκεκριμένη στιγμή· καλό θα ήταν όμως να λαμβάνει υπόψη του και εκείνο το περιβόητο λαϊκό αίσθημα, που υποτίθεται ότι κατευθύνει τις πράξεις των εκπροσώπων τόσο στο ελληνικό όσο και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Αλλά ας διαβάσουμε λίγα από τα πολλά του εκπροσώπου: «Σήμερα, ο κ. Πέτρος Κόκκαλης συμπαρατάσσεται με τον ΣΥΡΙΖΑ και με την Αριστερά σε έναν αγώνα απέναντι στον μιντιακό υπόκοσμο, απέναντι στη δεξιά υποκουλτούρα, απέναντι σε μια συνθήκη ζοφερή, η οποία απειλεί το ελληνικό πολιτικό σύστημα και την Ελληνική Δημοκρατία». Και έτερα τινά: «Ανθρωποι που προέρχονται από την αστική τάξη έχουν ξανασυμμαχήσει και έχουν ξανασυμπαραταχθεί με την Αριστερά στο παρελθόν και θα ξανασυμπαραταχθούν με την Αριστερά στο μέλλον».
Δεν προκαλεί, όπως διαλαλούν μερικοί, ο εκπρόσωπος – το συμφέρον πάνω απ’ όλα. Είναι που είναι μικρός ο τόπος. Η αλήθεια δεν πυργώνεται στα χείλη αλλά στη συνείδηση [στην ειλικρίνεια]. Εάν όντως είναι έτσι όπως τα λέει, έχει καλώς, θα δούμε τον αγώνα τον καλό κατά της διαφθοράς και κατά της Ακροδεξιάς από μια δοκιμασμένη συμπαράταξη [άνθρωποι της αστικής τάξης να δελεάζονται από το αριστερό ήθος και την αριστερή ιδεολογία και να συναγελάζονται με ευχέρεια, ίσως και ευχαρίστηση].
Αυτό είναι καλό και ενθαρρυντικό για το μέλλον του τόπου· η συμπόρευση της αστικής με τη λαϊκή τάξη ανοίγει καινούργιους δρόμους, ελπιδοφόρους, ανατατικούς ακόμη – ποιος να το ’λεγε ότι ετούτη η κυβέρνηση θα έφερνε τέτοια επανάσταση μέσω της ομόνοιας και της συναίνεσης, ότι θα διέλυε τα στεγανά και τα στερεότυπα στις κομματικές και πολιτικές [και κοινωνικές, παρακαλώ] συγκρούσεις, ότι θα απάλειφε τις έριδες.
Λοιπόν είναι μίζεροι και βραχύφθαλμοι όσοι αντιδρούν στην εν λόγω υποψηφιότητα· δεν χαρακτηρίζονται από προοπτική, δεν διακρίνονται από μεγαλοσύνη, δεν γνωρίζουν να συνάπτουν επαναστατικές συμφωνίες προκειμένου να χτυπηθεί το κακό στον πυρήνα του, προκειμένου να διασωθεί το πολιτικό σύστημα και η Ελληνική Δημοκρατία που απειλούνται από την Ακροδεξιά.
Δεν διευκρινίζει ποιο είναι αυτό το πολιτικό σύστημα ο εκπρόσωπος – εκείνο το παλιό το διεφθαρμένο ή το σύγχρονο και αμόλυντο, αυτό που υπηρετεί ο ίδιος και η κυβέρνησή του; Και ποια είναι η διαφορά μεταξύ αυτών των δύο συστημάτων; Γιατί δεν μπορεί να εννοεί ότι ένα είναι το πολιτικό σύστημα, «παλιό» και «σύγχρονο», θα περιέπιπτε σε αντἰφαση, άσε που θα μπέρδευε και μερικούς που βλέπουν το πολιτικό σύστημα ως ενιαίο [και ακατανίκητο].
Οφείλει να είναι ορθός και καθαρός ο λόγος του κυβερνητικού εκπροσώπου, να μην αφήνει αμφιβολίες, να μην υπαινίσσεται διάφορα που μερικοί αργούμε να κατανοήσουμε. Εντάξει, δεν μίλησε για την αστική τάξη ακριβώς, αλλά για ανθρώπους της – όμως αυτό δεν έχει σημασία.
