Το συνέδριο του ΚΙΝΑΛ, συνέρχεται υπό τη σκιά των διώξεων για τα θαλασσοδάνεια των παλαιών κομμάτων εξουσίας και χωρίς κάποιο προφανές πολιτικό διακύβευμα. Οι ισχυρότεροι πολιτικοί πόλοι του μετά βίας ανταλλάσσουν μια κουβέντα αλλά αθροίζονται κάτω από μια σφραγίδα που αποτελεί την τελευταία τους ελπίδα για πολιτική επιβίωση.

Πρόκειται για το «τίναγμα της γάτας», την στιγμιαία αντανακλαστική αντίδραση πριν το τέλος; Σε κάθε περίπτωση το συνέδριο επισημοποιεί την αποτυχία της πολλοστής απόπειρας να ενδυθεί ένα άλλο όνομα ή αφήγημα πέρα από αυτό που πραγματικά έχει εξελιχθεί σήμερα, δηλαδή ένα παρακολούθημα της Δεξιάς. Το ΚΙΝΑΛ ξεκίνησε, σε επίπεδο διακηρύξεων, ως η φιλόδοξη απόπειρα έκφρασης του χώρου της κεντροαριστεράς αλλά στο συνέδριο που είναι σε εξέλιξη έχει απομείνει και πάλι, μόνο το ΠΑΣΟΚ της κατάρρευσης.

Η ηγεσία επιχειρεί να ξορκίσει τη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ και την οριστική του εδραίωση ως κύριου πόλου της κεντροαριστεράς, με εύπεπτα συνθήματα και εμφανή αδυναμία πρόσληψης των αλλαγών που έχουν συντελεστεί στο πολιτικό σύστημα. Κυρίως προσπαθεί να πείσει απεγνωσμένα για την ειλικρίνεια των “ίσων αποστάσεων” με ένα καινοφανές  αφήγημα που ισχυρίζεται ότι η ΝΔ αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δυνάμεις της συντήρησης. Επιχειρεί δηλαδή να ισοπεδώσει τις σκληρές διαχωριστικές γραμμές και τις προγραμματικές διαφορές μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να δικαιολογήσει το τρέχον αφήγημα και να εμφανιστεί «μετραχρονολογημένα» ως «προοδευτική δύναμη». Όμως και οι πέτρες έχουν πλέον διαπιστώσει πως η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ είναι σε απόλυτη ευθυγράμμιση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τα συμφέροντα που τον περικλείουν.

Αν και ο ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε τη χώρα στην έξοδο από τα μνημόνια, θα μπορούσε κάποιος να του ασκήσει κριτική από τα Αριστερά για τη συγκυβέρνηση με τον Καμμένο ή τις πολιτικές που εφάρμοσε για να πετύχει αυτό τον σκοπό. Αλλά σίγουρα δεν μπορεί να το κάνει το κόμμα που εμπλέκεται σε όλα τα μεγάλα σκάνδαλα, που συνέβαλε μαζί με τη Δεξιά στην πτώχευση της χώρας, που έβαλε τη χώρα στα μνημόνια, που συγκυβέρνησε -αν δεν ταυτίστηκε- με τη Σαμαρική ΝΔ, αλλά και με τον Καρατζαφέρη, το Βορίδη, τον Άδωνι, το Βελόπουλο και τον Πλεύρη και εφάρμοσε τις σκληρότερες πολιτικές διαλύοντας την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Αλλά και ως αντιπολίτευση σε καίριες πολιτικές επιλογές, όπως η Απλή Αναλογική και η Συμφωνία των Πρεσπών, το χειροπιαστό αποτύπωμα του χώρου είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας της ταύτισης με την πιο σκληρή Δεξιά της μεταπολίτευσης.

Εξαιτίας της ηγεσίας του, το ΠΑΣΟΚ, που απομονώθηκε ακόμη και από την πολιτική ευρωπαϊκή ομάδα στην οποία εντάσσεται και  «γέννησε» στο εξωτερικό και τον όρο «Pasokification» για την κατάπτωση της ιδεολογικής και πολιτικής απήχησης, έχει από καιρό απεμπολήσει την πολιτική του κληρονομιά απέναντι στον ιστορικό του αντίπαλο και σήμερα δεν κάνει κάτι άλλο παρά να εργάζεται για την παλινόρθωση της … Δεξιάς.