- ο κυριάκος μητσοτάκης επιδιώκει -ευλόγως- να γίνει πρωθυπουργός. αλλά δύσκολα μπορεί να εξηγήσει κανείς το φαινόμενο να μένει διαρκώς πίσω, να πέφτει συνέχεια έξω και να βρίσκεται σε αναντιστοιχία με τη ροή των πραγμάτων. είναι δυνατόν να κυβερνήσει τη χώρα ένας πολιτικός που βλέπει διαρκώς την πραγματικότητα ανεστραμμένη;
- αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένας ριζικός ανασχεδιασμός της ευρωπαϊκής οικονομικής και νομισματικής ένωσης που θα την απαλλάσσει από την εμμονή με τη δημοσιονομική πειθαρχία, θα ενσωματώνει ευελιξία και μηχανισμούς εξισορρόπησης των ανισοτήτων μεταξύ των κρατών-μελών και θα συνδυάζει τη μακροοικονομική πολιτική με ένα σχέδιο βιομηχανικής ανάπτυξης και μια στρατηγική για τη διεθνή θέση του ευρώ. Πολύ δύσκολα, όμως, μπορεί κανείς να είναι αισιόδοξος ότι οι σημερινές ευρωπαϊκές ηγεσίες είναι ικανές –ακόμα κι αν το θελήσουν– να υλοποιήσουν κάτι τέτοιο.
- βροχές και σποραδικές καταιγίδες προβλέπονται στα νησιά του ιουνίου, την ηπειρο, τη δυτική στερεά και τη δυτική πελοπόννησο. το θερμόμετρο θα δείξει έως και 19 βαθμούς. στην ήπειρο η μέγιστη θερμοκρασία θα είναι έξι βαθμούς χαμηλότερη
επιλογή πραγματικών ειδήσεων:
η χίμαιρα
αν θέλουμε να προωθήσουμε την παγκοσμιοποίηση, θα πρέπει να εγκαταλείψουμε το εθνικό κυρίαρχο κράτος ή τη δημοκρατία. Αν πάλι επιλέξουμε τη δημοκρατία, θα πρέπει να παραιτηθούμε ή από την εθνική κυριαρχία ή από τη διεθνή οικονομική ολοκλήρωση. Τέλος, αν επιθυμούμε να διατηρήσουμε την εθνική κυριαρχία, θα πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ εμβάθυνσης της δημοκρατίας και εμβάθυνσης της παγκοσμιοποίησης. Το σχήμα δεν είναι καινούργιο. Ο Όμηρος στην «Ιλιάδα» μιλούσε για την Χίμαιρα, ένα πλάσμα με κεφάλι λιονταριού, ουρά φιδιού και, στη μέση, σώμα γίδας. Την ίδια εικόνα έδινε ο Ησίοδος στη «Θεογονία». Έτσι βλέπουμε τη Χίμαιρα, σήμερα, στο περίφημο ετρουσκικό γλυπτό που βρίσκεται στο Αρέτσο της Ιταλίας. Βέβαια, όλα αυτά τα εξωφρενικά κούραζαν τους ανθρώπους (λιοντάρι, γίδα και φίδι), όπως κουράζουν τα επίκαιρα διαφιλονικούμενα (δημοκρατία, εθνική κυριαρχία, οικονομική ολοκλήρωση). Αυτά τα πλάσματα δεν υπάρχουν. Απλώς, γεννούν νέους δαίμονες.
σήμερα στο γαλάτσι η συνάντηση για την προοδευτική συμμαχία
σήμερα η συνάντηση για την προοδευτική συμμαχία σε ελλάδα και ευρώπη στο Ολυμπιακό Γυμναστήριο Γαλατσίου. Ομιλία του Πρωθυπουργού και Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα στις 18:00. Πενήντα μέρες πριν από τις ευρωεκλογές οι προοδευτικές δυνάμεις αναζητούν την ισχύ εν τη ενώσει. Την αναζητούν για να αλλάξουν την Ευρώπη, για να την αναβαπτίσουν στις ιδρυτικές της αρχές, όταν «σημαία» της ήταν η ειρήνη, η ευημερία και η σύγκλιση μεταξύ των κρατών – μελών της. Τους τελευταίους μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ επιζητεί μια «πολύμορφη, πλουραλιστική συμμαχία με τις προοδευτικές δυνάμεις, με σεβασμό στην ιδιαιτερότητα της καθεμιάς», όπως τόνισε προχθές ο γραμματέας του Πάνος Σκουρλέτης. Η πρώτη προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ με κινήσεις, συλλογικότητες και πρόσωπα του προοδευτικού χώρου και της Ανανεωτικής Αριστεράς έγινε με αφορμή τη Συμφωνία των Πρεσπών, η οποία λειτούργησε καταλυτικά. Και συνεχίζεται με την αυριανή πανελλαδική συνάντηση στο ολυμπιακό γυμναστήριο του Γαλατσίου με ομιλητή τον Αλέξη Τσίπρα και με την προγραμματική διακήρυξη μπροστά στη μάχη των ευρωεκλογών.
η τελευταία μοιρασιά (πολύ καλό)
το οριστικό ρήγμα έγινε ένα πάσχα που γύρισαν στο χωριό, φοιτητές κι οι δυο. μέθυσαν, πιάστηκαν στα χέρια, έσπασαν τον παλιό καθρέφτη στο χολ κι από τότε ράγισε για πάντα το γυαλί. μέχρι και οι γονείς τους έλεγαν: «δεν πειράζει, από μακριά κι αγαπημένοι». τα χρόνια πέρασαν και να τους τώρα, επιστρέφουν πίσω με έναν εργολάβο ανάμεσά τους. «Φιλετάκι το οικόπεδο», τους πληροφορεί, «αλλά το σπίτι ερείπιο, ξεφορτωθείτε το!». Το σπίτι πράγματι ερείπιο, τους κοιτούσε με τα ξύλινα παντζούρια να μισοκρέμονται στους μεντεσέδες, τις ρωγμές από τους σεισμούς να έχουν γίνει σκληρές τομές, η αυλή γεμάτη αγριόχορτα και τα κεραμίδια χιλιοτρυπημένα. Μόνη παραφωνία ένα σχετικά καινούργιο κλιματιστικό που έβαλε ο πατέρας τους τα τελευταία χρόνια γιατί η ζέστη δεν αντεχόταν. Να μπούμε μέσα, λέει ο ένας. Ας μπούμε, λέει κι ο άλλος. «Προσέξτε», τους φωνάζει η γειτόνισσα, «πριν κάνα μήνα μπήκαν ληστές και το μαγάρισαν, συμμαζέψαμε λίγο αλλά…». Μπήκαν με το κλειδί της. Τα δικά τους ήταν χαμένα κάπου, άψαχτα. Ο πατέρας, τους τελευταίους του μήνες, ήταν σε μια ιδιωτική κλινική στην Αθήνα. Είχε δίκιο η γειτόνισσα, το σπίτι ήταν μαγαρισμένο. Η εικόνα τούς εξουθένωσε. Κάθισαν στον παλιό καναπέ δίπλα δίπλα. Ετριξε από το βάρος τους. Και να σκεφτείς πως κάποτε χοροπηδούσαν πάνω του. Ο εργολάβος έξω μέτραγε. Μέτραγε τις ζωές τους και τις μετέφραζε σε εκατοστά, σε χρήμα. Κοιτάχτηκαν. Δεν πουλάμε. «Δεν πουλάμε», βγήκαν και του είπαν. Ο ραγισμένος καθρέφτης ήταν ακόμα εκεί. Δεν αλλάχτηκε. Ισως τώρα, πριν από την τελευταία μοιρασιά, να τον αλλάξουν. Ισως να μείνει κι εκεί για να θυμίζει πάντα πόσο κοστίζει ένας τέτοιος χωρισμός / κυριακή μπεϊόγλου
το ευ ζην οδηγεί στη ρουτίνα και την παραίτηση
σήμερα στην πολιτική επικρατεί αυτό που θα ονόμαζα «τεχνοκρατικό ιμπρεσιονισμό» και ο οποίος συνίσταται σε έναν αέναο αυτοσχεδιασμό των μέσων που χρησιμοποιεί η πολιτική, έτσι ώστε –με βάση τις εντυπώσεις μας– να επιτυγχάνονται οι προκαθορισμένοι σκοποί. Μια ατέλειωτη σειρά «μεταρρυθμίσεων» και «παρεμβάσεων» στο πλαίσιο του κυρίαρχου νεοφιλελευθερισμού: μνημόνια, τρόικες, θεσμοί, ταμεία, ESM, EFSM, Eurogroup και άλλα, ων ουκ έστιν αριθμός. Οι θεωρητικές αναλύσεις στην πολιτική αναδείκνυαν πάντα την ενδεχομενικότητα των εξελίξεων και τη βεντάλια των δυνατοτήτων που ανοίγονται μπροστά μας σε κάθε ιστορική φάση. Καθήκον των πολιτικών ηγεσιών είναι να μελετούν, να συγκρίνουν και ν’ αποφασίζουν ποιον δρόμο θα ακολουθήσει η εκάστοτε κοινωνία. Σήμερα οι περισσότεροι πολιτικοί έχουν εγκαταλείψει εντελώς τη θεωρία, σε κάθε της μορφή, και προσπαθούν να ελιχθούν στο σημείο μηδέν που τους αφήνουν ελεύθερο οι «αγορές». Γι’ αυτό και βλέπουμε πολιτικούς τενεκέδες (κύμβαλα αλαλάζοντα), είτε με λόγο απολύτως ξύλινο και προβλέψιμο, σε βαθμό που αναρωτιέσαι εάν ήδη τα ρομπότ αντικατέστησαν τον άνθρωπο, είτε λόγο ασυνάρτητο και ανορθολογικό, επηρεασμένο από την κουλτούρα των fake news και της μετα-αλήθειας. Στις μέρες μας οι πολιτικοί βαφτίζουν τη διαχείριση «θεωρία» και απαιτούν από τους πολίτες-υπηκόους να εκτελούν τις αποφάσεις τους, αναπαράγοντας όλους τους διχασμούς και όλη την αλλοτρίωση στην πολιτική. Η θεωρία, η επιστήμη και τελικά η γνώση είναι οι οδηγοί μας στη συλλογική και ατομική περιπέτεια με στόχο το ευ ζην. Η τεχνοκρατία, ο ιμπρεσιονισμός, οι αυτοσχεδιασμοί και πολύ περισσότερο η ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα μόνο μ’ αυτά οδηγούν στη θεωρητική φτώχεια, τη ρουτίνα και την παραίτηση. Στη συνέχεια, η απόσταση μέχρι την ανάθεση στους κάθε είδους «σωτήρες» και «φίρερ» γίνεται όλο και μικρότερη / τάσος τσακίρογλου
[gallery_bank type=”images” format=”thumbnail” title=”false” desc=”false” responsive=”true” special_effect=”overlay_slide-white” animation_effect=”bounce” album_title=”false” album_id=”1678″]
album_id=”1678″]
