iloveithaki.gr/ may 6th 2019
επισημάνσεις / σχόλια:
- «ελ νίκη ντε λοθ θοθιαλίθταθ εθ ουν μήνυμα δε αιθιοδοκθία, κόντρα ελ θυντηριτίδμο, λα ακροδεκθιά υ λοθ αμίγκοθ λαϊκίθταθ ντελ θενιορ τθίπραθ» έγραψε η φώφη γεννηματά στο twitter της
- φοροελαφρύνσεις 5,5 δισ. στην τετραετία, προωθεί η αδίστακτη και πανικόβλητη κυβέρνηση τσίπρα προκειμένου να υπονομεύσει την αναπτυξιακή πορεία της χώρας. πρέπει να είναι μάλλον από εκείνα τα 200 δις. με τα οποία ο συριζα χρέωσε τη χώρα
- θα ψηφίσει ακόμα και τη μείωση του ενφια η νδ, παρ’ όλο που είναι κοινωνικά άδικη, ευνοεί απροκάλυπτα τους φτωχούς και μεταφέρει ακόμα περισσότερα βάρη στις πλάτες των πλουσίων. σου λέει, δεν πειράζει, ας τα ψηφίσουμε τώρα να μην εκτιθέμεθα, και τους φτωχούς θα τους τακτοποιήσουμε μόλις γίνουμε κυβέρνηση
- το σύστημα δίνει τα ρέστα του. έχουν φιμωθεί όλοι και μιλάνε μονό δεξιοί, ακροδεξιοί και φασίστες
- όλοι συμφωνούν με την ιδέα ότι ο τρόπος με τον οποίο η ευρώπη αντιμετώπισε το ζήτημα της μετανάστευσης ήταν αποτυχημένος, αλλά όλοι συμφωνούν ότι πρόκειται για ένα πρόβλημα που δεν μπορεί να εναποτεθεί στην ευθύνη μεμονωμένων χωρών
επιλογή πραγματικών ειδήσεων
με τη δυναστεία των off shore ή με την προοδευτική διακυβέρνηση
στην ουσία, λοιπόν, και όχι στα επικοινωνιακά τεχνάσματα, τα διλήμματα θα γίνονται όλο και πιο σκληρά στον δρόμο προς τις ευρωπαϊκές κάλπες της 26ης Μαΐου. Με τους πολλούς ή με τις ελίτ και τους ολιγάρχες; Με τη δυναστεία των off shore ή με την προοδευτική διακυβέρνηση για την συνέχιση της πορείας προς τα μπρος; Με την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους ή με την επαναφορά του 1 προς 5 και την κατάργηση των επιδομάτων; Με τη στήριξη της εργασίας και την αύξηση των μισθών ή με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και στην επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα των Σαμαρά και Βρούτση; Με το υγιές και πλεονασματικό ασφαλιστικό σύστημα ή με το ασφαλιστικό Πινοσέτ; Με τον αγώνα για τα συμφέροντα της κοινωνίας ή με τις μυστικές επαφές στην Ευρώπη για την περικοπή των συντάξεων; Με τη δωρεάν δημόσια Υγεία και την καθολική πρόσβαση ή με «πλεονάζον προσωπικό» που πρέπει να φύγει και εισιτήριο στα νοσοκομεία; Με τους οπαδούς του Grexit και εκείνους που στήριξαν φανατικά την τιμωρία του ελληνικού λαού τα χρόνια της κρίσης, όπως ο Βέμπερ, ή με μια προοδευτική συμμαχία με τις δυνάμεις που στήριξαν τα δίκαια της χώρας στις διαπραγματεύσεις; Αυτά είναι μερικά από τα διλήμματα που τίθενται από το κυβερνητικό στρατόπεδο και στα οποία επιχειρεί να αποφύγει να τοποθετηθεί η αντιπολίτευση.
η βρώμικη δημοσιογραφία του κυριάκου μαρινάκη
υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος στην ελλάδα που να πιστεύει ότι ο αλαφούζος, ο παπαχελάς, ο τέλλογλου, ο πορτοσάλτε, ο παπαδημητρίου, ο τσίμας, η κοσιώνη, ο χατζής, ο καμπουράκης και οι υπόλοιποι στον πειραιά στο νέο φάληρο, ενδιαφέρονται για την κοινωνία, ενδιαφέρονται για τη δημοσιογραφία, ενδιαφέρονται για την αλήθεια; υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που να πιστεύει, ότι στο σκαΐ τους καίγεται καρφί για τους 101 νεκρούς στο μάτι; Πιστεύει κανένας λογικός άνθρωπος, ότι έπιασε πραγματικά ο πόνος τον Κυριάκο ή τον Γεωργιάδη για τον κόσμο που υποφέρει; Όχι μόνο κανένας δεν το πιστεύει αλλά όλοι γνωρίζουν, ότι όλοι αυτοί μαζί με το ΠΑΣΟΚ/ΕΛΙΑ/ΚΙΝΑΛ του Βενιζέλου είχαν και έχουν ιδιοτελείς σκοπούς. Το δημόσιο (συμφέρον) για όλους αυτούς είναι μια αρένα, έτοιμη να δεχτεί πάλι το αίμα του κόσμου με λεηλασίες και μνημόνια διαρκείας. Η δημοσιογραφία, που κοιτά και προστατεύει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, κατάντησε αντικοινωνική και μισάνθρωπη.Αυτή η δημοσιογραφία προκαλεί ναυτία, ίλιγγο, δυσφορία και απέχθεια. Αρρωσταίνει τους έντιμους δημοσιογράφους, αρρωσταίνει τους ιδεολόγους και οραματιστές πολιτικούς, αρρωσταίνει τους πολίτες, αρρωσταίνει την ίδια την κοινωνία, η οποία δικαίως νιώθει ότι αυτή η ναυτία απειλεί κάθε νοήμονα και κοινωνικά ενεργό πολίτη. Δυστυχώς η κοινωνία είναι πεπεισμένη εδώ και χρόνια, ότι οι άνθρωποι που εμφανίζονται ως δημοσιογράφοι και δημοσιολογούντες εκφράζουν το μεγαλύτερο μέρος της. Όχι και πάλι όχι. Αυτοί οι κηφήνες δεν εκπροσωπούν ούτε καν τον εαυτό τους. Δεν έχουν ούτε νόηση ούτε επαφή με τα πράγματα και την κοινωνία. Αυτοί εκπροσωπούν και εκφράζουν τα αφεντικά τους. Γράφουν για τα αφεντικά τους, σκέφτονται για τα αφεντικά τους, υπερασπίζονται, κοιμούνται και ξυπνούν με την έγνοια των αφεντικών τους. Και επειδή ο ΣΚΑΙ δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά να φτιασιδώσει το πορτραίτο του Κυριάκου, ένα άλλο αφεντικό, ο Βαγγέλης Μαρινάκης, επιχειρεί να φτιάξει ένα καινούριο MEGA. Μόνο όραμα του καναλιού είναι το αντι-Σύριζα μέτωπο και πώς θα «συμμορφώσει» λίγο τον Κυριάκο. Ήδη στις πρώτες εκπομπές φαίνεται από τη νωθρότητα των παρουσιαστών και των δημοσιογράφων, ότι ούτε οι ίδιοι δεν πιστεύουν στο εγχείρημα αυτό αλλά εμφανίζονται μόνο και μόνο επειδή το θέλει το αφεντικό. Και αυτή είναι και η πρωτοπορία. Ούτε καθολικά (υποκειμενικά-αντικειμενικά) ούτε ατομικά υπηρετείται η δημοσιογραφία και η αλήθεια, αλλά ό,τι θέλει και όπως το θέλει το αφεντικό. Βγήκαν στη στεριά, βγήκαν στο λιμάνι κροταλίες, που κροταλίζουν όπως το θέλει ο Αλαφούζος και ο Μαρινάκης. Με τη διαφορά ότι το κανάλι του Μαρινάκη είναι ένα κανάλι θνησιγενές
δημοκρατία είναι ο περιορισμός της εξουσίας
η ιδέα μιας «μη φιλελεύθερης δημοκρατίας» επικρατεί όλο και περισσότερο στις θέσεις της δεξιάς που βρίσκεται στην εξουσία στις χώρες της ανατολικής ευρώπης. θεωρείτε ότι αυτό το τμήμα της ευρώπης είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένο σε αυτήν την παρέκκλιση; από τις αρχαιοελληνικές απαρχές της έως σήμερα, η δημοκρατία έχει οριστεί με πολύ διαφορετικούς τρόπους. Στην Αθήνα ο δήμος ήταν η πηγή της εξουσίας, αλλά απέκλειε το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού, τόσο τις γυναίκες όσο και τους δούλους. Στα τέλη του δέκατου όγδοου αιώνα, η Αμερικανική και η Γαλλική Επανάσταση δεν θέλησαν να δημιουργήσουν μια «δημοκρατία», αλλά πολιτείες βασιζόμενες στη λαϊκή νομιμοποίηση («We the People»). Και στις δύο περιπτώσεις ήταν αντιληπτός ο φόβος των λαϊκών υπερβολών, όπως εκείνες που χαρακτήρισαν τη Γαλλική Επανάσταση από το 1791 κι έπειτα. Η αδυναμία υλοποίησης μιας άμεσης δημοκρατίας ώθησε τους μεταρρυθμιστές προς μια μορφή διακυβέρνησης βασιζόμενη στην αντιπροσώπευση. Οσοι φοβούνταν περισσότερο τον λαό οδηγήθηκαν στο να «μετριάσουν» την εξουσία του με ένα σύστημα πολλαπλών θεσμικών αντίβαρων. Με δυο λόγια, στην αρχή ο φιλελευθερισμός παρουσιάζεται σε μεγάλο βαθμό ως αντιδημοκρατικός ή τουλάχιστον «όχι και τόσο πολύ δημοκρατικός». Ο εκδημοκρατισμός υπήρξε ο καρπός μιας μακράς μάχης για τις πολιτικές ελευθερίες (δικαίωμα ψήφου κ.ά.) και για την ισότητα (κράτος πρόνοιας), που αντισταθμιζόταν από τον (φιλελεύθερο) περιορισμό της εξουσίας. Αυτό που επέτρεψε την ανάπτυξη της δημοκρατίας όπως τη γνωρίζουμε ήταν, θα λέγαμε, ένα ιδιότυπο μικτό σύστημα. Αυτό το σύστημα μπορεί και να επιτρέπει, με τρόπο κανονικό (όπως στις ΗΠΑ ή στην Ελβετία) ή κατ’ εξαίρεση (Ιταλία, Γαλλία), εργαλεία άμεσης δημοκρατίας. Σήμερα η δημοκρατία είναι ένα μείγμα εύθραυστο και συνεχώς μεταβαλλόμενο, καθώς η δημοκρατία είναι ένα ιδεώδες που ποτέ δεν εφαρμόστηκε πλήρως. Το να θέλουμε να τελειοποιήσουμε τη δημοκρατία είναι ωφέλιμο και αναγκαίο. Το πρόβλημα είναι να μην την κάνουμε να οπισθοδρομήσει. Ιδιαίτερα εκεί όπου αυτή είναι ευάλωτη ή έχει πρόσφατα κατακτηθεί / θ γιαλκέτσης
[gallery_bank type=”images” format=”thumbnail” title=”false” desc=”false” responsive=”true” special_effect=”overlay_fade-white” animation_effect=”bounce” album_title=”false” album_id=”1706″]
