Ο Δήμος Αθηναίων είναι εδώ και δεκαετίες σαν ένα χωράφι με σοδειές της Monsanto. Tης πολυεθνικής εταιρείας με τους μεταλλαγμένους σπόρους, που κάνει τα φυτά να είναι μεν ανθεκτικά, αλλά στείρα. Πράγμα που σημαίνει πως ο αγρότης δεν μπορεί να κρατήσει ένα μέρος της σοδειάς, ώστε να καλλιεργήσει και την επόμενη χρονιά. Είναι υποχρεωμένος να αγοράσει ξανά και ξανά τα προϊόντα της ίδιας εταιρείας, ενώ το έδαφος που είχε φιλοξενήσει σπόρους της Monsanto γίνεται άγονο σε οποιοδήποτε άλλου τύπου σπόρους. Μετατρέπεται σε ένα αφιλόξενο μέρος για νέες σοδειές.
Την ερχόμενη Κυριακή, τελειώνει για την Αθήνα και η εποχή Καμίνη. Μία περίοδος που η μάχη με τα προβλήματα της καθημερινότητας χάθηκε ολοκληρωτικά και που το μόνο θετικό που αφήνει πίσω της είναι ένας οικονομικός εξορθολογισμός του λεηλατημένου -στην κυριολεξία- Δήμου από τις καταστροφικές θητείες της Ντόρας Μπακογιάννη και του Νικήτα Κακλαμάνη.
Σαν ένα χωράφι που έχει καλλιεργηθεί με σπόρους μίας χρήσης της ίδιας εταιρείας, διάφοροι πολιτικοί γόνοι έχουν πάρει ήδη θέση για την κούρσα διαδοχής και το σκιάχτρο με τη στολή των SS και τη μορφή του Ηλία Κασιδιάρη, έχει ήδη τοποθετηθεί. Και όλα αυτά εξακολουθούν να εντείνουν τη -ριζωμένη στους κατοίκους της Αθήνας- βεβαιότητα πως τίποτα δεν αλλάζει. Πως στο χωράφι θα φυτρώσουν πάλι μεταλλαγμένα… από την ίδια “εταιρεία”.
«Ο Δήμαρχος της Αθήνας, δεν χρειάζεται να έχει άποψη για την κλιματική αλλαγή», είχε δηλώσει -με την απολιτίκ κυνικότητα που πλασάρει συστηματικά- ο Κώστας Μπακογιάννης, σε ένα από τα πολλά debate των υποψηφίων δημάρχων. Με την ίδια άνεση που στο τελευταίο debate στον ΑΝΤ1, σε σχετική ερώτηση του Νίκο Χατζηνικολάου, είχε τονίσει πως η βασική του προτεραιότητα την πρώτη μέρα σε περίπτωση που εκλεγεί θα είναι: Ασφάλεια, καταστολή και ιδιωτικές εταιρείες σεκιούριτι, ασορτί ταπετσαρία με τις ιδιωτικές εταιρείες διαχείρισης απορριμμάτων που οραματίζεται… και την απορρόφηση ΕΣΠΑ, φυσικά. Είναι άλλωστε περήφανος, όπως ο ίδιος επαίρεται, για την απορροφητικότητα των ευρωπαϊκών κονδυλίων, για κάθε μία από τις δύο θητείες που, ο “οικογενειακός προγραμματισμός” του επέτρεψε να καθίσει στο Καρπενήσι και την Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας αντίστοιχα. Ίσως τώρα που βλέπει την ανεπάρκεια του θείου του στη ΝΔ, να μετάνιωσε που δεν πάτησε skip στο Δήμο Αθηναίων, ώστε να πάρει μια ώρα αρχύτερα αυτό που πιστεύει πως δικαιωματικά του ανήκει.
Και από δίπλα ο έτερος εκπρόσωπος της “καλής κοινωνίας” και της πρώτης μνημονιακής κυβέρνησης, ο Παύλος Γερουλάνος.
H ερώτηση “γιατί με το Νάσο Ηλιόπουλο;”, όμως, δεν απαντάται με την αντιπαραβολή των αντιπάλων υποψηφίων. Το αντίθετο. Είναι το σπάσιμο της παράδοσης της μονοκαλλιέργειας που κάνει, στην περίπτωσή, του τη διαφορά.
Η υποψηφιότητα του Νάσου Ηλιόπουλου, μπορεί, πέρα από συναισθηματισμούς και υποκειμενικές πολιτικές αναλύσεις, να στηριχθεί στα γεγονότα. Σε αλήθειες που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν, από καμία μονταζιέρα.
Γιατί με το Νάσο Ηλιόπουλο;
Γιατί ο Νάσος Ηλιόπουλος, είναι ένας πραγματικός άριστος.
Όχι εκπρόσωπος της “αριστείας”, όπως την αντιλαμβάνονται οι δυναστείες που κυβέρνησαν και χρεοκόπησαν τη χώρα.
Δεν έχει οφσόρ και οι γονείς του δεν είχαν τη δυνατότητα να τον στείλουν για μεταπτυχιακά στο Χάρβαρντ. Γεννήθηκε, μεγάλωσε, διέπρεψε στις σπουδές του, δούλεψε και διαμένει ακόμα στα Κάτω Πατήσια. Την “πίσω αυλή” της πόλης. Σε “αόρατες” για το δημαρχιακό μέγαρο συνοικίες της Αθήνας, μακριά από την βιτρίνα της πλατείας Συντάγματος και του ιστορικού κέντρου. Εκεί που η φράση “η γειτονιά μου” ακούγεται ακόμα από τα στόματα των κατοίκων.
Γιατί η κληρονομία που αφήνει στην Επιθεώρηση Εργασίας αλλά και στο Υπουργείο Εργασίας αντανακλάται πάνω στην καλυτέρευση των συνθηκών χιλιάδων νέων εργαζόμενων.
Ας θυμηθούμε την περίοδο που ο νυν υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων με την “Ανοιχτή Πόλη”, ανέλαβε το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ). Μια κομβική, για την υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων, υπηρεσία που σκόπιμα είχαν απαξιώσει οι σκληρά μνημονιακές κυβερνήσεις της περιόδου 2010-15. Η προηγούμενη κυβέρνηση είχε μάλιστα καταργήσει πάνω από 200 οργανικές θέσεις στο ΣΕΠΕ. Βλέπετε, τα εργασιακά δικαιώματα ήταν ένα από τα πρώτα “θύματα” των εντολοδόχων της Βελκουλέσκου και του Τόμσεν (που δεν ανεχόταν ο Άδωνις Γεωργιάδης να του κλέβει τη δόξα των απολύσεων). Ο αγώνας του Νάσου Ηλιόπουλου για την καταπολέμηση της “μαύρης” και ανασφάλιστης εργασίας, είχε αποτέλεσμα. Μετρήσιμο, χειροπιαστό.
Το πρόστιμο του 1,8 εκατομμυρίων σε γνωστή συστημική τράπεζα για παράβαση των κανόνων εργασιακής νομοθεσίας, έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Μέχρι τότε κυριαρχούσε η αντίληψη πως το ΣΕΠΕ δεν ακουμπούσε τα “μεγάλα μαγαζιά”. Η ενίσχυση και οι αυξανόμενοι έλεγχοι της Επιθεώρησης Εργασίας, επί ημερών Ηλιόπουλου, πλαγιοκόπησαν τις εργασιακές γαλέρες, που δέχθηκαν ισχυρό πλήγμα. Ο Ν. Ηλιόπουλος ήταν τότε 33 ετών.
3 χρόνια αργότερα, μαζί με την Έφη Αχτσιόγλου, στο πιο εμβληματικό υπουργείο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αυτό της -προστασίας της- Εργασίας, καταφέρνουν να αυξήσουν τον κατώτατο και υποκατώτατο μισθό, να επαναφέρουν σιγα-σιγά της συλλογικές διαπραγματεύσεις και καταφέρνουν τη μείωση κατά 9% της ανεργίας.
Γιατί με το Νάσο Ηλιόπουλο;
Ο Νάσος Ηλιόπουλος είναι αυτό που οι Αμερικάνοι αποκαλούν “the real deal”.
Ένας πολιτικός που συνδυάζει τον δικαιωματικό ακτιβισμό, την επιστημονική κατάρτιση και την αποτελεσματική διοίκηση. Ένας άνθρωπος που σου αρκούν 5 λεπτά γνωριμίας και ένα -βαθιά ειλικρινές- χαμόγελο του, για να καταλάβεις ότι έχεις να κάνεις με έναν ακέραιο χαρακτήρα που θα του εμπιστευόσουν ακόμα και τα κλειδιά του σπιτιού σου, πόσο μάλλον την πόλη που ζεις.
Από τον Δεκέμβριο που ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά του, έχει “οργώσει” την Αθήνα και στην “Ανοιχτή Πόλη” έχουν καταρτίσει ένα πρόγραμμα για μια Αθήνα που, για πρώτη φορά, θα προσφέρει πραγματικά περισσότερα στους ανθρώπους της.
Για έναν Δήμο που θα προστατεύει το δικαίωμα στην κατοικία και την ασφάλεια, κρατώντας τους φυσικούς φύλακες της πόλης, τους κατοίκους της, στον τόπο που επέλεξαν να ζήσουν, χωρίς να γίνονται νομάδες στην έρημο του ενοικίου, επειδή οι μεγάλοι παίκτες του real estate αποφάσισαν να κάνουν το κέντρο της πόλης λούνα-παρκ βραχυχρόνιας μίσθωσης.
Για έναν Δήμο που θα εκμεταλλευτεί το τεράστιο κτιριακό του απόθεμα για να ασκήσει κοινωνική πολιτική με επίκεντρο τους νέους ανθρώπους και τον κόσμο της εργασίας.
Για έναν Δήμο που ο πολιτισμός θα φτάνει σε κάθε γειτονιά και θα είναι κοινό κτήμα, χωρίς αποκλεισμούς.
Για έναν Δήμο που οι νέοι θα μπορούν να ονειρεύονται και να δημιουργούν.
Για έναν Δήμο δημοκρατικό, χωρίς διακρίσεις, που θα αντιμετωπίζει τους πολίτες με ισότητα, ανεξάρτητα από την καταγωγή, το χρώμα και τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Μια πόλη χωρίς το δηλητήριο του φόβου και της μισαλλοδοξίας.
Για έναν Δήμο με ζωντανές γειτονιές, χωρίς τη δράση της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης.
Για έναν Δήμο απαλλαγμένο από τους σκουριασμένους μηχανισμούς του συστήματος που έχουν “αγκαλιάσει” τον Κώστα Μπακογιάννη με την ελπίδα να συνεχιστεί η κακοδιαχείριση και η αναξιοκρατία.
Η υποψηφιότητα του Γαβριήλ Σακελλαρίδη ήταν μια χαμένη ευκαιρία για την πόλη μας. Ας μην κάνουμε το ίδιο λάθος με τον Νάσο Ηλιόπουλο.
Ας φτιάξουμε μια Αθήνα από την αρχή.
Και στο κάτω – κάτω, τον Μάιο δεν ανάβουμε τζάκια στην Αθήνα. Υπάρχει επαρκής και φωτεινός ήλιος.
