Τι σχιζοφρένεια ζω, Θε μου! Είμαι που είμαι από μοναχή μου, μου το κάνεις ακόμα χειρότερο. Που χειρότερο να μου κάνεις, δεν μπορείς. Βρε ό,τι κι αν θέλεις πες, ό,τι κι αν θες ξεπές, κάνε, μην κάνεις. Αλλά, προς Θεού, όχι αυτό.
Ξέρεις τι είναι να βγαίνεις και να επιβεβαιώνεις, με τον πλέον επιβεβαιωτικό τρόπο, έναν άνθρωπο βαθιά μισάνθρωπο, φύσει απαισιόδοξο, παρολίγον σχιζοφρενή, ολίγον καταθλιπτικό (κατά το «ολίγον φασίστας» που λέγαν στον ΣΚΑΪ); Καημό το ‘χω, παράπονο το εκφράζω, αλλά και που, ε τι; Τίποτα. Μόνη μου τα λέω, του λόγου μου τ’ ακούω: Μπάστα! Φινίτο, στοπ, αλτ, φτάνει, πώς το λένε; Ως εδώ. Μην επιβεβαιώνετε πια την παρά φύσιν φύση μου!
Οχι, δεν βρίσκομαι σε κρίση. Εξάλλου, δεν είναι ούτε ο καιρός της, ούτε ήρθε η ώρα μου. Διότι κρίση, ως γνωστόν και απολύτως ξεχασμένο τα τελευταία χρόνια, από τα αρχαία χρόνια δεν σημαίνει την απότομη όξυνση ενός προβλήματος, όπως το εννοούμε τα νέα χρόνια, αλλά «εκφέρω κρίση» -αυτό σημαίνει. Είναι η ενέργεια και το αποτέλεσμα του «κρίνω», η νοητική ενέργεια που οδηγεί στην τάδε απόφαση ή τη δείνα επιλογή… Επιλογή -αυτό σημαίνει. Επιλογή και απόφαση. Για παράδειγμα: «Πρέπει να τελειώσουμε πολιτικά την ηγεσία και το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ». Σαφές. ‘Η: «Πρέπει να υπάρξει στρατηγική ήττα των ιδεών της Αριστεράς. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να κάνει παρεμβάσεις στο κράτος και στους θεσμούς, για να μην ξαναέρθει η Αριστερά στην εξουσία, γιατί οι ιδέες της είναι ελαττωματικές». Ξάστερο.
Και οι δύο άνωθι διακοινώσεις φέρουν και κρίση και υπογραφή. Και επιλογή και απόφαση. Αν και φαινομενικά θα μπορούσαν να ανήκουν στο ίδιο πρόσωπο, δεν. Ούτε καν στον ίδιο χώρο, φαινομενικά, δεν ανήκουν τα δύο πρόσωπα που δεν. Δύο πρόσωπα που και έχουν επιλεγεί και αποφασίζουν. Και, αν όλα πάνε κατ’ ευχήν θεού και εκ ψήφου ανθρώπων, θα συνεχίσουν ν’ αποφασίζουν -διόλου φαινομενικά. Απολύτως πραγματιστικά. Απόλυτα ατομικιστικά.
Δεν είναι όμως ούτε η Φώφη μήτε ο Βορίδης το πρόβλημά μου. Το ξεσάλωμά τους -αυτό δεν μπορώ να διαχειριστώ. Κάθε ιδεολογικό απόρριμμα το κάνουν πολιτικό πρόταγμα, κάθε πολιτικό απόρριμμα το ανάγουν σε θεσμικό παράγοντα. Και να σου οι Σκαλούμπακες, και δως του οι Λοβέρδοι. Για να καταλάβω: ποια ακριβώς είναι η διαφορά στο να πεις «Το δίλημμα μέχρι τις εκλογές θα είναι: ή είσαι με νέα μέτρα στήριξης των αδυνάτων ή είσαι με την ανάπτυξη» από το «Στις επερχόμενες εθνικές εκλογές ψηφίζουμε να φύγει ο κομμουνισμός από τα χώματα τα ιερά τα ελληνικά, τα εμποτισμένα με αίμα ηρώων»; Ο,τι εμπερικλείεται υποδόρια στην πρώτη δήλωση του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, φανερώνεται ξεκάθαρα στο αντικομμουνιστικό παραλήρημα του υιού του αρχιβασανιστή της Μακρονήσου Σκαλούμπακα. Που, σύμφωνα με την «Μεταπαιδεία» (σ.σ. ιστότοπος που αυτοπροσδιορίζεται ως «η εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια στον χώρο της μεταπολιτικής μάχης της εποχής μας»), είναι «εθνικός αγωνιστής και ήρωας των πολεμικών αναμετρήσεων στη διάρκεια του συμμοριτοπολέμου».
Για συμμοριτοπόλεμο δεν ξέρω. Ούτε για μεταπολιτικές μάχες και λοιπές μπουρδολογίες. Αυτό που ξέρω είναι πως η γενιά των δωσιλόγων της Κατοχής καλά κρατεί. Οχι των χουντικών με τα τσεκούρια -των δωσιλόγων με τις κουκούλες και τα παράσημα. Οι πρώτοι από τους δεύτερους προήλθαν. Και μαζί φτιάξαν τον θεό τους. Τους και μας. Μαζί μ’ αυτόν, και απογόνους (φυσικούς και ιδεολογικούς) άφησαν και την Ιστορία ξανάγραψαν και πολιτικές (ελέω ψηφοφόρων) καθορίζουν και πράξεις (ελέω θεού) δικαιώνουν.
Εφυγε προχθές από κοντά μας ο εκδότης του Θεμέλιου, Θόδωρος Μαλικιώσης. Αγωνιστής ήταν. Και εξόριστος και διαβασμένος και αριστερός και απ’ όλα. Το κυριότερο, όμως, είναι πως σε τίποτα (ούτε καν στον εαυτό του) δεν επέτρεψε να στιγματίσει το στίγμα που άφησε. Και το άφησε στην ιδέα μιας μορφωτικής πολιτιστικής παρέμβασης και στην πράξη μιας αγωνιστικής καθημερινής ζωής. Αυτό κανείς δεν μπορεί να το κρίνει. Να το αγκαλιάσει, ναι. Να το συνεχίσει, ίσως. Αλλά να το κρίνει, όχι. Ούτε καν ο θεός.
Που, αν δεν το ξέρατε, ναι. Είναι Δεξιός
