Φίλοι, κυρίως από τον εκδοτικό χώρο του βιβλίου, δηλώνουν ότι είναι αποφασισμένοι να πάνε στον μακρινό γενέθλιο τόπο τους, παρότι τους στοιχίζει, και να ασκήσουν τα εκλογικά τους δικαιώματα, πάση θυσία. Και αυτό γιατί; Διότι, λένε, δεν μπορούν να χωνέψουν ότι θα επανέλθει η Δεξιά, ενισχυμένη με ακροδεξιά στοιχεία, στην εξουσία. Αυτοί οι φίλοι κινούνται στον ελευθεριακό, ας πούμε, χώρο, είναι δηλαδή οιονεί αδιάφοροι για το ποιος κατέχει την εξουσία αφού, γι’ αυτούς, η εξουσία είναι μία, είτε δεξιά είτε αριστερή.
Τώρα, πώς γίνεται να παίρνουν το μέρος της μιας πλευράς είναι δικό τους θέμα και πρόβλημα. Το εννοούν εντούτοις και είναι αγριεμένοι και έτοιμοι να ταξιδέψουν χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο διαμονής μόνο και μόνο για να υποστηρίξουν τον ΣΥΡΙΖΑ [επικαλούνται και τις προτάσεις του Μητσοτάκη που είναι απειλητικές για το επαγγελματικό τους μέλλον και άλλα, που «σπείρουν πανικό» -έτσι λένε, έτσι πιστεύουν].
Είναι κατανοητός αυτός ο φόβος, αλλά δεν έχει πλέον και τόσο νόημα να διαχέεται και να καταλαμβάνεται κανείς από αυτόν -είναι και αστείο και τραγικό, ιδίως όταν ο κύβος έχει ριφθεί, όταν επικρατεί η ανοησία της νομοτέλειας του ρικνού και ωχρού πολιτικού, ελληνικού, συστήματος. Το εκλογικό σώμα [για να φανταστεί κανείς: σώμα!] έχει πάρει φόρα και δύσκολα ανακόπτεται η πορεία του, ας είναι και προς τον γκρεμό [που είναι, αλλά αυτό δεν παλεύεται].
Ας έχουν μετανιώσει, νέοι κυρίως, που αρνήθηκαν να ψηφίσουν στις προηγούμενες ευρωεκλογές· τώρα λένε θα [προσ]τρέξουν στις κάλπες μπας και ανασχεθεί η δεξιά επέλαση. Κομμάτι αργά το σκέφτηκαν.
Για μερικούς ποτέ δεν είναι αργά. Το βλέπεις σε απελπισμένες προσπάθειες που κάνουν να αντιστρέψουν το κλίμα και ας μετέρχονται και τις πιο λαϊκιστικές μεθόδους, μεθόδους που κάποτε κατακεραύνωναν. Η απόγνωσή τους τούς οδηγεί σε παραληρηματικά κείμενα, άμοιρα κάθε αυτοκριτικής, πράγμα που, προδήλως, σημαίνει ότι δεν υπάρχει αυτογνωσία και ορθοκρισία, έννοιες ξένες για τους περισσότερους από μας που εργαζόμαστε στα μέσα ενημέρωσης [τρία πουλάκια κάθονταν και άλλα ωραία, μη ορθόφρονα βεβαίως…].
Διανύσαμε τέσσερα χρόνια σπαταλώντας την πολιτική μας εγρήγορση στο πόσο επικίνδυνος είναι ο κύριος Μητσοτάκης, λες και αυτός ήταν στην κυβέρνηση, και αδιαφορήσαμε πλήρως για τα κακά, ίσως και άθλια, της αριστερής μας κυβέρνησης, που πάλεψε με τα θηρία η καψερή, αλλά πώς να τα βγάλει πέρα όταν ο λαός είναι αχάριστος και δεν βλέπει το συμφέρον του ο δόλιος; Η κριτική πήρε εξαρχής λάθος κατεύθυνση και άντε τώρα να βρει τον ίσιο δρόμο. Η κριτική απουσιάζει ακόμη και τώρα και ας μην προσποιούμαστε ότι την κατέχουμε και την «προωθούμε» στη σωστή της διαδρομή.
Και άντε να συσπειρωθεί ο κόσμος της Αριστεράς -το πολύ που θα καταφέρει είναι δύο μονάδες παραπάνω από τις ευρωεκλογές. Τι γίνεται με τις υπόλοιπες ψήφους; Αλλά αυτά είναι για τους εκλογομάγειρες και δεν ενδιαφέρουν τους πολλούς. Οι πολλοί έχουν πάρει, δυστυχώς ή ευτυχώς, εξαρτάται από την οπτική γωνία του καθενός, την απόφασή τους -και ας κλαίνε μεθαύριο· έτσι κι αλλιώς, πρώτη φορά θα είναι; Θέλει χρόνο η συσπείρωση.
