iloveithaki.gr / jun 14th 2019
επισημάνσεις σχόλια / κακίες:
- οι άνθρωποι, οσοδήποτε άσημοι ή μέτριοι στις επιδόσεις τους, μπορούν να εκπλήξουν με την αυτοθυσία, τη γενναιότητα και τη συμπόνια τους προς τα άλλα όντα. και είναι αυτοί οι άσημοι και συνήθεις άνθρωποι που ημέρα και νύχτα κρατούν την τεράστια μηχανή της κοινωνίας σε λειτουργία, χωρίς καμιά αναγνώριση αριστείας
- η ενημέρωση είναι μεν ένα κοινωνικό αγαθό στο οποίο πρέπει να έχουν πρόσβαση απρόσκοπτα όλοι οι πολίτες, αλλά παράλληλα είναι ένα δημοσιογραφικό προϊόν, η παραγωγή του οποίου κοστίζει
- «δεν πρέπει εμείς να μπλέξουμε στα χωράφια των εργαζόμενων και των επιχειρηματιών που έχουν επιλέξει τι είναι καλό για τους ίδιους. μιλάμε για την ανάγκη να σαρώσουμε στην κυριολεξία ως οδοστρωτήρες, τα εμπόδια τα οποία σήμερα κρατούνε δέσμια την ελληνική επιχειρηματικότητα» / κούλης
- «το κλασσικό δυτικό 8ωρο είναι ξεπερασμένο. θα πρέπει να αφήνουμε εργοδότες να εκβιάζουν τους εργαζόμενους με απολύσεις χωρίς την παρέμβαση του κράτους»/ κούλης
- βάση της προπαγάνδας της νδ και του κιναλ τα τελευταία τέσσερα χρόνια η μεσαία τάξη διαλύθηκε ή σήκωσε τα βάρη ολόκληρης της κρίσης και ότι θα έρθει τώρα η νδ να αποκαταστήσει την αδικία αυτή. λες και οι μεσαίοι και μικρομεσαίοι καταστηματάρχες και επιχειρηματίες ξέχασαν πότε έκλεισαν τα μαγαζιά τους…
επιλογή πραγματικών ειδήσεων:
για να σταματήσει η δεξιά επέλαση
φίλοι, δηλώνουν ότι είναι αποφασισμένοι να πάνε στον μακρινό γενέθλιο τόπο τους, παρότι τους στοιχίζει, και να ασκήσουν τα εκλογικά τους δικαιώματα, πάση θυσία. Και αυτό γιατί; Διότι, λένε, δεν μπορούν να χωνέψουν ότι θα επανέλθει η Δεξιά, ενισχυμένη με ακροδεξιά στοιχεία, στην εξουσία. Αυτοί οι φίλοι κινούνται στον ελευθεριακό, ας πούμε, χώρο, είναι δηλαδή οιονεί αδιάφοροι για το ποιος κατέχει την εξουσία αφού, γι’ αυτούς, η εξουσία είναι μία, είτε δεξιά είτε αριστερή. Τώρα, πώς γίνεται να παίρνουν το μέρος της μιας πλευράς είναι δικό τους θέμα και πρόβλημα. Το εννοούν εντούτοις και είναι αγριεμένοι και έτοιμοι να ταξιδέψουν χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο διαμονής μόνο και μόνο για να υποστηρίξουν τον ΣΥΡΙΖΑ [επικαλούνται και τις προτάσεις του Μητσοτάκη που είναι απειλητικές για το επαγγελματικό τους μέλλον και άλλα, που «σπείρουν πανικό» -έτσι λένε, έτσι πιστεύουν]. Είναι κατανοητός αυτός ο φόβος, αλλά δεν έχει πλέον και τόσο νόημα να διαχέεται και να καταλαμβάνεται κανείς από αυτόν -είναι και αστείο και τραγικό, ιδίως όταν ο κύβος έχει ριφθεί, όταν επικρατεί η ανοησία της νομοτέλειας του ρικνού και ωχρού πολιτικού, ελληνικού, συστήματος. Το εκλογικό σώμα [για να φανταστεί κανείς: σώμα!] έχει πάρει φόρα και δύσκολα ανακόπτεται η πορεία του, ας είναι και προς τον γκρεμό [που είναι, αλλά αυτό δεν παλεύεται]. Ας έχουν μετανιώσει, νέοι κυρίως, που αρνήθηκαν να ψηφίσουν στις προηγούμενες ευρωεκλογές· τώρα λένε θα [προσ]τρέξουν στις κάλπες μπας και ανασχεθεί η δεξιά επέλαση.
πιστοποιητικά ανωτερότητας
οι λέξεις έχουν τη σημασία τους, ειδικά όταν επαναλαμβάνονται. Η λέξη «αριστεία» είναι μία από αυτές, με σημαντικές πολιτικές προεκτάσεις. Η χρήση της σχετίζεται κυρίως με την επιστήμη και ενίοτε με την τέχνη. Δεν έχω ακούσει ποτέ να γίνεται λόγος για αριστεία των οδηγών των τρένων, των ταμιών σουπερμάρκετ ή των συλλεκτών απορριμμάτων – τρεις δραστηριότητες απαραίτητες για τη λειτουργία της σύγχρονης κοινωνίας. «Αριστος» είναι ο υπερθετικός βαθμός του «αγαθός» που με δύο λέξεις θα μπορούσε να αποδοθεί ως «ο καλύτερος». Γίνεται αμέσως σαφές ότι η αριστεία αναφέρεται αναγκαστικά σε ελάχιστους, 5-10% των ατόμων σε μια κατεύθυνση όπως της ιατρικής. Οι άριστοι γιατροί είναι και οι πλέον περιζήτητοι για προφανείς λόγους. Αμέσως όμως αναφύεται μια σειρά από προβλήματα. Πώς αποτιμάται η αριστεία; Τι κάνει η κοινωνία με τη συντριπτική πλειονότητα των μη αρίστων γιατρών; Ποιοι θα έχουν πρόσβαση στους αρίστους, αφού δεν επαρκούν για όλους τους πολίτες; Πολλοί πολιτικοί μιλούν για το ιδεώδες της αριστείας και υποθέτω ότι οι ίδιοι θα κατατάσσουν τους εαυτούς τους σε αυτή την κατηγορία. Αν τριακόσιοι, έστω διακόσιοι, βουλευτές είναι άριστοι, τότε κάτι δεν πάει καλά με τη στατιστική. Στην πραγματικότητα, η αποτίμηση της αριστείας εισέρχεται άνετα στην περιοχή της αυταπάτης, όπως επιβεβαιώνεται από σχετικές έρευνες. Για παράδειγμα, γύρω στο 94% των καθηγητών πανεπιστημίου πιστεύουν ότι βρίσκονται πάνω από τον μέσο όρο των συναδέλφων τους. Αντίστοιχα ποσοστά έχουν βρεθεί για τους οδηγούς αυτοκινήτων. Η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι πολύπλοκη και δεν μπορεί να οριοθετηθεί με την απλούστευση της λεγόμενης αριστείας. Σπουδαίοι επιστήμονες δικαίως αναγνωρίζονται από την κοινωνία για κάποιο επίτευγμα, το οποίο όμως δεν μπορεί να μετατραπεί σε όχημα παντογνωσίας και ορθότητας επί παντός επιστητού, ούτε σε πιστοποιητικό ανωτερότητας. Μια κοινωνία «αρίστων» είναι σαν το αεικίνητο της φυσικής: δεν μπορεί να υπάρξει για λόγους στατιστικής αδυναμίας και βιολογικής ποικιλομορφίας. Υπάρχει μόνο στη φαντασίωση της ευγονικής δικτατορίας.
για να κερδηθουν δικαιώματα χρειάζεται ουσιώδης λόγος
η ιστορία έχει δείξει ότι όσες φορές έχουν ασχοληθεί με την πολιτική άτομα ικανά, εμπνευσμένα και με ιδανικά -αυτή την τόσο παλιά λέξη που σπάνια τη χρησιμοποιούμε πια- έχουν αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο. Με προσωπικό κόστος ίσως, αλλά τον έχουν αλλάξει. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα αλλά ας μην πάμε πολύ μακριά μέσα στην Ιστορία. Πώς θα ήταν ο κόσμος σήμερα, πώς θα ήμασταν εμείς, αν δεν είχαν ασχοληθεί με την πολιτική η Ρόζα Παρκς, ο Νέλσον Μαντέλα, ο Μάρτιν Λουθερ Κινγκ; Δικαιώματα που θεωρούμε αυτονόητα δεν θα είχαν κερδηθεί αν άνθρωποι με ουσιώδη λόγο, θάρρος και εντιμότητα δεν είχαν παλέψει γι’ αυτά. Πώς λοιπόν επιλέγονται σήμερα τα πρόσωπα που απαρτίζουν τα ψηφοδέλτια όλων των κομμάτων; Να μια ερώτηση που θα έπρεπε ίσως να απασχολήσει τους πολιτικούς «αρχιτέκτονες» αλλά και τους πολίτες. Τους πολίτες που απογοητευμένοι «μένουν μακριά από τα κουκιά». Διότι πιστεύω πως, κατά βάθος, όλοι μας θα θέλαμε να ψηφίζουμε τους καλύτερους, αλλά… σπανίως πια είναι υποψήφιοι.
δύσκολοι καιροί για την αλήθεια και την ενημέρωση
«η αφθονία των μμε στην Ελλάδα οφείλεται και στις προσπάθειες μερικών επιχειρηματιών να επηρεάσουν την πολιτική ατζέντα ή να αποκομίσουν κέρδη από την κρατική διαφήμιση». Αυτό αφορά κυρίως την πληροφόρηση μέσω του διαδικτύου, το οποίο προτιμούν το 92% (!) των Ελλήνων για την ενημέρωσή τους, ενώ την ίδια στιγμή αρνούνται να πληρώσουν γι’ αυτήν. Φυσικά η κουλτούρα του «δωρεάν» είναι ένας δούρειος ίππος για να διεισδύσουν στο μυαλό μας «ειδήσεις» αμφιβόλου καταγωγής ή προϊόντα αλλοίωσης και (συνειδητής) παρερμηνείας των γεγονότων. Σήμερα και στην Ελλάδα αρκετά από τα μέσα ενημέρωσης έχουν μετατραπεί σε οιονεί πολιτικούς οργανισμούς και οι ιδιοκτήτες τους διεκδικούν είτε ευθέως πολιτικό ρόλο είτε άσκηση επιρροής στις ευρύτερες πολιτικές και επιχειρηματικές εξελίξεις. Ο δρόμος μπροστά για την ενημέρωση είναι δύσβατος και ολισθηρός και οι δημοσιογράφοι θα πρέπει με τους αγώνες τους να διεκδικήσουν τη χαμένη αξιοπρέπειά τους από τους επιχειρηματίες του κλάδου, όπως και οι πολίτες τη δική τους από τα κόμματα και την πολιτική. Αυτό συνεπάγεται περισσότερη και όχι λιγότερη συμμετοχή, περισσότερη και όχι λιγότερη αμφισβήτηση των κατεστημένων συμφερόντων. Και, φυσικά, το ίδιο ισχύει για τους εργαζόμενους στην ΕΡΤ, στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ή στη Γενική Γραμματεία, χώροι που αξιοποιήθηκαν από τις κυβερνήσεις (μηδέ της παρούσης εξαιρουμένης) για μικροκομματικά οφέλη και εις βάρος της αξιοπιστίας της ενημέρωσης. Δύσκολοι καιροί για την αλήθεια, την ενημέρωση και τη δημοσιογραφία. Εάν οι λειτουργοί της δεν κάνουν ό,τι μπορούν για να τη διασώσουν, τα επόμενα χρόνια θα πνιγεί οριστικά στα δυσώδη νερά της αναξιοπιστίας και της διαπλοκής
[gallery_bank type=”images” format=”thumbnail” title=”false” desc=”false” responsive=”true” special_effect=”overlay_fade-white” animation_effect=”bounce” album_title=”false” album_id=”1750″]
