κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά, κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ’ τα πελάη

αναδημοσίευση

Ήμουνα τότε δόκιμος σ’ ένα λαμπρό ποστάλ

και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία.

Τότε τη γνώρισα σαν άνθος έμοιαζε αλπικό

και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.

Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική,

κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου οπού `χε αυτοκτονήσει,

ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές,

μήπως εκεί γινότανε να τήνε λησμονήσει.

Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ,

και την Αγία της Άβιλας παράφορα αγαπούσε,

συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,

κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.

Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά,

κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ’ τα πελάη,

μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά

και, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.

Ένα μικρό της πέρασα σταυρόν απ’ το λαιμό

κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι

κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης,

όταν εφθάσαμε σ’ αυτήν που θα `φευγε την πόλη.

Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά,

ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου,

και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με

όαση, που ένας συναντά μεσ’ στην καρδιά της Άμμου.

Νομίζω πως θε να `πρεπε να σταματήσω εδώ.

Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αγέρας με φλογίζει.

Κάτι άνθη εξαίσια τροπικά του ποταμού βρωμούν,

κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.

Θα προχωρήσω!… Μια βραδιά σε πόρτο ξενικό

είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκι, τζιν και μπύρα,

και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά,

το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.

Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς,

κάποια μ’ άρπαξ’ απότομα, γελώντας, το καπέλο

(παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών)

κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.

Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή,

οι ασβέστες απ’ τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια,

κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά,

με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.

Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί.

Τα δάχτυλά μου καθαρά μέτρααν τα κόκαλά της.

Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές

«μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της».

Όταν την είδα και στο φως τα’ αχνό το πρωινό,

μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο,

που μ’ ένα δέος αλλόκοτο, σαν να `χα φοβηθεί,

το πορτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.

Δώδεκα φράγκα γαλλικά… Μα έβγαλε μια φωνή,

κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο,

και μια το πορτοφόλι μου… Μ’ απόμεινα κι εγώ

έναν σταυρό απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.

Μαραμπού: αραβική ονομασία για τροπικό πτηνό που μοιάζει με πελαργό

Μπασκιρτσέφ: Μαρία Μπάσκιρτσεφ – ζωγράφος, γλύπτης και συγγραφέας των αρχών του 20ου αιώνα (αν δεν κάνω λάθος). Υπήρξε σύμβολο των μορφωμένων και φιλελεύθερων γυναικών της εποχής της διότι, μεταξύ άλλων, υπεραμύνθηκε των δικαιωμάτων της γυναίκας στην Τέχνη
Ζουρνάλ (της Μπασκιρτσέφ): Αναφορά στο “Ημερολόγιο της Μαρίας Μπάσκιρτσεφ”, το βιβλίο-ημερολόγιο στο οποίο ανέπτυξε κυρίως τις απόψεις της

Αγία της Άβιλας: (επίσης αν δεν κάνω λάθος) Αγία της Ισπανίας, έζησε γύρω στον 16ο αιώνα και έκανε πολλές φιλανθρωπίες, ενώ υπέφερε και από διάφορες ασθένειες.

επιλογές, επιμέλεια: ~~δ. δ. μανιάς~~