Θυμάμαι το χωριό είχε δεν είχε 3- 4 ραδιόφωνα όταν πήραμε και εμείς.
Το ένα (τεράστιο) στο καφενείο, τα άλλα πιο καινούρια σε μετασεισμικά μικρά σπίτια.
Την εγκατάσταση την έκαμε ο ταχυδρόμος γιατί ήξερε από γειώσεις και κεραίες χα χα χα.
Μια μέρα είχε έρτει στο σπίτι και άκουγε η απέναντι γειτόνισσα, όταν άκουσε το χαρακτηριστικό ήχο των κουδουνιών της μουσικής του τραγουδιού τσοπανάκος ήμουνα, ετινάχτηκε αλαφιασμένη γιατί νόμισε ότι περνάγανε από το δρόμο δυό γελάδες του χωριού και θα τση τρώανε τα λουλούδια.Μια θειά μου όταν τση πήρε ο μπάρμπας μου ραδιόφωνο και αφού το συνδέσανε και εμπήκε μπροστά άρχισε τα χειροκροτήματα και φώναζε τα λεφτάκια μου – τα λεφτάκια μου τραγουδάνε!
Άσε η παρέλαση για το θέατρο της Τετάρτης, του Σαββάτου, της Κυριακής κλπ δεν υπήρχε καρέκλα να καθίσεις!
Εγώ τη γλύτωνα γιατί με έπαιρνε ο ύπνος στο πρώτο τέταρτο μικρός αρκετά γαρ, οι άλλοι τη πληρώνανε.
Το πρώτο μας ραδιόφωνο λοιπόν ένα «Τελεφούνγκεν» και που δε ταξίδεψε, πόσα σπίτια δεν άλλαξε και τώρα στη «βάση» του με κοιτάει τώρα που γράφω με τα δυό του μάτια (κουμπιά) το ένα για τους σταθμούς και το άλλο για τη «φωνή».
Μάλλον έχουμε έναν ιδιαίτερο έρωτα, γι΄αυτό άλλωστε παίζει ακόμα.
Χουά χα χα χα.
“σχόλιο – απάντηση” στο Αλλάζω συχνότητα
