Μηνάς Βιντιάδης
Μεγάλη Τετάρτη σήμερα κι είπα να μοιραστώ μερικές σκέψεις μαζί σας γι’ αυτή την ξεχωριστή εβδομάδα, που θα τελειώσει με σουβλιστά αρνιά, δημοτικούς χορούς, νησιώτικα και τσάμικα, ως είθισται…
Με συγκινεί πολύ, όσο τους περισσότερους από σας, η Ανάσταση. Ειδικά η φετινή.
Έρχεται μετά τη νηστεία του κρέατος και του κρίματος. Της ύλης και του πνεύματος, της χαράς και της ξενοιασιάς.
Μετά τον Επιτάφιο του Χριστού και των λουλουδιών. Μα και των παιδιών χωρίς μέλλον.
Μετά τα Δώδεκα Ευαγγέλια κατά Ματθαίον, αλλά και κατά Θανάση, Γιώργο, Ελένη.
Μετά την εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, αλλά και το αθώο κορίτσι της γειτονιάς.
Μετά από τέσσερα χρόνια μνημονίου, στέρησης, ανέχειας, προβλημάτων, προσβολών, αμηχανίας.
Μετά την έξοδο στις αγορές, αλλά και τη συνέχιση της νουθεσίας από τους ισχυρούς βασιλείς μας.
Άσπιλε, αμόλυντε, άφθαρτε πολιτικέ, αι γενεαί πάσαι ζητούν μια καλύτερη μέρα.
Το κόκκινο αβγό, το ξέρουμε, είναι σπασμένο απ’ την αρχή. Τουλάχιστον με λίγο αλατοπίπερο, ας είναι νόστιμο.
Μια λύτρωση μας χρειάζεται, αρκετά με την τραγωδία.
Καλό είναι του χρόνου μετά το «Χριστός Ανέστη» να ψάλλουμε «Άνθρωπος Ανέστη», «Έλληνας Πάσχων Ανέστη»!
