ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΤΖΕΔΑΚΙ
Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ των Παθών του Κυρίου τελείωσε. Αντίθετα με τη δική μας, που θα συνεχίζεται, παρ’ ότι η χώρα βγήκε στις αγορές. Ακόμα χειρότερο το ότι είναι ατελείωτη και η εβδομάδα των λαθών. Κι έτσι ενώ ο Ιησούς ανασταίνεται, δοξάζεται και όλα αυτά τα θρησκευτικά και ωραία, για μας τελειωμό δεν έχουν τα πάθη από άλλων τα λάθη…
Οπωσδήποτε άδικο, ιδιαίτερα αν σκεφθεί κανείς ότι ο Χριστός σταυρώθηκε για τη σωτηρία του κόσμου, που ποτέ δεν ήρθε και ποτέ δεν θα έρθει… Εύγλωττο, λοιπόν, το ερώτημα για ποιο λόγο ο καλός Θεούλης υπέβαλε τον Υιό του σε όλα αυτά τα μαρτύρια, αφού ως Παντογνώστης γνώριζε καλύτερα απ’ όλους ότι η σωτηρία είναι όνειρο απατηλό…Και μεταξύ μας, δεν συμπεριφέρθηκε και με πολύ δίκαιο τρόπο ως πατέρας. Θυμήθηκε ότι έχει γιο έπειτα από 33 χρόνια και αποφάσισε να τον πάρει σπίτι. Και μάλιστα, τη στιγμή που ετοιμαζόταν ο Θεάνθρωπος να φτιάξει τη ζωή του με τη Μαρία Μαγδαληνή.
Επ’ αυτών η Εκκλησία σηκώνει τα χέρια ψηλά, όπως γενικότερα αποφεύγει να δώσει απαντήσεις σε οτιδήποτε σχετικό έχει να κάνει με τη λογική. Και λογικό, αφού η πίστη βασίζεται στην ψυχή (και την άγνοια…).
Οι Εβραίοι, πάντως, που φημίζονται (και) για την πίστη τους, δεν έχουν τέτοια προβλήματα με τον Χριστό. Δεν τον αναγνωρίζουν ως Υιό του Θεού, οπότε δεν τους απασχολεί η ζωή του. Αλλο είναι το πρόβλημά τους: αυτοί εξακολουθούν να αναμένουν τον ερχομό του.
Η Ανάσταση του Κυρίου, βέβαια, αφορά μόνο τους χριστιανούς, δηλαδή ένα μέρος μόνο του επί γης πληθυσμού. Ο ίδιος ο Χριστός, όμως, θα έπρεπε να τους αφορά όλους. Οχι διότι κήρυξε το χριστιανισμό (σύμφωνα με τη θρησκεία μας), αλλά επειδή υπήρξε ο πρώτος επαναστάτης στην Ιστορία της ανθρωπότητας. Και μάλιστα ειρηνιστής. Ηταν ο Γκάντι της εποχής του…
Τα λόγια του για αγάπη, ειρήνη, ισότητα ήταν αυτά που έφεραν κοντά του τον ιουδαϊκό λαό και τα ίδια που τον οδήγησαν ενώπιον της ιουδαϊκής και ρωμαϊκής δικαιοσύνης (τρόπος του λέγειν…) και τελικά στο Σταυρό του Μαρτυρίου.
Το εντυπωσιακό, βέβαια, δεν ήταν η καταδίκη του σε θάνατο (αναμενόμενη, άλλωστε, αφού κατηγορήθηκε για στάση και η τιμωρία των στασιαστών ήταν η θανατική ποινή), αλλά το ότι αυτοί που τον επευφημούσαν ήταν οι ίδιοι που αρνήθηκαν να του δώσουν χάρη. Απόδειξη ότι αφ’ ενός ο αμόρφωτος λαός, πάντα, άγεται και φέρεται, αφ’ ετέρου ότι μάλλον ήταν πολύ νωρίς για επανάσταση.
Σίγουρα ο Χριστός ήταν μπροστά από την εποχή του. Για το αν έκανε θαύματα πολύ αμφιβάλλουμε, αλλά το ότι ένας ταπεινός ξυλουργός συγκίνησε με το λόγο του τα πλήθη, αυτό από μόνο του ήταν ένα θαύμα…
Γι’ αυτό και είναι κρίμα που ο Χριστός υμνείται από τη θρησκεία και όχι από την ιστορία. Η θέση του δεν θα έπρεπε να είναι στο εικονοστάσι, αλλά στο πάνθεον της Ιστορίας. Πρόλαβε όμως και τον… έκλεψε η Εκκλησία κι έτσι κάθε Πάσχα τον Ανασταίνει.
Ακόμα πιο κρίμα είναι ότι ένας άνθρωπος με ελεύθερο πνεύμα παραμένει 2.000 χρόνια εγκλωβισμένος στη χριστιανική πίστη τού πίστευε και μη ερεύνα, αντί με τις ιδέες του να εμπνέει τους λαούς του κόσμου.
ΑΛΛΙΩΣ τα θέλησε, όμως, η μοίρα. Κι έτσι ο Χριστός Ανέστη, αλλά ο καταγρεγμένος λαός ούτε καν εξανέστη…
