Μερικές ημέρες μας χωρίζουν από την επίσημη έναρξη του καλοκαιριού και τρέμω στην ιδέα των εικόνων που για τρεις ή και παραπάνω μήνες θα κυριαρχήσουν στην ατέλειωτη ακτογραμμή της χώρας. Κλαρινογαμπροί με κοιλιακούς που χτίζανε όλον τον χειμώνα, ημικοκότες, ημιβίζιτες με λευκές καπελίνες και ταλαίπωρα σκυλάκια, ρακετίστες εχθροί της ραστώνης και της ησυχίας πασαλειμμένοι με τόνους λαδιού, αρτισύστατοι πλούσιοι ή αρτισύστατοι φτωχοί που όμως δεν παραιτούνται από τα παλιά ήθη της αλήστου ευμαρούς εποχής και επανακινούν σκάφη, jet ski και φουσκωτά ως άλλοι κάπτεν Νέμο, ναυαγοσώστες – ούτε καν με την αθωότητα του Νίκου Χύτα στον αντίστοιχο ρόλο του θρυλικού σήριαλ «Στο Κάμπινγκ», της ΕΡΤ– μπάρμαν παράνομων beach bars που καταπακτούν αιγιαλούς, χοντρά μωρά που θα βρέξουν την εφημερίδα μου ή θα μου πετάξουν άμμο στα μούτρα και θα χασκογελάσουν, αθληταράδες που θα κάνουν απλωτές κατά μήκος της παραλίας και θα σφίγγονται μόλις βγουν από το νερό. Όλες οι φυλές του Ισραήλ.
Όχι δεν μιλώ για τον απλό κόσμο που θα κάνει τα μπανάκια του αθόρυβα, προσπαθώντας να έχει μερικές ιαματικές στιγμές σε μια από τις χιλιάδες παραλίες του ελλαδικού χώρου. Εξάλλου κάθε τι λαϊκό και ανθρώπινο μου είναι οικείο. Και δεν μιλώ – προς Θεού – για τις λαϊκές απλές οικογένειες που θα φορτώσουν ένα αυτοκίνητο με τα συμπαρομαρτούντα και θα εξορμήσουν στις θερινές εξοχές: μέρος του αθάνατου ελληνικού καλοκαιριού που περιέγραψε κάποτε έξοχα ο Ζακ Λακαριέρ.
Μιλώ, και το επαναλαμβάνω, για τις φυλές του νεοέλληνα που βλέπουν ως πεδίο εκτόνωσης, ναρκισσισμού, φιλαρέσκειας την κάθε παραλία.
Μιλώ όμως και για την ακατανόητη υστερία ορισμένων να κάνουν μια βουτιά, να κάτσουν με τις ώρες στον ήλιο και να πιουν φρέντο σε θορυβώδη beach bars. Και το λέω αυτό αφού παρά την νησιώτικη καταγωγή μου – και πιστέψτε με, μόνο από θάλασσα δεν έχω στερηθεί – διατηρώ με τα χρόνια τις επιφυλάξεις μου για την ιεροτελεστία του θαλασσινού μπάνιου που έτσι κι αλλιώς αποτελεί μια σχετική πρόσφατη μαζική συνήθεια που διαχύθηκε και στις πιο λαϊκές τάξεις στην χώρα μας μετά το 1910 και τα λεγόμενα μπεν μιξ στο Φάληρο.
Για την ακρίβεια, δεν ανοίγω μια πολεμική στο θαλασσινό μπάνιο ως μια απλή λαϊκή συνήθεια, αλλά ως ένα δομικό στοιχείο μιας περιόδου ακινησίας, απραγίας που λέγεται «καλοκαιρινές διακοπές» και βέβαια δεν ταυτίζεται με το συναρπαστικό καλοκαίρι του ταξιδιώτη, του αληθινού μποέμ, του περιηγητή. Εξάλλου άλλο φρέντο, άλλο χάρτης. Ή μπορεί πάλι απλώς να γκρινιάζω επειδή μου είναι καρφωμένη πάντα μια φράση από τους «Πτυχιούχους» του αξέχαστου Χρήστου Βακαλόπουλου. «Ο άνθρωπος έκανε προσπάθειες εκατομμυρίων χρόνων για να σταθεί αξιοπρεπώς πάνω στη θάλασσα, και τώρα έρχεστε εσείς μ’ ένα απλό μπλουμ να τα διαλύσετε όλα»….
του: Δημήτρης Μανιάτης
