Θα σας πάω σήμερα μια βόλτα στο παλιό Θιάκι, που ξέρω ότι σας αρέσει ιδιαίτερα.
Συγκεκριμένα στην δεκαετία του 60′ – 70′.
Πριν μπούν τα νάϋλον, τα κινέζικα και τα βιομηχανοποιημένα ρούχα στη ζωή μας, υπήρξαν κάτι αξιοθαύμαστες γυναίκες, που μας έντυναν και δημιούργησαν σχολές.
Συνήθως σ’ένα καμαράκι του σπιτιού τους, έστηναν τα εργαστήριά τους.
Το βοηθητικό προσωπικό τους νέες κοπελίτσες, σαν τα κρύα νερά, που μαθήτευαν με υπακοή και σεβασμό στην δασκάλα τους. Το πολύ 12-18 χρόνων, τα κορίτσια αυτά, προέρχονταν από φτωχές οικογένειες που δεν είχαν την πολυτέλεια της μόρφωσης ή απλά δεν “έπαιρναν” τα γράμματα.
Θυμάμαι την απειλή της μάννας μου, όταν δεν διάβαζα : “Θα σε στείλω στην μοδίστρα”.
Εγώ τελικά, δεν ήμουν απ’αυτές που τις έστειλαν, αλλά πάντα με τρώει το ερωτηματικό;
Ανάλόγα πάντα με τον χαρακτήρα της δασκάλας, καλοπερνούσαν ή υπέφεραν τα κορίτσια, μάθαιναν ή όχι καλή μοδιστρική, όπως άλλωστε συμβαίνει σ’ όλα τα επαγγέλματα. Πολλά απ’αυτά τα κορίτσια τα παράταγαν στην πορεία, είτε γιατί δεν έδειξαν ταλέντο, είτε για να παντρευτούν.
Περιττό να σας πώ, τι γινόταν έξω απ’το μοδιστράδικο από αγορίστικη πιτσιρικαρία !
‘Ερωτες της …κουβαρίστρας, που λένε.
‘ Αλλες στο μαντάρισμα , άλλες στο γάζωμα, άλλες στο μπιμπίλωμα, άλλες στο στρίφωμα, άλλες στο σιδέρωμα, άλλες στην παράδοση των φορεμάτων στα σπίτια, αυτές είχαν και φιλοδωρήματα – είχαν συνήθως την εύνοια των δασκάλων-όλες είχαν τον ρόλο τους, την ειδικότητά τους. Ας τόλμαγαν να κάνουν κι αλλιώς !
‘Ετσι στα πρόχειρα, μούρχονται κάτι ονόματα στο νού μου και υποκλίνομαι μπροστά τους :
Λουκία – Βιττόρια – Κική – Κατερινούλα – Μαρία της Χαριτούλας- Γιαννούλα- Ναυσικά- Ηλέκτρα.
‘ Ολες περάσαμε απ’το βελόνι τους.
Να με συγχωρήσουν οι οικογένειες άλλων, που αθέλητα παρέλειψα.
Για τον πληθυσμό τότε στο νησί, σαν πολλές τις βλέπω. Εσείς τι λέτε;
Πάντα κοκέτες οι Θιακιές , πως να το κάνουμε !
Μια Θιακιά
