Συνεχίζοντας την…ρετρό 
κουβεντούλα μας, σήμερα θα σας πώ κάτι που κι εγώ το άκουσα και δεν το έζησα. Σε μια παρέα με παλιές Θιακές, που στην δεκαετία του ’50 πήγαιναν στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου, άκουσα το εξής χαριτωμένο: Υπήρχαν παιδονόμοι, λέει ,στο Θιάκι για την προστασία των παιδιών . Θα ήταν νόμος φαίνεται, για να δικαιολογούν και τον μισθό τους. Εξουσιοδοτημένοι από γονείς και δασκάλους έκαναν τη δουλειά τους με τόσο υπερβάλλοντα ζήλο , που απ’ότι μούλεγαν οι ηλικιωμένες αυτές γυναίκες (70 – 80 ετών), ακόμη τους βλέπουν στον ύπνο τους, σε εφιαλτικά όνειρα !
Μού ανάφεραν, λοιπόν, τον αγριότερο απ’ όλους- για ευνόητους λόγους δεν αναφέρω το όνομά του – αλλά τον θυμάμαι γέρο πια , με τα τεράστια μουστάκια του και την κατήφεια του. Φοβιστικό θέαμα , αν και…ανενεργό ! Με διαβεβαίωναν οι γυναίκες αυτές ,ότι χρησιμοποιούσε μαστίγιο, βούρδουλα, όπως θέλετε πείτε το, που κατέληγε σε τρίχες αλόγου. Περιττό να πώ πόσο θα πονούσε, αν σε πετύχαινε έξω αργά το βράδυ, ή αν σ’ έβλεπε να κάνεις καμμιά παιδική σκανταλιά. Παναγία μου !
Και τώρα να τάχεις τα καλομαθημένα μας, μη διορθώσω το δεύτερο γράμμα και γίνω κακιά, στα ώπα- ώπα, να μη τους λείπει τίποτα και να απαιτούν όλο και παραπανίσια δικαιώματα ;
‘Ηταν εποχή εμφυλίου θα μου πείς. Πονηρές και μαύρες μέρες της ιστορίας μας, το καταλαβαίνω. Πού χρόνος για επιτήρηση των παιδιών από τους ταλαίπωρους γονείς, που έτρεχαν να μαζέψουν ελιές ή να θερίσουν, για να τα ζήσουν ! Άλλα μέτρα και σταθμά, σε σχέση με το σήμερα, πως να το κάνουμε.
Τώρα πρωτεύουν οι καταλήψεις, κι άν πάρεις κι αποβολή, θεωρείσαι μέχρι και ήρωας!
Δεν είπαμε παιδονόμους , αλλά όχι και υπέρμετρες ελευθερίες στα παιδιά , δεν ξέρουν να τις διαχειριστούν .
Δεν θα τον μάθουμε, εμείς οι έλληνες ποτέ, τον χρυσό κανόνα του μέτρου;
Μη ξεχνάτε ότι εμείς τον διδάξαμε. Στην πράξη πάντα τα χαλάμε !
Μια Θιακιά
