στην εκπνοή του απρίλη με το φρεσκοψηφισμένο πολυνομοσχέδιο και τις διατάξεις-νόμους – απειλές σαν την δαμόκλειο σπάθη πάνω από το κεφάλι μου αποφάσισα εγώ για μένα τα εξής μοναδικά καταπληκτικά δικά μου βήματα, ενάντια σε όλους αυτούς που απο το 2009 προσπαθούν να με στείλουν στον άλλο κόσμο.
αποφάσισα να αποχαιρετίσω τον απρίλη τραγουδώντας στεντόρεια το “απρίλη μου χρυσέ” και ταυτόχρονα να υποδεχτώ το μάη τον μυρωδάτο, αντέχοντας την βλακεία τους, την προδοσία τους, την ανευθυνότητα τους, χωρίς να βγω στους δρόμους.
δεν θα φάω άλλα χημικά, αλλά δεν θα ανεχτώ και κανέναν χωροφυλακίσκο να με τρομοκρατεί.
τα…. δικά μας παιδιά διάλεξαν μεριά και δυστυχώς είμαστε απέναντι.
δεν θα φάω άλλα χημικά, αλλά δεν θα ανεχτώ και κανέναν χωροφυλακίσκο να με τρομοκρατεί.
τα…. δικά μας παιδιά διάλεξαν μεριά και δυστυχώς είμαστε απέναντι.
οχι θα τους περιμένω εδώ, στο σπίτι μου και… γαία πυρί μειχθήτω.
θα τους περιμένω στη γειτονιά μου, στους δρόμους που μεγάλωσα και ξέρω, με τους δικούς μου γύρω μου έτοιμους να αντιμετωπίσουμε τα κτήνη.
δεν υπακούω σε κανένα νόμο που ψηφίστηκε από προδότες, πουλημένους ανθέλληνες πολιτικάντηδες, που μόνο μέλημα τους είναι να με παραδώσουν στους σύγχρονους δουλεμπόρους των βρυξελλών.
νόμος τελικά είναι το δίκιο των τραπεζών, των δανειστών, των εγκάθετων. εγώ δεν έφαγα, δεν έκλεψα, δεν εξαπάτησα, δεν επιβάρυνα τον κρατικό προϋπολογισμό ούτε για φάρμακα.
νόμος τελικά είναι το δίκιο των τραπεζών, των δανειστών, των εγκάθετων. εγώ δεν έφαγα, δεν έκλεψα, δεν εξαπάτησα, δεν επιβάρυνα τον κρατικό προϋπολογισμό ούτε για φάρμακα.
πλήρωνα τα πάντα, φόρους, νοσοκομεία, σχολείο, φώτα, νερά, τους μισθούς των καρεκλοκένταυρων, αλλά ήμουν αόρατος για όλους αυτούς που κυνηγούν τη ζωή μου!
κάθε επαφή με το δημόσιο τελείωνε με ένα αί σιχτίρ χαρτογιακάδες και πάντα πλήρωνα.
χαρτόσημα, σπατόσημα, τέλη, διόδια, παπαδόσημα παράβολα, φόρο.
χαρτόσημα, σπατόσημα, τέλη, διόδια, παπαδόσημα παράβολα, φόρο.
γιατί χρωστάω ρε;
δεν χρωστάω σε κανέναν, ίσως λίγο της μιχαλούς αλλά αυτή είναι καλή κυρία δεν τα θέλει πίσω.
έτσι λοιπόν αποφάσισα για μένα πως είναι η ώρα να τους περιμένω. τα 490 ευρώ με τα οποία κοστολόγησαν τη ζωή μου τους τα χαρίζω, σκλάβος στη χώρα μου δεν γίνομαι.
επαίτης των αφεντάδων για μισή ζωή δεν θέλω να είμαι .
θέλω τη ζωή μου πίσω και την διεκδικώ, αλίμονο πια σε αυτόν που θα βρεθεί στη ρότα μου, αλίμονο σε αυτόν που θα προσπαθήσει να εφαρμόσει το δίκιο των αφεντάδων.
δεν είμαστε δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι, δεν περιμένουμε σωτήρες, θα ζήσουμε για μας χωρίς εσας και επειδή πάντα πληρώνουμε θα πληρώσουμε το τελευταίο τίμημα αλλά για μας.
Από: λόγια και σκέψεις
