09:33 | 21 Ιουλ. 2014
Τελευταία ανανέωση 10:00 | 21 Ιουλ. 2014
Μαρία Τριαντοπούλου
Είναι κοινότυπο και πολλαπλά αναλυμένο και μελετημένο σε βάθος. Η φιλόσοφοι, οι νομικοί, οι επιστήμονες, οι βιολόγοι, οι ιστορικοί αλλά και όλα τα θρησκευτικά δόγματα και δοξασίες έχουν ασχοληθεί με το Κακό, με τη φύση και την υφή του, την κοινωνική και ηθική του διάσταση, την καθημερινότητα και την διαχρονικότητα του.
Αλλά κάθε φορά που έρχομαι αντιμέτωπη με την ανθρώπινη ικανότητα και «χωρητικότητα» για μίσος, βία και απόλυτη κακία ανατριχιάζω. Γιατί φοβάμαι – «γνωρίζω» είναι η σωστή λέξη αλλά δεν θέλω ούτε καν να την ξεστομίσω – ότι εν δυνάμει και εγώ και εσύ κι ο παρακάτω είμαστε χωρίς καμιά αμφιβολία το χειρότερο τέρας που περπατάει πάνω στη γη, τρομακτικό και αιμοβόρο, χωρίς όρια στα φρικιαστικά πράγματα που μπορεί ο καθένας από μας να κάνει στον συνάνθρωπο του.
Δεν θα προσποιηθώ καν ότι ξέρω τι είναι αυτό που μας έχει κάνει έτσι. Αν είναι επίκτητο ή στη φύση μας. Αν είναι καθαρά βιολογικό – βασισμένο στην επιβίωση του ισχυροτέρου – ή μεταφυσικό, αποτέλεσμα της αέναης και αιώνιας πάλης μεταξύ του Καλού και του Κακού. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτή τη στιγμή εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στον κόσμο χάνονται στα χέρια άλλων ανθρώπων. Ανθρώπων που οι ίδιοι κάποτε καταδιώχτηκαν ανελέητα και από θύματα έγιναν θύτες. Ανθρώπων που η ακατανόητη μανία τους για ισχύ και εξουσία, για οικονομική παντοδυναμία και για επιβολή, όχι μόνο τους τυφλώνει στη φρίκη που σκορπίζουν αλλά τους κάνει αντίθετα περήφανους για αυτήν. Ανθρώπων που η δική τους αντίληψη των πραγμάτων – αλλά και το θεωρητικό πλαίσιο με το οποίο την περιβάλλουν – δίνει πάντα κάποιο άλλοθι για να πράξουν όσα πράττουν. Ανθρώπων που το μίσος, ο ρατσισμός, ο εθνικός και θρησκευτικός δογματισμός τους οδηγούν στην αχαλίνωτη βία.
Όπου και να στρέψεις το βλέμμα αντικρίζεις τα θύματα της λυσσαλέας και αδυσώπητης αυτής ανθρώπινης ύπαρξης. Ακόμα και στον ύπνο σου βλέπεις εφιάλτες με τα νεκρά παιδιά στην Παλαιστίνη, πεσμένα αιμόφυρτα στην μέση του δρόμου την ώρα του παιχνιδιού, βλέπεις τον θρήνο που δεν τελειώνει ποτέ στα μάτια των μανάδων πάνω από τα πτώματα των παιδιών που χάσανε από δηλητηριώδη αέρια στη Συρία ή από έκρηξη βόμβας στο Πακιστάν, βλέπεις την απελπισία των γονιών που τα κορίτσια τους αρπάχτηκαν από την Μπόκο Χαράμ στην Νιγηρία…
Από τη Λωρίδα της Γάζας στην Ουκρανία και από τη Συρία στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν εκατοντάδες χιλιάδες τα αθώα θύματα των ισχυρών αυτού του κόσμου. Αλλά και στους σκληρούς δρόμους των πόλεων, στις παραγκουπόλεις και στους καταυλισμούς προσφύγων, στο Guantanamo και στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο άνθρωπος – το πιο επικίνδυνο και τρομαχτικό ον του πλανήτη – σκοτώνει, βιάζει, κακοποιεί και βασανίζει τον συνάνθρωπό του.
Και είναι αυτό που δεν αντέχω και φοβάμαι πάνω από όλα…Όταν κοιτάζω το τέρας στα μάτια, το μόνο που βλέπω στο άδειο βλέμμα του είναι τον εαυτό μου…
