08:43 | 04 Αυγ. 2014
Δήμος Χλωπτσιούδης
Η πρόσφατη χρεοκοπία της Αργεντινής και οι αντιδράσεις των ελληνικών “ορνέων” έφεραν ακόμα μία φορά στην επιφάνεια τα δύο ισχυρότερα πολιτικά ρεύματα στη χώρα μας και τον τρόπο που σκέφτονται και λειτουργούν. Και τα δύο δεν περιορίζονται στον -αυτονόητο- τομέα της οικονομικής πολιτικής, αλλά επεκτείνονται από τις αντιδράσεις της χώρας και της κοινωνίας και προς τους δύο πολέμους στην ευρύτερη γειτονιά μας.
Βλέπουμε πολιτικούς και πολίτες να χαίρονται για τη νέα αργεντίνικη χρεοκοπία και να τη χρησιμοποιούν με σοφιστικά επιχειρήματα (αποκρύπτοντας την συνολική εικόνα ή διαστρεβλώνοντάς την κατά πώς βολεύει τη ρητορική τους) ενάντια στην πρόταση για νέα διαπραγμάτευση και υπέρ ενός σχεδίου αναδιάρθρωσης ανάλογο των μεταπολεμικών χρόνων. Και τούτο ήταν μάλλον αναμενόμενο.
Εντύπωση προκαλεί ότι τα ίδια πρόσωπα (κυβερνητικοί βουλευτές, πολίτες με δημόσιο λόγο και δημοσιογράφοι) σιωπούν για τις θηριωδίες και τα εγκλήματα πολέμου κατά των Παλαιστινίων ή για τον ουκρανικό εμφύλιο πόλεμο. Και δίπλα τους παρατάσσονται κι εκείνοι που μονομερώς κατηγορούν Άραβες, Ρώσους, τη Χαμάς (μόνο), τονΠούτιν (αποκλειστικά)…
Οι ίδιοι που μιλάνε για τη χρεοκοπία της Αργεντινής υποστηρίζοντας τα “όρνεα”, μας εγκαλούν για την υποστήριξη στον άπατρι παλαιστινιακό λαό, για τις ίσες αποστάσεις που τηρούν οι αριστεροί από τους εθνικιστές Ουκρανούς και τον ιμπεριαλιστή Πούτιν, ή μεταξύ ακροδεξιών ισλαμιστών και ακροδεξιών κυβερνήσεων ελεγχόμενων από ΗΠΑ-ΕΕ. Είναι οι γνωστοί αλλόφρονες πολέμιοι κάθε πρότασης για ελεύθερη δημοσιονομική πολιτική στην Ελλάδα και μισαλλόδοξοι υπερασπιστές των μνημονίων.
Οι αναφορές δεν είναι τυχαίες καθώς κυριαρχούν στα δίκτυα ενημέρωσης κι επικοινωνίας, αλλά και αναδεικνύουν τις δύο κυρίαρχες πολιτικές αντιλήψεις στην ελληνική κοινωνία και την πολιτική σκηνή. Από τη μια είναι η πλήρης υποταγή στις απαιτήσεις των δανειστών, της ΕΕ και των ΗΠΑ -ακόμα κι ενάντια στα ελληνικά συμφέροντα- και από την άλλη η αντίληψη που προάγει τα συμφέροντα των κοινωνιών και των λαών. Είναι η αγόγγυστη γονυκλισία έναντι της υπερηφάνειας και της απαίτησης για επιστροφή των πολιτών στο προσκήνιο ώστε εκείνοι να αποφασίζουν.
Η δε λογική των ίσων αποστάσεων (βλ. γενικόλογες ευχές για κατάπαυση του πυρός στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, η καταδίκη της βίας από όπου κι αν προέρχεται, οριζόντια μέτρα για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα που βαφτίστηκε εθνικό) είναι ο βασικός μοχλός της ρητορείας τούτης. Είναι η λογική του συμψηφισμού ακόμα κι αν οδηγεί λαούς στο θάνατο ή τη φτώχεια. Αρκεί να βολεύει στην αντιαριστερή μετωπική επίθεση και να εμποδίζει ανάπτυξη προτάσεων για συλλογικές ενέργειες.
Μίντια, πολιτικοί και άλλοι κήνσορες της αριστεράς και τιμητές των λαϊκών διεκδικήσεων, συντάσσονται σε ένα ενιαίο μπλοκ πίσω από τα γερμανικά κι αμερικάνικα μεγαλοεπιχειρηματικάσυμφέροντα παραβλέποντας εκείνα των Ελλήνων πολιτών. Ήδη η απόλυτη ταύτιση με την ΕΕ στις οικονομικές κυρώσεις προς τη Ρωσία, προκάλεσε τα πρώτα δείγματα της ρωσικής αντίδρασης με ένα -μικρό στην αρχή- εμπάργκο σε ελληνικής εξαγωγές του πρωτογενούς τομέα, ενώ διάχυτος είναι ο φόβος στο κυβερνητικό επιτελείο για μείωση των Ρώσων τουριστών (κάτι που ήδη επισημάναμε σε παλαιότερο άρθρο μας). Οι Παλαιστίνιοι από την άλλη φαίνεται να μας εγκαταλείπουν και να αναζητούν πολιτικές συμμαχίες σε άλλες χώρες.
Είναι η -κυρίαρχη- αντίληψη της υποταγής, που φυσικά υπεραμύνεται των συμφερόντων των εθνικών μεγαλοεπιχειρηματικών και οικονομικών ελίτ, η οποία εντάσσεται σε μία ιδεοληπτική ρητορεία περί συμμαχιών (ανάλογα επιχειρήματα περί επιβίωσης και αναγκαιότητας προσαρμογής βρίσκουμε πολλά στην εθνική και παγκόσμια ιστορία των κατακτήσεων). Συμμαχίες οι οποίες υπό το φαντασιακό πρόσχημα της ισχυρής Ελλάδας, στην ουσία στρέφουν άλλα έθνη και πολιτικές δυνάμεις κατά των Ελλήνων.
Στον αντίποδα, έχουμε τη λογική της συμμαχίας των λαών. Συμμαχίες σε όλη τη μεσογειακή λεκάνη, ισχυρές να αντιταχθούν από κοινού σε εκείνους που εξαπέλυσαν οικονομικό ή κυριολεκτικό πόλεμο κατά των πολιτών, κατά των ανθρώπων. Σε τούτο το πλέγμα αφενός είναι αυτονόητη η συμμαχία και η εκδήλωση υποστήριξης προς τον παλαιστινιακό λαό και η σύνδεση με τον υπερήφανο αργεντίνικο λαό (που υποδέχτηκε θετικά, διαδηλώνοντας την είδηση της “χρεοκοπίας” εκδηλώνοντας την αντίθεσή του προς τους “γύπες”) και αφετέρου οι κοινές δράσεις με τον ευρωπαϊκό νότο.
Το πολιτικό σύστημα των “όρνεων” στη χώρα μας έχει χρεοκοπήσει προ πολλού. Άλλωστε, ως χρεοκοπία πρέπει να εξετάσουμε και την αυτόβουλη υποταγή στην τρόικα, το βρετανικό δίκαιο, στον έλεγχο των δανειστών οδηγώντας στην καταστροφή ολόκληρης της κοινωνίας και αποξενώνοντας τη χώρα από τους φυσικούς και παραδοσιακούς της συμμάχους, αδυνατώντας να αναπτύξει μία αυτόνομη οικονομική και εξωτερική πολιτική.
http://tvxs.gr/
