΄Ετσι την είχαμε στη συνείδησή μας. Πάντα πολύπαθη, μαρτυρική, αγωνιζόμενη. Με πολλούς χαμένους ήρωες, στην αγκαλιά των μητέρων τους σε φωτογραφία, να τους αναζητούν χρόνια και χρόνια. Μαρτυρική εν ολίγοις. Θυμούνται ακόμη πολλοί, μια παλιά γκραβούρα, που στόλιζε τους τοίχους των σχολείων μας. Δυο άγγελοι, σε γυναικεία φιγούρα, με κονκάρδα ελληνική στο στήθος, να δίνουν τα χέρια αδερφωμένες. Κύπρος- Ελλάδα. ΄Ιδιο πράγμα. ΄Ετσι το βιώναμε.
Την έχω επισκεφθεί την μαρτυρική νήσο, τρεις φορές, μετά την μεταπολίτευση. ‘ Ηταν τότε μετά τα ΄74, που είχε αρχίσει ν΄ανοίγει δειλά-δειλά τ ΄αναπτυξιακά της φτερά.
Μέσα στον φοιτητικό τους μικρόκοσμό κι εγώ, δεν ξέρω πως μπήκα στην κυπριώτικη παρεούλα. ΄Ηταν τότε που μας έριχναν ευθύνες για τη διχοτόμηση, τους νεκρούς και όλα τα κακά τους.
Όταν τους πλησίασα βρήκα ένα κλίμα όχι και τόσο φιλικό: « Καλαμαράδες μας κάψατε», λέγανε και ξαναλέγανε.
Τέλος πάντων. Ενοχικά σκύβαμε το κεφάλι, μπροστά στους αδελφούς.΄Ολη την αλήθεια βέβαια δεν την μάθαμε, ούτε θα την μάθουμε. Αντιπαραθέταμε βέβαια, ότι πάντα βοηθούσαμε στην απελευθέρωσή τους, με έμψυχο και άψυχο υλικό. Μα δεν έφτανε, γιατί την αλήθεια δεν την ξέραμε, ούτε θα την μαθαίναμε ποτέ. Στα πανεπιστημιακά χρόνια μας οι Κύπριοι φέρανε ένα δημοκρατικό και αγωνιστικό παλμό. Πρόσφατα απελευθερωμένοι, πρόσεχαν κάθε τους βήμα και δύσκολα έμπαινε κάποιος φοιτητής έλληνας στην κοινότητά τους. Πάντα είχαν μια υποψία και απέναντί μας.
΄Ηρθε και ο τραπεζικός παράδεισος στο νησί τους. Χαρισματικός και πανέξυπνος λαός άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά. Χρήμα, ευημερία, ίσως και πλεονεξία τους κατέλαβε. Μέχρι ένα σημείο ήταν λογικό. Βαρέθηκαν οι άνθρωποι την πάλη, την μιζέρια, τον παραγκωνισμό, τους σκοτωμούς, την φτώχεια. Ζαλίστηκαν. Δεν βλέπανε τον πάτο στο βαρέλι. Αυτό ήταν και το λάθος τους. ΄Ωσπου η κατάσταση έγινε ανεξέλεγκτη.
Μια στιγμή ανάσας την δικαιούταν, τόσα είχαν περάσει, την είχαν ανάγκη. Συνέχεια στην πρέσα δεν γίνεται. Ζήσανε μια ψευδαίσθηση ευημερίας, αλλά τους επανέφεραν βίαια οι εταίροι μας. Αν θέλεις, λέει, να λέγεσαι ευρωπαίος πρέπει να είσαι νόμιμο και καλό παιδί. Όχι αταξίες. Δεν βλέπεις αυτούς; Δεν παίρνεις παραδείγματα; Δώστα τώρα όλα πίσω και με τόκο και μη μιλάς. Βίωσε τα της Ελλάδας για να μάθεις . Τι αδελφές είσαστε; Μαρτυρήστε τώρα και οι δυο, για να μάθετε !
