Τις Κυριακές παλιά, οι ελληνικές οικογένειες εύρισκαν ευκαιρία, μέσα στην γνώριμη ατμόσφαιρα της τραπεζαρίας με τις μυρουδιές από τα φαγητά, να συζητάμε τα τεκταινόμενα της περασμένης βδομάδας συνήθως και αφορούσαν όλα τα μέλη της .Εκεί παίρναμε τις μεγάλες αποφάσεις, που καθόριζαν το μέλλον μας.
Είχε μια ιεροτελεστία, ένα μεγαλείο, όλη αυτή η κυριακάτικη μάζωξη. Κανόνες απαράβατους, αν και όχι πάντα … δημοκρατικούς. Ο πατέρας στο κεφάλι του τραπεζιού διεύθυνε την κουβέντα, κάτι σαν πρόεδρος να πούμε. Αυτός έβαζε τα θέματα προς συζήτηση ή διέκοπτε κάποιον αν νόμιζε ότι το παράκανε σε τόλμη ή τόνους. ΄Ένα άτυπο Συμβούλιο, που είχε τον σεβασμό όλων, άσχετα αν έβγαιναν ευχαριστημένοι ή δυσαρεστημένοι απ΄αύτό. Τα όνειρα, τα προβλήματα της οικογένειας ,οι συστάσεις στους ζωηρούς της οικογένειας, θέματα υγείας. ¨Ολα στο τραπέζι.
Στο Κυριακάτικο ελληνικό τραπέζι, αποφάσιζαν τα πάντα. Από την προίκα που θα δίνανε στην αρραβωνιασμένη κόρη, μέχρι τι μαγαζί θ΄ ανοίγανε στον γιό που μόλις απολύθηκε. Πως πάνε τα οικονομικά στη δουλειά του πατέρα, τα έξοδα του σπιτιού –εκεί τον λόγο είχε η μάννα-την τιμή που θα πουλούσαν το οικοπεδάκι, τις επιδόσεις του φοιτητή της οικογένειας κ.λ.π. Υπόψη ότι η …ψήφος του πατέρα μέτραγε για δέκα ! ΄Ακουγε όμως την γνώμη όλων.
Ανάμεσα σε μια σούπα αυγολέμονο και στο αρνάκι με πατάτες , λύνονταν όλα!
Τώρα;
Μη σας πω, αφού όλοι το γνωρίζετε, ότι δεν υπάρχει πια το Κυριακάτικο παραδοσιακό άγιο τραπέζι, που κράταγε ενωμένη την οικογένεια. Μας τελείωσε κι αυτό! Πρώτα απ΄όλα, η ελληνική οικογένεια, μέσα σ΄όλα αυτά τα φοβερά και δύσκολα που ζούμε, έχει χάσει τη συνοχή της , την υπομονή, τις αντοχές της. Είναι διαλυμένη. Τα μέλη της γυρίζουν από εδώ κι από κει να βρουν μια ευκαιρία, που δεν έρχεται, μια προοπτική. Γιατί να μαζευτούμε,να πούμε τι; Τι προίκες να δώσουμε, τι μαγαζιά ν΄ανοίξουμε, τι οικόπεδα να πουλήσουμε, ποιους φοιτητές να σπουδάσουμε, τι οικονομικά να συζητήσουμε;;
Μπορεί να μας απαντήσει η γενναία τρικομματική Κυβέρνησή , που … με σθένος διαπραγματεύεται τα συμφέροντα της ελληνικής οικογένειας;
«Δος ημίν, σ ή μ ε ρ ο ν» ! Κι αυτό πολύ μας πάει, αφού α ύ ρ ι ο, δεν θα υπάρχει.
