 |
| A Greek return to the drachma would be disastrous for Britain and the rest of Europe. |
If Greece leaves the euro, the U.S. economy could easily slip into recession. That cost is worth bearing, however, given the long term consequences of Europe struggling with a currency regime that makes little sense.
Essentially, Athens would exchange drachmas for euros in circulation among its inhabitants, remark private debts and bank accounts to drachma, and until conditions stabilized, limit withdrawals at Greek banks and capital outflows.
As the drachma fell in value, Greek exports would increase, reducing unemployment. consumers and businesses, with their debt redenominated into a cheaper currency, would enjoy a windfall and spend more. All would help lift the Greek economy out of crisis, but this can only happen if Germany and other European governments cooperate.
The euro was a bad idea with the best intentions, and now the sensible course for all involved is to cut losses and return to the sanity of national currencies.
The money Greece owes other governments, the European Central Bank and International Monetary Fund—under international law—can only be remarked to drachma with their consent, but that debt is too substantial for Greece to repay in euro.
The disastrous consequences of German reparations after World War I should compel European leaders to accept payments in drachma. The accompanying losses are manageable, but concerns about contagion will require that capital controls and additional ECB support be immediately deployed to banks in Italy, Spain, Portugal, and perhaps Ireland.
Uncertainty breeds panic, and even with these thoughtful measures, the euro will continue depressed, and the overall European economy is not likely to grow for a year or two or may even contract by one or two percentage points.
Europe is an important market for U.S. exports and those will stagnate. As importantly, US banks and investors will take a hit from a further declining euro and reduced European bank lending activity in the United States and in countries that buy American products. Overall, expect U.S. growth to slow by 0.5 to 1 percent from the fallout of Greece leaving the euro.
By itself, that is not enough to sink the U.S. economy. Forecasters are predicting growth of about 2.5 percent for 2012 and 2013, but most have assumed the president and Congress reach some kind of compromise on the large federal spending cuts and tax increases that will trigger January 1.
Even if President Obama is reelected, he will likely still have a strongly Republican House.
Emboldened by their November triumphs, neither side will be in the mood to do much compromising, but they will find some creative way to kick the can. If Mr. Obama is a lame duck president, double that assessment, and Mr. Romney, constrained by the lack of 60 Republicans in the Senate, would not be able to accomplish much more immediately.
Business uncertainty in this climate make the 2.5 percent forecast unrealistic, and amid all this international and domestic turmoil, and a one percent hit to US GDP growth from a Greek exit from the euro could easily slow U.S. growth to less than one percent. That is too weak to be sustained, and a recession could easily result.
Still after a year or two, Europe would reemerge, and that would improve US long term prospects—a prosperous Europe is critical to American prospects.
The alternative in Europe is continued turmoil and stagnation, or long term contraction and decline, as it tries to make an unworkable currency regime work. The long term economic and security consequences for the United States are too negative to willingly accept.
The euro has failed, and time has long passed for Greece to bail out.
Sooner or later, Spain, Portugal and perhaps Italy and Ireland, will have to follow, but after the world does not end with Greek withdrawal, those would be easier and less painful decisions to manage.
The euro was a bad idea with the best intentions, and now the sensible course for all involved is to cut losses and return to the sanity of national currencies.
7 Comments
aris
Χα χα χα.
Να επιστρέψουμε στο εθνικό νόμισμα λοιπόν.
Δεν είμαι μετρ της οικονομίας και θα το πιάσω λίγο μπακαλίστικα:
Ωραία λοιπόν βάζουμε προϋπόθεση ότι δεν λέμε κάποια στιγμή που κρίνεται κατάλληλη μάγκες μέχρι εδώ ήτανε δεν σας δίνουμε μία από τα χρωστούμενα, θα δίνουμε όσα μπορούμε και όταν έχουμε αλλιώς πάρτε τα παπ@@@@ μας δύσκολο μεν αλλά αν δε σε ξεπουλάνε οι δικοί σου εκεί το «παίζεις» που λένε. Τουλάχιστο ρισκάρεις δε πας άκλαυτος.
Συνεχίζουμε λοιπόν στο ίδιο μοτίβο με δραχμή. Μειώνονται οι τιμές εσωτερικών προϊόντων μειώνονται και οι μισθοί ως προς ευρώ και δολάριο.
Μάλιστα, και έχουμε περισσότερες εξαγωγές σε κρεμμυδάκια, μαρούλια και ντομάτες, σε χαμηλότερες τιμές από τις σημερινές φυσικά. Πόσα παραπάνω κρεμμυδάκια θα πρέπει να εξάγουμε για να αναπληρώσουμε τη πτώση της τιμής ώστε να εισάγουμε το ίδιο συνάλλαγμα?
Αφού θα πέσουν οι μισθοί πόσα λεφτά θα παίρνει το κράτος από φόρους για να πληρώνει το χρέος?
Πόσο θα κοστίζουν τα εισαγόμενα που σε σχέση με τους μισθούς θα είναι φαρμάκι?
Απλά γιατί οι Αλβανοί που έκαναν το ίδιο δεν είχανε στο σπίτι ούτε ψυγείο?
Γιατί όταν πήραμε το δικό μας ψυγείο στο σπίτι ντόπιας κατασκευής (ΙΖΟΛΑ) έκανε τρείς μισθούς τότε του πατέρα μου, και το προσέχαμε σα φεράρι δίπορτο?
Δεν ήτανε χαμηλά τα μεροκάματα τότε?
Τι να το κάμω το εθνικό νόμισμα με άλλα λόγια όταν θα σκέφτομαι να πάω να κάτσω να φάω ένα σουβλάκι και μια μπύρα?
Και έπειτα θα πέσουν τα κοράκια του συναλλάγματος και θα αγοράσουν τα πάντα (τσάμπα θα είναι βλέπεις), θα δουλεύω εγώ τσάμπα και τα κέρδη θα πηγαίνουν έξω, πότε θα ορθοποδήσω?
Του αγίου τέτοιου ανήμερα, και θα γλείφω το κάθε πούστ@ για μια δουλίτσα ίσα να ζω.
Θα μου πεί κάποιος μα το ίδιο κοντεύουμε και τώρα, ναι μα δε θα βγάλω και τα μάτια μου μονάχος μου αδερφέ!
Ποια λύση θα μου δώσει λοιπόν το εθνικό νόμισμα από μόνο του? Να γίνω περισσότερο παιχνιδάκι στα χέρια του Πούτιν του Ομπάμα και της Μέρκελ!!
Πιστεύετε ότι τότε (με το εθνικό νόμισμα) το πολιτικό σύστημα θα αντιπροσωπεύεται από το Κολοκοτρώνη το Καραΐσκο , τον Διάκο το Παπαφλέσσα και το πατριώτη μας το Ραζή που «έπεσε» στο Μεσολόγγι?
Ξαναξεθάφτε τους και εγώ μέσα, τσού δίνω και την υπόλοιπη ζωή μου.
Μαλ@κ@ς εγώ δε πιάνομαι.
Χουά χα χα χα χα χα χα.
Υ.Γ.
Κάποιοι θα πούνε βέβαια δε πιάνεσαι γιατί είσαι!
Ελεύθερα πατριώτες, έχουμε κάποια ελευθερία άποψης ακόμα.
Έπειτα όταν δεν έχεις πεθάνει ακόμα μπορεί να βρεθεί και κάνα φάρμακο, το «Η Ελληνική έξοδος από το ευρώ θα μπορούσε να βυθίσει σε ύφεση τις ΗΠΑ» δε το ακούγαμε πριν δυό χρόνια!
Αλλάζουν και οι καταστάσεις! Πως κόλλησε στη Συρία μια δοκιμασμένη κατά τα άλλα μέθοδος?
Ο νεκρός δε γυρίζει πίσω, όλα τα άλλα γίνονται…, τουλάχιστο ελπίζεις!
Konstantinos Ntokos
Αν είναι να πληρώνουμε την πολιτική του βερολίνου με χιλιάδες αυτοκτονίες συμπολιτών μας, με 2.000.000 ανέργους, με απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, με πωλήσεις νησιών σε σεντονοφόρους, με την καταστροφή του κοινωνικού ιστού, με το κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων, με έξαρση ακραίων σχηματισμών(χ.α.), με ξεπούλημα κερδοφόρων δημοσίων οργανισμών(οπαπ), με ακραία φορολογία, με συσσίτια νεόπτωχων, με βία και τρομοκρατία από τα μμε, με το να μας κυβερνά η “λίστα χριστοφοράκου” με….., με……., με……..ατελείωτη είναι αυτή η λίστα!!
Είμαστε ένας μεσογειακός λαός, με ότι συνεπάγεται αυτό.Το ίδιο είναι και οι Ιταλοί, οι Ισπανοί, και αρκετά κοντά σε μας είναι και οι Πορτογάλοι(κι ας μη βρέχονται από την Μεσόγειο) και οι Γάλλοι.
Έχουμε διαφορετικά χαρακτηριστικά και δυστυχώς για τους γερμανούς, “γερμανοί” δεν θα γίνουμε.
Μετά από λίγες δεκαετίες το ίδιο έργο ξαναβλέπουμε, τη γερμανία να προσπαθεί να επιβληθεί στην Ευρώπη.Η “ασθένειά” τους τελικά είναι ανίατη.
Ο Ευρωπαϊκός νότος είναι “ξεχωριστός” και όσο πιο γρήγορα το κατανοήσουν όλοι τόσο το καλύτερο.
Χέ…κα για το γερμανικό ευρώ και για τις πολιτικές του βερολίνου που αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους ως αριθμούς και τους λαούς ως δούλους των “αγορών”.
Ας ελπίσουμε ότι οι γείτονες Ιταλοί θα ολοκληρώσουν αυτό που ξεκίνησαν….δεν είμαστε βόρειο-Ευρωπαίοι και ούτε φιλοδοξούμε να γίνουμε.
Καλημέρα.
aris
Φίλε και εγώ χε….μένους όλους τους έχω. Αλλά ήδη από ότι πάει να διαμορφωθεί στη Ν. Ευρώπη μπορεί να έχεις ένα ισχυρό μέσο πίεσης την «αποχώρηση» σε λίγο και όχι μόνο για την Ευρώπη.
Αυτό είναι το πνεύμα μου. Το θέμα είναι να μη δουλεύουν άλλοι από πίσω σου ξεπουλώντας τα πάντα. Τώρα σε ποιόν να εμπιστευτείς? Τι να σου πω, το παίζεις που λένε.
Το χάσιμο της κοινωνικής συνοχής νομίζω ότι αν μακρύνει πολύ ο χρόνος θα το χάσεις και με τη μία κίνηση και με την άλλη.
Konstantinos Ntokos
“Το θέμα είναι να μη δουλεύουν άλλοι από πίσω σου ξεπουλώντας τα πάντα.”
Έχεις μήπως καμία αμφιβολία ότι αυτό ακριβώς γίνεται τώρα??
aris
Και διάβασε και αυτό να περάσει η ώρα και κάμε ό,τι συσχετισμό θέλεις.
Γράφει ο Δευκαλίωνας
http://stoxasmos-politikh.blogspot.gr/
“Jobless Recovery”: Ένα σουτιέν, μία ημέρα δουλειά *
Πιστοί στην υπόσχεση που δώσαμε στον χθεσινό Δευκαλίωνα να αναλύσουμε την έννοια jobless recovery (σε ελεύθερη μετάφραση ανάπτυξη με ανεργία), αρχίζουμε σήμερα να αναλύουμε το φαινόμενο κατ’ αρχάς στις περιφερειακές χώρες.
Για να κατανοηθεί το φαινόμενο, πρέπει πρώτα να περιγραφεί η επιχειρησιακή έννοια «offshore outsourcing», ή όπως συνήθως αναφέρεται «outsourcing».
Ως outsourcing θεωρούμε την μετανάστευση των εργασιών, αλλά όχι των ανθρώπων που εκτελούν αυτές τις εργασίες, από τις πλούσιες-ανεπτυγμένες χώρες στις φτωχές-αναπτυσσόμενες χώρες.
Θα χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα outsourcing, όπως αυτό περιγράφεται στο βιβλίο του Γάλλου Δημοσιογράφου Ζάν-Μισέλ Κατρπουέν, με τίτλο «Καπιταλισμός με κινέζικο χρώμα» (Jean-Michel Quatrepoint, La Crise Globe, εκδόσεις Mille et…
Une Nuits. Σελ. 95-98)
Συγκεκριμένα, στο εν λόγω βιβλίο, ο Γάλλος δημοσιογράφος αναλύει πως κατανέμονται οι εισπράξεις από τις πωλήσεις γνωστής φίρμας γυναικείου σουτιέν που κατασκευάζεται στην Κίνα και πωλείται στην Γαλλία, μέσω της Γαλλικής αλυσίδας super market Carrefour.
Κατανοούμε όλοι ότι η γνωστή φίρμα που κατασκευάζει το σουτιέν στην Κίνα και το πουλάει στην Γαλλία, ή σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, εφαρμόζει την επιχειρηματική αρχή outsourcing.
Δηλαδή, παραχωρεί σε ένα Κινέζικο Εργοστάσιο την τεχνογνωσία για την κατασκευή του σουτιέν. Ενώ κρατά για λογαριασμό της το εμπορικό σήμα, την διαφήμιση και το δίκτυο αποθηκών και διανομής.
Το συγκεκριμένο σουτιέν πωλείται στα Carrefour 20 ευρώ, τα οποία κατανέμονται ως εξής:
· Τα Carrefour παίρνουν 10,81 ευρώ
· Το Γαλλικό Κράτος, μέσω ΦΠΑ, παίρνει 3,28 ευρώ
· Η εταιρεία, που έχει αναθέσει την παραγωγή στην κινεζική βιομηχανία και έχει κρατήσει το ντιζάιν του σουτιέν, και διαθέτει το δίκτυο πωλήσεων, παίρνει 2,74 ευρώ.
· Τα έξοδα μεταφοράς και εκτελωνισμού είναι 0,44 ευρώ
· Η κινεζική εταιρεία, που παρήγαγε το σουτιέν παίρνει 2,73 ευρώ, τα οποία …κατανέμονται ως εξής (1,54 ευρώ για πρώτες ύλες, 0,82 ευρώ για έξοδα παραγωγής-συντήρησης και απόσβεσης εξοπλισμού, 0,10 ευρώ για εργατικά,ο Κινέζος Βιομήχανος έχει καθαρό κέρδος 0,27 ευρώ, ενώ εισφορές για κοινωνική ασφάλιση δεν προβλέπονται).
aris
Συνέχεια:
Θα ασχοληθούμε με τα ποσά που κατανέμονται σε άλλες πηγές τις επόμενες ημέρες και θα σταθούμε σήμερα στην τιμή πώλησης του σουτιέν στο εσωτερικό της Κίνας. Απλά, μπορούμε να υποθέσουμε -αφού σε αυτήν την τιμή περιέχεται και το κέρδος του Κινέζου Βιομήχανου-, ότι το σουτιέν θα πουληθεί στο εσωτερικό της Κίνας τουλάχιστον 2,73 ευρώ. Μία εργάτρια που δουλεύει στο συγκεκριμένο εργοστάσιο, αμείβεται το πολύ με 4 δολάρια την ημέρα, ή 3 ευρώ (ευρώ/δολάριο 1,30). Δηλαδή, η συγκεκριμένη εργάτρια πρέπει να πληρώσει κάτι λιγότερο από ένα ημερομίσθιο για να αγοράσει ένα σουτιέν, από αυτά που η ίδια κατασκεύασε.
Όλοι κατανοούμε ότι η εργάτρια δεν είναι καλή καταναλώτρια για τα προϊόντα που κατασκευάζει, γιατί δεν έχει τους απαραίτητους πόρους.
Ουσιαστικά και με αυτό το παράδειγμα, βλέπουμε ότι στην Κίνα η λιανική κατανάλωση είναι ακόμα πολύ χαμηλή, γιατί τα κινέζικα ημερομίσθια είναι πάρα πολύ χαμηλά.
Όσο όμως η λιανική κατανάλωση παραμένει χαμηλή, όσοι κινέζοι δεν μπορούν να εργασθούν στην εξαγωγική βιομηχανία, συνεχίζουν να είναι άνεργοι αφού δεν υπάρχει εσωτερική αγορά για να τους απορροφήσει. Την ίδια όμως ώρα που η ανεργία παραμένει σταθερή ή αυξάνεται, το Κινέζικο ΑΕΠ συνεχίζει να αυξάνεται από τους χαμηλόμισθους, που απασχολούνται στην εξαγωγική βιομηχανία. Έχουμε σε αυτήν την περίπτωση το φαινόμενο jobless recovery.
Ακριβώς το ίδιο συνέβη και στην Τυνησία, όπου ενώ είχαμε καλούς ρυθμούς ανάπτυξης, είχαμε ταυτόχρονα και τρομερούς ρυθμούς ανεργίας.
Σε λίγο καιρό, όταν θα έχουν φαλκιδευτεί πλήρως τα εργατικά και μισθολογικά δικαιώματα, η έννοια outsourcing στην επιχειρηματική δραστηριότητα θα ανθίσει. Τότε, η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου θα μας πει ότι με την ανάπτυξη του outsourcing θα τονωθεί η ανάπτυξη και θα μειωθεί και η ανεργία!
Ας θυμούνται τότε, αυτοί που θα τους πιστέψουν, ότι οι ελάχιστοι από τους εύπιστους που θα βρουν δουλειά, θα δουλεύουν μία ολόκληρη ημέρα για να αγοράσουν ένα σουτιέν!
Konstantinos Ntokos
Το ότι έχει το σουτιέν 20 ευρώ στο πολυκατάστημα, ξέρεις τι σημαίνει??
Ότι μία ελληνίδα πρέπει να δουλεύει μία μέρα για να το αποκτήσει.Και έτσι όπως πάμε θα φτάσουμε τις δύο ημέρες εργασίας για ένα σουτιέν!!