τάσου λειβαδίτη απάνθισμα

πιστεύω σε σας που κρατάτε ψηλά τις σημαίες και προχωράτε μες στον ενάντιο άνεμο,

πιστεύω και σε σένα που σηκώνεις σα σημαία την καρδιά σου και προχωράς μες στο ενάντιο πλήθος

ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΑΡ. 1 (1957):

Να ‘σαι τόσο πρόσκαιρος, και να κάνεις όνειρα
τόσο αιώνια!

…και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.

Γιατί ο έρωτας
είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ (1958-1964):
αφού έζησα όλο το μαρτύριο της ελπίδας, έφτασα στο πιο απάνθρωπο έγκλημα: να πιστέψω στους ανθρώπους.
(Ποίημα)

Όταν λες: μισώ, ο πρώτος φόνος του κόσμου ξαναγίνεται μέσα σου.
(Μικρή υπαρξιακή παρένθεση)

Και κάθε βράδυ κοιμάσαι μ’ έναν θησαυρό: αυτήν την πολυσήμαντη αυριανή σου μέρα.
(Από μέρα σε μέρα)

η αμαρτία μας: ότι θελήσαμε πολλά, το έγκλημά μας: πράξαμε τόσα λίγα
(Απόντες)

Γι’ αυτό σου λέω
πρέπει να βρεις έναν άλλο τρόπο να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους,
όχι να περιμένεις την πράξη — είναι τότε αργά.
(Φίλιππος)

ο ουρανίσκος μας είναι ένα κοιμητήρι όπου σαπίζουν
χιλιάδες ανείπωτα λόγια.
(Πυλάδης)

Το ρόλο μας τον διαλέξαμε οι ίδιοι εμείς — την πρώτη μέρα
που διστάσαμε να πάρουμε μια απόφαση ή που σταθήκαμε εύκολοι
σε μιαν αναβολή.

Όλα όσα αρνηθήκαμε — αυτό είναι το πεπρωμένο μας
(Στέφανος)

ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑΣ (1979):

κι η ειλικρίνεια αρχίζει πάντα εκεί, που τέλειωσαν όλοι οι άλλοι τρόποι να σωθείς.
(Το κλειδί του μυστηρίου)

Ο ΤΥΦΛΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΛΥΧΝΟ (1983):
Ποτέ δε φανταζόμουν ότι τόσες πολλές μέρες κάνουν μια τόσο λίγη ζωή.

(Τα ψεύδη του ημερολογίου)

ΤΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ (1990):

η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο, η θλίψη πιο δίκαιο

(Τραγούδι στο δρόμο)

κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο ένας τον άλλον –

(Φύλλα ημερολογίου)

Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει…

(Ερωτήματα)

Η ελπίδα που κάνει ακόμα πιο αβέβαιο τον κόσμο.

(Η ελπίδα)

Και μόνον όσοι πέθαναν νωρίς δεν έχασαν τον δρόμο.

(Ο δρόμος)

άσχετο: