Παρ’ ότι η ακόλουθη είδηση είναι της προηγούμενης εβδομάδας, εξακολουθεί να έχει ενδιαφέρον. Την αντιγράφω από τον ιστοτόπο τής εφημερίδας Ναυτεμπορική και έχει τίτλο “Δεν θα στηρίξει τις επιχειρήσεις διάσωσης μεταναστών στη Μεσόγειο το Λονδίνο“:
Η Βρετανία δεν θα υποστηρίξει τις επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης μεταναστών στη Μεσόγειο, ανακοίνωσε σήμερα το βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών. Η ανακοίνωση αυτή γίνεται ενώ η ιταλική ναυτική επιχείρηση Μάρε Νόστρουμ, με την οποία διασώθηκαν μέσα σ’ ένα χρόνο περισσότεροι από 150.000 άνθρωποι στη θάλασσα, πρόκειται να τερματισθεί αυτή την εβδομάδα.
Το βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών δήλωσε πως η θέση της κυβέρνησης διατυπώνεται στην απάντηση σε ερώτηση που είχε δημοσιοποιηθεί στις 15 Οκτωβρίου από τον ιστότοπο της Βουλής των Λόρδων, της άνω βουλής του βρετανικού κοινοβουλίου.
«Δεν υποστηρίζουμε τις επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης που προβλέπεται να διεξαχθούν στη Μεσόγειο», ανέφερε η υφυπουργός Εξωτερικών Τζόις Ανελάι στην απάντησή της. «Πιστεύουμε ότι αυτές οι επιχειρήσεις δημιουργούν έναν ακούσιο “παράγοντα έλξης”, καθώς ενθαρρύνουν περισσότερους μετανάστες να επιχειρήσουν τον επικίνδυνο διάπλου της θάλασσας και οδηγούν συνεπώς σε περισσότερους τραγικούς θανάτους», εξήγησε η Ανελάι.
Η θέση της κυβέρνησης είναι να επικεντρωθεί στις «χώρες προέλευσης και διακίνησης» και να αγωνισθεί εναντίον εκείνων που ευθύνονται για τον λαθραίο διάπλου των μεταναστών. (…)
Όπως καταλαβαίνετε, τα πράγματα -σύμφωνα με τους βρεττανούς- είναι απλούστατα: οι μετανάστες που σκυλοπνίγονται στα νερά τής πιο ανθρωποφάγας θάλασσας του κόσμου, αδιαφορούν για την επικινδυνότητα του εγχειρήματός τους επειδή έχουν την πεποίθηση πως, ό,τι κι αν τους συμβεί, θα βρεθούν κάποιοι να τους βοηθήσουν.
Σύμφωνα με τους βρεττανούς, λοιπόν, ο κάθε φουκαράς που αψηφά τους κινδύνους και μπαίνει σε ένα σαπάκι για να φτάσει κάπου στην Ευρώπη, δεν το κάνει ούτε επειδή είναι απελπισμένος ούτε επειδή θεωρεί ότι το να παραμείνει στον τόπο του είναι πιο επικίνδυνο ούτε επειδή φοβάται τα τσακάλια τής στεριάς περισσότερο από τα ψάρια τής θάλασσας. Τίποτε από αυτά δεν σκέφτεται όταν ξεπουλάει ό,τι έχει και δεν έχει για να πληρώσει τους λαθροπερατάρηδες, τίποτε από αυτά δεν έχει κατά νου όταν στριμώχνεται μαζί με την γυναίκα και τα παδιά του (ανάμεσα σε δεκάδες άλλους σαν κι αυτόν) πάνω σ’ ένα σαπιοκάικο. Σύμφωνα με τους βρεττανούς πάντα, εκείνο που κυριαρχεί στην σκέψη του είναι πως, αν συμβεί το απευκταίο, κάποιοι πολιτισμένοι ευρωπαίοι θα βρεθούν να βάλουν ένα χέρι βοηθείας.
Κι επειδή, όπως είναι γνωστό από την Ιστορία, οι βρεττανοί έχουν πλήρη και τεκμηριωμένη άποψη για όλα, συμπληρώνουν ότι ναι μεν δεν πρόκειται πλέον να βοηθήσουν αυτούς που πνίγονται αλλά θα αγωνιστούν “εναντίον εκείνων που ευθύνονται για τον λαθραίο διάπλου των μεταναστών”. Πράγμα που σημαίνει ότι στο εξής οι βρεττανοί θα αγωνιστούν:
– εναντίον του ΝΑΤΟ, το οποίο δημιουργεί και υποδαυλίζει εστίες αναταραχών και πολέμων, η φρίκη των οποίων υποχρεώνει τους όπου γης φουκαράδες να μεταναστεύουν για να σώσουν την ζωή τους,
– εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία δεν χάνει ευκαιρία να επεμβαίνει και να ανάβει φωτιές όπου προλαβαίνει (Τσαντ, Σουδάν, Κεντρική Αφρική, Λιβύη, Ουκρανία κλπ κλπ), εφ’ όσον αυτές οι επεμβάσεις εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων της, “παραβλέποντας” ότι έτσι ωθεί τους ντόπιους σε μετανάστευση,
– εναντίον του… εαυτού τους, αφού η ίδια η Μεγάλη Βρεττανία δεν διστάζει να ενταχθεί κάθε φορά στο στρατόπεδο των “προθύμων”, συνεργώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο στην δημιουργία συνθηκών που ευνοούν την αύξηση του μεταναστευτικού ρεύματος.
Ομολογουμένως, ο αγώνας τον οποίο αναλαμβάνουν να δώσουν οι βρεττανοί, κάθε άλλο παρά εύκολος προδιαγράφεται. Ευτυχώς, σ’ αυτή τους την θεάρεστη προσπάθεια θα έχουν ανεκτίμητο σύμμαχο στο πλευρό τους τον αρμόδιο επίτροπο της Κομμισσιόν: τον Δημήτριο Αβραμόπουλο.
3 Νοεμβρίου 2014
