Ξεκάθαρα πράγματα, μεγάλωσα στην πόλη. Στην μικρή μας πόλη βέβαια.Αλλά σε αστικούς δρόμους και σε πλατείες της πόλης. Σε σχολείο της πόλης έμαθα γράμματα. Έζησα και σε μητροπόλεις μεγαλύτερες. Όλες τις αγάπησα. Οι πόλεις είναι σαν τις γυναίκες. Ή τις αγαπάς ή φεύγεις. Εκτός κι αν δεν σε αγαπάνε εκείνες, οπότε σε διώχνουν. Δεν μου έτυχε… Με τις πόλεις.
Δεν έχω καμιά ουτοπική φαντασίωση, με μετεγκαταστάσεις και επαναστάσεις των αγρών. Καλά ή κακά, νομίζω ότι η όποια προσπάθεια αντίστασης, κρίνεται στην κοινωνία. Μέσα της κι όχι επιδεικτικά κουνώντας εκ του ασφαλούς το δάχτυλο, απέναντί της. Αλλά απόψε μου λείπει το χωριό. Γυναικοχώρι για να εξηγούμεθα, ψέμματα δεν λέμε. Αλλά μετά από δεκατόσα χρόνια, μετά από τόσες στιγμές, τόσα βράδια και τόσα ξημερώματα είναι το χωριό μου. Λόγω ιδιαιτέρων συνθηκών, φέτος, έχω κάπου τρεις μήνες να πάω στο χωριό. Να ξεφορτώσω Παρασκευή βράδι το αμάξι, να ζεσταθώ στην αναμμένη ξυλόσομπα. Να σχεδιάσουμε μεζέδες για το βράδι και όμορφο φαγάκι για το μεσημέρι. Να πάω να πάρω κρασί, να πάω στους αγρούς βόλτα, και βόλτα στη θάλασσα με το μηχανάκι. Να πω ένα γεια στο καφενείο, και να καθίσω για μια σούμα, ακούγοντας και μη μιλώντας. Να αράξω στο σπιτάκι δίπλα στον Άγιο Λεόντιο, με αναμμένο τζάκι, στο ταπεινό ραντζάκι μου, διαβάζοντας παλιά βιβλία του θείου τού Δημήτρη. Ναι απόψε, μου λείπει το χωριό. Αλλά οι δύσκολες μέρες θα περάσουν.
Venceremos.
http://redkangaroo.wordpress.com/
