iskra | (Τετ. 13/05/15 – 18:45)
του γιώργου ρούση
Υπάρχουν πολλοί σοβαροί λόγοι που οδηγούν στην αναγκαιότητα εξόδου από την Ε.Ε.
Ο πρώτος λόγος είναι ότι η ΕΕ είναι μια σαφώς ταξικά προσανατολισμένη υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου μορφή ολοκλήρωσης και όχι μια ένωση των λαών η οποία για να πραγματοποιηθεί, κατ’ αναλογία του αστικού κράτους, απαιτεί όχι την εκ των έσω μεταρρύθμιση της αλλά το γκρέμισμα και το τσάκισμα της.
Ο δεύτερος από αυτούς είναι ότι καμιά ουσιαστική μεταρρύθμιση σε φιλολαϊκή κατεύθυνση δεν είναι εφικτή στα πλαίσια της ΕΕ και τούτο διότι το απαγορεύουν ρητά οι κανονισμοί της ΕΕ οι οποίοι και δεσμεύον τις χώρες μέλη της. Αυτό έχει βαρύνουσα σημασία σε μια εποχή που η σχέση των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων με μια γενικότερη ριζοσπαστική αλλαγή είναι πιο άμεση απ’ ότι παλιότερα ακριβώς λόγω της σύγχρονης δομικής κρίσης του καπιταλισμού η οποία για την επίλυση της απαιτεί την υπέρβαση του και όχι την επιστροφή από τον νεοφιλελευθερισμό σε ένα κευνσιανό μοντέλο.
Ο τρίτος λόγος είναι ότι στα πλαίσια του Είναι που διαμορφώθηκε για τους λαούς των χωρών από την συμμετοχή τους στην ΕΕ όλο και περισσότεροι είναι εκείνοι που συνειδητοποιούν τον πραγματικό της χαρακτήρα και στρέφονται εναντίον της. Και ο ρόλος της Αριστεράς είναι να προωθήσει παραπέρα αυτό το επίπεδο συνειδητοποίησης αντί να το οδηγεί προς τα πίσω, είτε με την ΕΕ λαγνεία, είτε υποστηρίζοντας ότι η έξοδος από την ΕΕ θα πρέπει να πραγματοποιηθεί επί σοσιαλισμού και όχι εδώ και τώρα στα πλαίσια μια μεταβατικής αντισυστημικής περιόδου.
Ο τέταρτος λόγος είναι ότι αν δε απαιτήσει η αριστερά την έξοδο από την ΕΕ και αυτό το διεκδικεί μόνον η άκρα δεξιά, εγκυμονεί ο κίνδυνος το αντιΕΕ ρεύμα να το καρπωθεί ο φασισμός κατ’ αναλογία του θρησκευτικού μουσουλμανικού φανταμανταλισμού ο οποίος ανδρώθηκε από την απουσία μιας επαναστατικής εναλλακτικής με όλες τις τραγικές συνέπειες που αυτό μπορεί να έχει για τους λαούς .
Όμως και η πρόταση της εξόδου από την ΕΕ ή ακόμη και μόνον από την Ευρωζώνη είναι ανεπαρκής και κινδυνεύει να οδηγήσει σε μια μαζική εθελοδουλία αν έχει τον χαρακτήρα του «πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα». Εν προκειμένω είναι βέβαιο ότι η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων θα προτιμήσει την σιγουριά της δυστυχίας στην οποία άλλωστε και έχει γαλουχηθεί από τους κυρίαρχους, από το εγχείρημα μιας αβέβαιης ευτυχίας η οποία μπορεί να είναι καταστροφική αν η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ δεν έχει προηγουμένως προετοιμαστεί θεωρητικά και δεν έχει προσλάβει ένα όσο γίνεται πιο σαφές περιεχόμενο .
Τα δέκα σημεία της εξόδου από ευρώ και ΕΕ, της παύσης πληρωμών, των εθνικοποιήσεων, της παραγωγικής ανασυγκρότησης ….κλπ. ναι μεν αποτελούν ένα ελάχιστο πλαίσιο κίνησης, είναι όμως ανεπαρκή για να συγκροτήσουν μια ελκτική πειστική πρόταση για ευρύτερες μάζες, ανεπαρκή για να οδηγήσουν σε μια δύσκολη μεν, αίσια δε, έξοδο από το λάκκο των λεόντων .
Μια άλλη προϋπόθεση που συνδέεται με την προηγούμενη, για να έχει αίσια προοπτική η αναγκαία έξοδος από την ΕΕ, είναι αυτή να στηρίζεται σε ένα οργανωμένο, λαϊκό, μαζικό κίνημα και ένα κομματικό πολιτικό υποκείμενο.
Και αυτή η προϋπόθεση αποδυναμώνεται επικίνδυνα όταν καλλιεργείται η λογική της εναπόθεσης των ελπίδων μόνον σε μια εκλογική νίκη της αριστεράς και όταν το αριστερό κυβερνών κόμμα λειτουργεί αντιδημοκρατικά και οι πιο σημαντικές αποφάσεις του λαμβάνονται από ένα στενό κύκλο στελεχών.
Ναι λοιπόν στην άμεση οργανωμένη έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ , όχι στην εθελοδουλία και την άτακτη έξοδο.
*Πηγή: aristerisymporefsi.gr
Τετάρτη 13 Μαΐου 2015
Σχόλια
#6 Τιμολέων 14-05-2015 16:05
Το γεγονός ότι υπάρχουν χώρες, όπως η Αυστρία που αναφέρεις, που διατηρούν ακόμα τις δομές του κοινωνικού κράτους, εξηγείται από τη σχέση τους με τις πολυεθνικές. Αυτές είναι οι χώρες του πλούσιου βορρά στις οποίες ιστορικά αναπτύχθηκαν οι πολυεθνικές περνώντας απ’ τη μονοπωλιακή δομή, που υπήρχε στα έθνη – κράτη, πριν ξεχυθούν να κατακτήσουν τη διεθνή αγορά σπάζοντας όλους τους εθνικούς φραγμούς. Δεν θα συμφωνήσω μαζί σου στο ότι: ‘οι ευρωπαϊκοί λαοί σχεδόν στο σύνολό τους είναι βαθιά ενσωματωμένοι στο ισχύον καπιταλιστικό πλαίσιο λειτουργίας της Ευρώπης.’ Οι ευρωπαϊκοί λαοί, κατά τη γνώμη μου βρίσκονται σε ιδεολογική σύγχυση τόσο λόγω της απόλυτης επικράτησης των συστημικών μέσων πληροφόρησης, όσο και από την υποχώρηση του εργατικού κινήματος και της κατάρρευσης του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού. Αν υπήρχε αξιόπιστη Αριστερά σήμερα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Το γεγονός ότι ούτε ο μισός πληθυσμός της ΕΕ συμμετέχει στις πολιτικές διαδικασίες της δείχνει ότι ψάχνει κάποιον ‘άγνωστο πολιτικό θεό’, που πολλές φορές νομίζει ότι τον βρίσκει στα νεοφασιστικά και εθνικιστικά πολιτικά κόμματα. Το γεγονός ότι ο Σύριζα είχε σε μικρό χρονικό διάστημα τεράστια εκλογική άνοδο δεν οφείλεται στον – υποτονικό – ταξικό χαρακτήρα των εξαγγελιών του αλλά στην επένδυση του ταξικού με το εθνικό πρόταγμα. Άλλο τώρα το αν θα σταθεί άξιος να ολοκληρώσει το έργο που ανέλαβε. Αυτό πλέον, στις κρίσιμες ώρες που περνάμε, συναρτάται με την προσωπική αξία της ηγεσίας του και κυρίως στην ανάγκη διέγερσης του λαού και τη δημιουργία λαϊκού κινήματος.
#5 Τιμολέων 14-05-2015 16:04
Προς Ηράκλειτος :
Φίλε μου, έχεις βάλει το δάχτυλο στην πληγή. Πράγματι δεν υπάρχει αξιόλογο εργατικό και κατ’ επέκταση σοσιαλιστικό κίνημα στην Ευρώπη σήμερα και αυτό είναι το αποτέλεσμα του περάσματος του καπιταλισμού στο στάδιο της παγκοσμιοποίηση ς, όπου οι ταξικές αντιθέσεις εξελίσσονται στο πλαίσιο της διεθνοποιημένης αγοράς. Αντίθετα από τις συνθήκες που υπήρχαν όταν τα έθνη – κράτη ήταν οι δομικοί παράγοντες της παγκόσμιας κοινότητας, όπου η ταξική διαπάλη αναπτυσσόταν κατά βάση στα εθνικά πλαίσια, σήμερα η εργατική τάξη κάθε χώρας βρίσκεται μπροστά σε μια δισυπόστατη αστική τάξη: α) στην παγκοσμιοποιημέ νη αστική τάξη που λειτουργεί στις δομές των πολυεθνικών που καθορίζουν την παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη εξασφαλίζοντας τεράστια κερδοφορία και β) στο τμήμα της αστικής τάξης που δεν θέλησε ή δεν κατάφερε να ενταχθεί στην παγκοσμιοποίηση των πολυεθνικών με αποτέλεσμα να υφίσταται τον καταστρεπτικό ανταγωνισμό τους και να φθίνει σταδιακά. Ο λόγος είναι απλός: δεν υπάρχουν πλέον εθνικοί φραγμοί προστασίας, όχι μόνο οικονομικοί, αλλά και πολιτικοί, πολιτιστικοί, περιβαλλοντικοί κ.λπ.
Όταν πριν από 50 χρόνια γινόταν μια απεργία ο εργοδότης ένοιωθε καυτή την ανάσα του εργατικού αγώνα, ενώ σήμερα το διεθνοποιημένο κεφάλαιο δεν δίνει δεκάρα και απλά μετακομίζει στους εργασιακούς – γι’ αυτό – παραδείσους, αφήνοντας πίσω του κατεστραμμένες οικονομίες. Το μη διεθνοποιημένο κεφάλαιο σήμερα αν βρεθεί αντιμέτωπο με τους εργάτες, απλά θα καταστραφεί μια ώρα αρχύτερα, απ’ ό,τι καταστρέφεται από τις πολυεθνικές. Απ’ τα παραπάνω νομίζω ότι γίνεται φανερό πως η ταξική πάλη σήμερα πρέπει να συνδυαστεί με τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία και να γίνει η συνισταμένη όλων των εθνικών – και των αστικών – δυνάμεων στην αντιμετώπιση της επίθεσης του διεθνοποιημένου κεφαλαίου που κουμαντάρει η Υπερεθνική Ελίτ.
(Συνεχίζεται)
#4 Ηράκλειτος 14-05-2015 08:30
Διάβασα το κείμενο και τα σχόλια. Θα ήθελα να προβώ και γω και με τη σειρά μου σε μερικές επισημάνσεις. Εχω την αίσθηση πως προσεγγίζουμε το ζήτημα της Ε.Ε και της ευρωζώνης υπό το πρίσμα της ελληνικής αποτυχίας και περιπέτειας. Δεν κατανοούμε στο βαθμό που πρέπει ή δεν παίρνουμε σωστά υπόψη μας πως οι ευρωπαικοί λαοί σχεδόν στο σύνολό τους είναι βαθιά ενσωματωμένοι στο ισχύον καπιταλιστικό πλαίσιο λειτουργίας της ΅Ευρώπης. Ας μην ξεχνάμε πως αν πάρουμε μία ξεχωριστή με τυχαίο τρόπο χώρα, π.χ. την Αυστρία ,θα δούμε πως στον τομέα ας πούμε προστασίας της μητρότητας η διαφορά με αυτά που ισχύουν στη χώρα μας είναι μέρα με τη νύχτα. Το κοινωνικό κράτος πρόνοιας είναι πανίσχυρο ακόμη και σήμερα στις πιο πολλές χώρες. Το έχω ζήσει στην Αγγλία για τρεις μήνες. Επομένως ,αν οι Ελληνες θελήσουν να φύγουν μια μέρα , πολλοί άλλοι θα τους λοιδωρούν. Γνωρίζω πως οι Πολωνοί δεν θέλουν το ευρώ ούτε ζωγραφιστό , μα κάλλιστα θέλουν με ποσοστά 95% τον καπιταλισμό, αν κρίνουμε πως κόμμα επαναστατικό δεν παίρνει ούτε 2% εκεί. Δεν υπάρχει σοσιαλιστικό κίνημα στην Ευρώπη σήμερα και ό, τι λέμε είναι άκαιρο.
#3 george 13-05-2015 22:04
Σε τετοια περίπτωση ένα αντιπροσωπευτικ ό σύστημα είναι αναγκαίο και δημοκρατικό. Πρέπει να αντιληφθούμε τι σχέση της ταξικής πάλης με την οικονομική κρίση τα διάφορα επίπεδα της πάλης, τα είδη των απαιτήσεων, τη στερεότητα της πάλης, την οργανωτική δύναμη των ταξικών δυνάμεων, και το επίπεδο τη καπιταλιστικής ανάπτυξης της χώρας. Αυτοί οι παράγοντες είναι που θα καθορίσουν το βαθμό της ταξικής πάλης στον κοινωνικό σχηματισμό και από την οργανωμένη σχέση εργασίας κεφαλαίου.
Αυτά βέβαια η κυβέρνηση με κορμό του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να τα προχωρήσει αδυνατεί εφόσον δεν της επιτρέπουν να εφαρμόσει το μίνιμουμ πρόγραμμα της Θεσ/νικης που έχει πάρει την νωπή λαική εντολή και την έχουν εγκλωβίσει μέσα στις διαδικάσίες των διαπραγματεύσεω ν οι οποίες και δεν προχωράν μέχρι να φτάσει η κυβέρνηση στο σημείο να παραδοθεί άνευ όρων.
#2 george 13-05-2015 22:03
Εγώ σ. καθηγητά Γ.Ρούση, θα συμφωνήσω στην άμεση οργανωμένη έξοδο από το ευρώ αλλά και από την ΕΕ. Γιατί πιστεύω ότι ο ελληνικός λαός έχει καταλάβει με τις διαπραγματεύσει ς που διεξάγονται όλο αυτό το χρονικό διάστημα από την κυβέρνηση με βασικό κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Παρ όλη την καταστροφική-τρομοκρατική προπαγάνδα και τον πόλεμο των καναλιών και ΜΜΕ που γίνεται ενάντια στην κυβέρνηση της χώρας με σκοπό να διαμορφώσουν μια αρνητική εικόνα μέσα στην κοινωνία, σε περίπτωση που μας αποβάλουν οι δανειστές από την ευρωζώνη. Ο λαός όμως πέρα από τις πολιτικές συνήθειες που έχει να υποστηρίζει εκλογικά τα κόμματα του αστικού συστήματος καταλαβαίνει ότι οι δανειστές είναι αδίστακτοι και αδιάλλακτοι μπροστά στην τετράμηνη σχεδόν διαπραγμάτευση.Ο λαός έχει αντιληφθεί ότι οι περικοπές από την μεριά τους δεν θα έχουν κανένα σταματημό και ότι θα μας πάνε μέχρι να μας διαλύσουν ως λαό. Από την εμπειρία των παγκόσμιων κινημάτων που έχουν δοκιμαστεί από αυτή τη σημαντική πτώση της οικονομικής ανάπτυξης από την κρίση η χώρα μας υφίσταται μια σταδιακή ελεγχόμενη γενοκτονία. Όπως η αποβιομηχανοποί ηση και η καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων στις πόλεις αλλά και στην ύπαιθρο είναι μια από τις ενδείξεις που μας οδηγούν στη συνέχεια σε βέβαιο στραγγαλισμό δίχως να υπάρχει κίνημα με στόχους της οικονομικής ανασυγκρότησης και αναδόμησης της παραγωγής. Το κρίσιμο σημείο εδώ είναι η σχέση ανάμεσα στο κράτους και τις οργανώσεις των λαικών μαζών, ο βαθμός αυτονομίας που θα υπάρχει μεταξύ των δυο, το ποσοστό επιρροής και ο βαθμός πολιτικής ελευθερίας για συζήτηση και για τις αποφάσεις.
#1 GRANTAIRE 13-05-2015 20:14
Πολύ εύστοχο σχόλιο του Γιώργου Ρούση, που επιχειρηματολογ εί πειστικά για την αναγκαιότητα οργανωμένης και προετοιμασμένης εξόδου από την Ευρωπαική Ένωση.
