thegreekcloud | 17.05.2015 | 06:23
Πάνος Θεοδωρίδης |
Το 1940, τέτοιες μέρες, ο ψευτοπόλεμος(phony war) ανάμεσα σε Γερμανούς και Συμμάχους, που έβλεπαν ο ένας τον άλλον επί έξι μήνες, έλαβε τέλος.
Ώσπου να πεις κύμινο, η εισβολή των Συμμάχων στο Βέλγιο αποδείχτηκε αστήρικτη, καθώς τα γερμανικά τεθωρακισμένα πέρασαν τον Μεύση από τις Αρδέννες, και τσάκισαν το ηθικό και το υλικό των Γάλλων.
Δεκάξι Μάη μήνα, ήταν σαφές ότι ο Γκουντέριαν κουνούσε μαντίλι από τα Γαλλοελβετικά σύνορα, ενώ οι Άγγλοι κατάλαβαν πως έπρεπε να διαφύγουν από την Δουγκέρκη. Το Παρίσι ήταν έτοιμο να πέσει, κι όταν ο Τσώρτσιλ έφτασε εκεί, είδε μια αποθαρρημένη κυβέρνηση που έκαιγε έγγραφα.
Ακολούθησε, ως εικός, η δραματική σύσκεψη.
«Πού είναι οι εφεδρείες σας;» ρωτάει ο πατέρας της μετέπειτα νίκης.
«Δεν υπάρχουν» απαντούν οι Γάλλοι στρατηγοί.
Το δικό τους μυαλό ήταν στα απείραχτα, ανώτερα των γερμανικών, Σπιτφάιρ, που οι Αγγλοι κρατούσαν για την άμυνα του νησιού. Κι ό,τι Μπλενχάιμ η άλλη σαβούρα έστειλαν στην ακτή, η Λουφτβάφε το είχε καταρρίψει.
Ο Τσώρτσιλ το κατάλαβε και προσφέρθηκε, αφού οι 13 μεραρχίες του βρέχονταν στα ρηχά της Δουγκέρκης, άοπλες και περιμένοντας πλεούμενα να επιστρέψουν στην πατρίδα, να ενισχύσει τον γαλλικό στρατό με ακμαίες, αχρησιμοποίητες πυροβολαρχίες!
Φαντάσου, μπροστά στα πάντσερ και στα ιπτάμενα δρεπάνια, τα Μέσερμιτ 109 και τα 110 (τις «σαρδέλες»), όπου τα Στούκας έμοιαζαν επικοινωνιακά αθύρματα, χωρίς τανκς και αεροπλάνα, οι Γάλλοι θα ανέτρεπαν την κατάσταση με το καλύτερο δυνατό όπλο των πολέμων, από τα χρόνια της Κομμούνας!
Έμειναν τόσο θανατηφόρα εμβρόντητοι από τις πυροβολαρχίες του Τσώρτσιλ, ώστε νεκρική σιωπή απλώθηκε στο δωμάτιο.
Ο Τσώρτσιλ το κατάλαβε, οπότε , μέσα στον κακό χαμό, προσπάθησε να καλυτερέψει την προσφορά του: «πυροβολαρχίες ενισχυμένες, των δώδεκα κανονιών εκάστη» βρήκε να πεί.
Η Ιστορία ανέβηκε στις ερπύστριες του Μανστάιν και του Ρόμελ, μπήκε στο Παρίσι και λίγο πριν έρθει ως σωτήρας του Γαλλικού Έθνους ο Πεταίν, ο Τσώρτσιλ ξαναδοκίμασε μια επίσκεψη, Ιουνίου 13.
Τώρα δεν υπήρχε στρατός, γραμμή Μαζινό και τα ρέστα, οι Γάλλοι έκραζαν το πουρκουά και οι Ιταλοί δοκίμαζαν να εισβάλουν στην Κοτ Ντ΄Αζύρ.
Ηθικόν ακμαιότατον ,δηλαδή.
Ο Τσώρτσιλ ,είχε μόνον μιά πρόταση να κάνει.
Ήταν επιβλητική, ενθουσιώδης, άκρως πολιτική, που εάν την δούλευαν την εποχή του phony war, οι εξελίξεις θα ήταν διαφορετικές.
Όπλα και στρατά δεν είχε, αλλά πρότεινε, ο αθεόφοβος την Ένωση Γαλλίας και Μεγάλης Βρετανίας! Φυσικά, πάλι σε δραματική σύσκεψη.
Τον κοίταξαν οι Γάλλοι με γυάλινα μάτια και έσπευσαν να αντισταθούν όπως όπως, μερικές ημέρες, ώσπου να εγκαθιδρυθεί το Βισύ τους, ένα προτεκτοράτο των Γερμανών, που παρείχε όλην την σάλτσα και την ψωροϋπερηφάνεια που έκριναν ότι θα έπειθε τους πολιτες της Γαλλίας.
Έκλεισα τα βιβλία μου, έβγαλα τα ντοκιμαντέρ από την ντιβιντιέρα, και είπα να πάρω ένα τηλέφωνο σε κάποιον από αυτούς της κυβέρνησης που φλυαρούσαν περί πολιτικής λύσης, ομολογώντας ενίοτε τα λάθη τους, και προσπαθώντας να εμπνεύσουν στους πολίτες μιας μορφής συλλογική ευθύνη.
Αλλά δεν διανοήθηκα να το κάμω-το τελευταίο που επιθυμούν, σκέφτηκα ,ήταν ακόμη έναν Αρτεμίδωρο που θα τους έσειε ένα υπόμνημα χωρις πρακτικές λύσεις.
Εξάλλου, σιγά μη το σήκωναν το τηλέφωνο.
Μπήκαν στις Βρυξέλλες και παραπέρα, πιστεύοντας ότι θα ανέτρεπαν το σχέδιο Σλίφεν.
Εμπιστεύτηκαν τυφλά τις δικές τους κόκκινες γραμμές Μαζινό.
Τις δυνάμεις που μπορούσαν να ανατρέψουν τις εξελίξεις, τις ακύρωσαν όπως οι Γάλλοι που διέθεταν περισσότερα τεθωρακισμένα, αλλά τα έβαλαν διασπαρμένα να υποστηρίζουν τις δυνάμεις του πεζικού τους, αντί να λειτουργήσουν ως σφήνες στα αμέτρητα χιλιόμετρα συνόρων που οι Γερμανοί είχαν αφήσει αφρούρητα.
Ήταν εξάλλου Μάιος τρυφερός και ανθεστήριος, οι κώλοι περίσσευαν στις ακτές, η Νέα Σμύρνη θα έτρεχε πέριξ του εαυτού της αθλητικώς επαρκής, οι πρόεδροι και οι διοικητές των ταμείων υποστήριζαν τα αρματολίκια τους, με την συνδρομή του Νόμου,η Πέμπτη φάλαγγα δεν είχε αφήσει τίποτε ανέγγιχτο, όποιος έκρυβε μετρητά και τον έπιαναν, έδινε το ένα πέμπτο και καθάριζε κι αυτός και οι δεκατέσσερις γενιές του που θα ακολουθούσαν, ενώ ένας τσάτρα πάτρα στημένος Δούρειος Ίππος, που λεγόταν Rethink politics, φιλοξενούσε τον Λαπαβίτσα και την κυρία Ζωή, ενώ οι μαλάκες που τους έμειναν δυό ξέφτια μπαγκανότες, φρόντιζαν να πλερώνουν την ΔΕΗ, την Εφορεία, τα αμέτρητα γαμησιάτικα μιας απελπισμένης διοίκησης, ελπίζοντας πως τα Σπιτφάιρ που δεν τους έταξαν, θα γέμιζαν με τον ιδιότυπο ήχο τους το αττικό στερέωμα, αμή και τον ουρανό της Καβάλας, που μόλις ενοχλήθηκε από την φρίκη ενός κίτρινου αστεριού.
