Οι άνθρωποι που κόβουν το χρόνο

Posted on November 24, 2015 by verajfrantzh

Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή

Κεφάλαιο Ι

 Σκηνή από την ταινία Melancholia του Τρίερ

Μέσα στο τρένο, ένας νεαρός άνδρας άρχισε να ροκανίζει την νυχτερίδα δέρματος μεταξύ του αντίχειρα και του δείκτη του. Πρόσεξα τα σημάδια στην ανάστροφη της παλάμης του. Αφού τελείωσε με το δεξί του χέρι, σταμάτησε και με κοίταξε μέσα στα μάτια. Ρόδες τα μάτια του να τρέχουν πάνω μου και έπειτα πάνω στα δυο αγόρια δίπλα μου, σε κάτι μαθητριούλες που είχαν σχολάσει από τη Σιβιτανίδειο μόλις… πέρα ώς την άκρη ενός απέραντου βαγονιού. Εκείνος έφιαχνε στιγμές σαν σκηνές του Τρίερ -ο χρόνος παύει να τρέχει όπως οι κινήσεις των ανθρώπων, τα βλέμματα γίνονται πούπουλα χωρίς βαρύτητα, αργά-συρτά αντιστέκονται στις αέριες μάζες. Άρχισε να τρώει το αριστερό του χέρι, να μασουλάει με τα μπροστινά του δόντια σαν αρουραίος το ίδιο του το πετσί. Ο χρόνος αυτού του άνδρα χωριζόταν σε τέσσερα λεπτά παύσης μεταξύ της συνήθειάς του. Από παιδί θα έτρωγε τα χέρια του. Και τι χαρακιές, και τι χαστούκια και τι τιμωρίες με κατάκοκκινα μάγουλα βρεγμένα από κλάμα γυρισμένα προς τη γωνία του τοίχου. Και περνούσαν τετράλεπτα από τότε και να πάλι ο εθισμός του δέρματος του να καταλαμβάνει τη σκέψη του, να χωρίζει το χρόνο του… πόσα τετράλεπτα έχει η μέρα;

…

Η Δανάη,  πίνακας του Τζεντιλέσκι

Είχε δει σε μια πομπή βασιλική, μια νεαρή γυναίκα, την μονάκριβη κόρη του Ακρίσιου. Τη γνώρισε, πριν πάρει τη ζωή του στα σοβαρά. Η Δανάη ήταν ένα φοβισμένο πλάσμα, τιμωρημένη πριν της έρθει η πρώτη της περίοδο. Ήταν μια πρώτη παναγία, μια εκτελεσμένη κόρη της πατριαρχίας.

Όταν της ήρθε η πρώτη της περίοδος μύρισε το αίμα σ’ όλο τον τόπο, πλημμύρισε άφθαρτη ύλη άλικη τον Όλυμπο και ο Δίας το γεύτηκε, καθάρισε την καυλωμένη πάχνη πάνω από τον κεραυνό του. Όλα τα όμορφα νεαρά κορίτσια, ομορφαίνουν περισσότερο σαν το ωάριο το πρώτο λιώσει ανάμεσα στα μπούτια τους. Πέρασαν οι πρώτοι πόνοι.

Ο Δίας την ερωτεύτηκε τότε και θέλησε να της κάνει έρωτα θεϊκό, ζεστό, στο κορίτσι. Έβλεπε το λίπος που αγκάλιαζε τη μήτρα της να τραντάζεται σε κάθε βάδισμά της και το ελαφρύ της δέρμα να λειαίνει γυναικεία κάθε μέρα και την σκεφτόταν στο θρόνο δίπλα του. Να την κοιτά, να την αγναντεύει με το χρυσοποίκιλτο φόρεμα και το βασιλικό κοκκινάδι στα χείλη. Η Ήρα είχε μεγαλώσει. Ήταν ένα λυγερό κορίτσι, κάποτε. Μα από χρόνια δεν την ήθελε. Τον ενοχλούσε πια ακόμη και το παλιό της χαμόγελο. Την ειρωνευόταν σαν κυλούσε το νέκταρ στον οισοφάγο της και σαν έπαιρνε αποφάσεις ή μιλούσε στην Αφροδίτη για τον έρωτα και τους άνδρες.

Η Δανάη… πώς να φτάσει να αγγίξει το μικρό όλο νευρώδεις σβόλους στήθος της, να διαπεράσει τη γλώσσα του ανάμεσα στις κορυφογραμμές του κώλου της, να ξεχωρίσει τα δυο της καλομαθημένα καπούλια, να μυρίσει το δάσος, πιο πυκνό και μυροβόλο από τις υγρές φυλλωσιές του Εθνικού Κήπου; Σαν πρεζάκι να κρυφτεί ένα κρύο βράδυ, που δεν θα έχει λεφτά για δόση στο θάμνο της, ανοίγοντας διάπλατα τις φτερούγες της ήβης της;

Έγινε βροχή, χρυσή βροχούλα και έβρεξε τα χείλη της και τα μαρμαρένια της λαγόνια. Και τα χύσια της βροχής και τα απόνερα της ηδονής μαγάρισαν την καθαρή κεντητή ποδιά της τροφού και έσβησαν τον καντήλι οι χοντρές σταγόνες και έπεσε σκοτάδι στο κελί και ένας όργασμός ταρακούνησε τη γη και γεννήθηκε ένα αγόρι, ο Περσέας. Και ήταν ένα δελφίνι, ένα μικρό αμφίβιο και το πήγε σε νησί να αναπνεύσει τη ζωή, στη Σέριφο. Να μάθει να κάνει σινιάλια στους ψαράδες, να τρομάζει τους πεϊρατές και να ακούει τι λένε μεταξύ τους στον κόσμο της σιωπής τα ψάρια.

Ο Δίας χώριζε το χρόνο πάνω στον Όλυμπο ώς βασιλιάς και θεός όλου του αρχαίου κόσμου και στη ζωή στη Σέριφο, ώς πατέρας ένός αγοριού μεταμφιεσμένος πότε σε φτωχή γριά που αναμασούσε της ίδια της τη γλώσσα, πότε σε δεκαοχτώ χρονών αγόρι με μια προβιά να κρύβει τη στύση του. Χώριζε τη ζωή του μεταξύ του έρωτα του για τη Δανάη και της πραγματικότητας, μεταξύ των ευθυνών και της ευτυχίας, μεταξύ της σάρκας και του φράχτη, μεταξύ της θεϊκότητας και της τριβής, μεταξύ των δυο σφαιρών τους στέρνου της Δανάης και του θερίσματος των ανθρώπων…