23:40 | 05 Μάιος. 2016 | tvxs
Κώστας Παπαπαναγιώτου
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα είναι η ανεργία. Ούτε το φορολογικό, ούτε το ασφαλιστικό, ούτε τα όποια άλλα μέτρα μας έρθουν από το Κουαρτέτο ή την εξόχως προβληματική ανατολικογερμανικής προελεύσεως καγκελάριο Μέρκελ. Αλλά, μέχρι η Ευρώπη να ξεφορτωθεί το βαρύ της φορτίο, εμείς οφείλουμε να βρούμε λύσεις άμεσες και εφικτές για τη χώρα μας.
Ο δεύτερος δρόμος είναι μέσω των προγραμμάτων του ΟΑΕΔ, τα οποία μέχρι χθες απλώς ανακύκλωναν την ανεργία θρέφοντας ποικιλώνυμα ύποπτα Κ.Ε.Κ. Σήμερα και χωρίς χρονοτριβή, πρέπει να μπουν μπροστά νέα προγράμματα που θα δίνουν έμφαση στη δημιουργία βιώσιμων θέσεων εργασίας, ώστε οι άνθρωποι να αμείβονται για αυτό που παράγουν και όχι απλώς να επιδοτούνται για να επιβιώνουν στοιχειωδώς.Ένας δρόμος για να ανοίξουν δουλειές είναι μέσω νέων επενδύσεων. Όμως αυτές δεν έρχονται, κυρίως γιατί οι υποψήφιοι επενδυτές εκτιμούν ότι υπάρχει περαιτέρω περιθώριο εσωτερικής υποτίμησης. Ωστόσο μπορούν να δοθούν φοροαπαλλαγές σε υφιστάμενες επιχειρήσεις με υψηλό κοινωνικό αποτύπωμα στην εργασία, ώστε να διατηρήσουν ή και να αυξήσουν τον αριθμό των εργαζομένων τους.
Ο τρίτος -και πιο ενδιαφέρων- δρόμος προς την εργασία εξαρτάται πρώτα και κύρια από τους ίδιους τους πολίτες και δευτερευόντως από το Κράτος. Η δημιουργία Κοινωνικών Συνεταιριστικών Επιχειρήσεων (ΚΟΙΝΣΕΠ) παραγωγικού σκοπού δίνει την ευκαιρία σε όλους μας να φτιάξουμε τις δικές μας δουλειές. Τι χρειάζεται; Κυρίως αλλαγή νοοτροπίας τόσο από πλευράς πολιτών όσο και κρατικών λειτουργών. Χρειάζεται ένας νόμος για τις ΚΟΙΝΣΕΠ που θα δίνει έμφαση στην απλοποίηση των διαδικασιών ίδρυσής και λειτουργίας τους και θα χαρακτηρίζεται από εμπιστοσύνη προς τον πολίτη και όχι πλέον από καχυποψία. Οι δε πολίτες πρέπει να σκεφτούν πώς θα είναι δημιουργικοί και παραγωγικοί και όχι αν υπάρχουν επιδοτήσεις – οι οποίες ούτως ή άλλως κάποτε τελειώνουν.
Υπάρχουν ήδη αρκετά επιτυχημένα παραδείγματα συνεργατικών επιχειρήσεων, όπως η Εφημερίδα των Συντακτών, η ΒΙΟ.ΜΕ. και εκατοντάδες άλλες στο χώρο της εστίασης. Ο δρόμος, λοιπόν, είναι ανοικτός. Η δημιουργία δε, ενός portal δικτύωσης των υποψήφιων κοινωνικών επιχειρηματιών, θα επιταχύνει σημαντικά τις διαδικασίες. Στην κατεύθυνση αυτή, μάλιστα, μπορεί να βοηθήσει και ο ΟΑΕΔ, δίνοντας πέρα από τη ζήτηση/προσφορά εργασίας την τρίτη επιλογή: «ζητώ συνεταίρο κοινωνικό επιχειρηματία».
Στις συνθήκες που ζούμε δεν αρκεί η πολιτική βούληση και οι καλές προθέσεις. Απαιτείται αποτελεσματικότητα και ταχύτητα. Η κυβέρνηση οφείλει να αναγάγει σε Νο1 στρατηγικό της στόχο την αντιμετώπιση της ανεργίας ενώ ταυτόχρονα, εμείς, οι πολίτες αυτής της χώρας, μπορούμε να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, κάνοντας πράξη το όραμα της δουλειάς χωρίς αφεντικά.
* Ο Κώστας Παπαπαναγιώτου είναι μαθηματικός – Msc. Οικονομική Θεωρία και Πολιτική
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ…
Η είδηση που πέρασε «στα ψιλά»: Τέλος στην απάτη των…
Γιατί τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για μια επανάσταση στην…
One Comment
aris
Σωστό στην κοινωνική φιλοσοφία το άρθρο του κ. Παπαπαναγιώτου, αλλά με πολλά προβλήματα σύμφωνα με την Ελληνική πραγματικότητα.
Να αρχίσω με εκειό το:
…ούτε τα όποια άλλα μέτρα μας έρθουν από το Κουαρτέτο ή την εξόχως προβληματική ανατολικογερμανικής προελεύσεως καγκελάριο Μέρκελ»…
Θα το έλεγα σωστότερα «προβληματικής προελεύσεως καγκελάριο Μέρκελ». Για περισσότερα ας ψάξει ο καθένας το βιογραφικό της οικογενείας της…
Σωστό ότι: «Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα είναι η ανεργία»… Αν δεν υπάρξει δουλειά και έτσι τζίρος και έσοδα του κράτους μας πήρε όλους ο διάολος. Δουλειά σημαίνει ζώ καλά εγώ και ταυτόχρονα μπαίνουν λεφτά στα ταμεία και στην αγορά, άρα το χρήμα κάνει τον κύκλο του και με το τζιράρισμα όλοι κερδίζουν ανεβάζοντας το βιοτικό επίπεδο.
… «μπορούν να δοθούν φοροαπαλλαγές σε υφιστάμενες επιχειρήσεις με υψηλό κοινωνικό αποτύπωμα στην εργασία, ώστε να διατηρήσουν ή και να αυξήσουν τον αριθμό των εργαζομένων τους…
Αυτό είναι κουτσουκέλα γιατί ήδη επιχειρήσεις με υψηλά κέρδη ακόμα και πολυεθνικές όχι μόνο δεν προσλαμβάνουν κόσμο αλλά και τους λίγους που έχουν ανάγκη τους παίρνουν με μισθό πείνας! (Έχω παραδείγματα δε μιλάω του βρόντου).
… «Η δημιουργία Κοινωνικών Συνεταιριστικών Επιχειρήσεων (ΚΟΙΝΣΕΠ) παραγωγικού σκοπού δίνει την ευκαιρία σε όλους μας να φτιάξουμε τις δικές μας δουλειές. Τι χρειάζεται; Κυρίως αλλαγή νοοτροπίας τόσο από πλευράς πολιτών όσο και κρατικών λειτουργών».
Ετούτο πάλε είναι ένα μπέρδεμα:
Μόλις αρχίσουν να προκόβουν συνεταιριστικές επιχειρήσεις, θα πέσουν Θεοί και δαίμονες να τις διαλύσουν. Εκεί χρειάζεται η ανάλογη νοοτροπία πολιτών που δυστυχώς σε ελάχιστα μέρη της Ελλάδας υπάρχει, άρα αποτυχία σχεδόν πλήρης. Τους κρατικούς λειτουργούς ξέχαστους, φοβούνται όχι το κύμα αλλά και την παραμικρή θαμπάδα της θάλασσας…
Για να μη τα λέω όλα μαύρα φέτος είδα σε μια περιοχή με τεμπελόσκυλα να οργώνουν τρακτέρ και να έχουν καλλιεργηθεί χωράφια που νόμιζα πως μέχρι τώρα ήταν δασικές εκτάσεις!
Και ρωτώντας πιστοποίησα ότι ήταν πραγματικά γεωργικές εκτάσεις. Και κάποιου συγγενή από πάππου προς πάππου γεωργού έλειπαν οι πινακίδες της «κομπρέσορ» και τάϊζε και κατσικάκια στο χτήμα που δεν πάταγε ποτέ! Χα χα χα χα.
Μόνο όταν κάνει το σκατό του παξιμάδι και το τρώει αλλάζει μυαλά ο «αρχοντοχωριάτης» Έλληνας και αρχίζει να βλέπει έστω και λειψά τι γίνεται γύρω του…
Αυτό βλέπω και το έχω ευχαριστηθεί μέχρι τα μπούνια, και ας μου μείνανε ούτε τα μισά και εμένανε και ας ξέρω ότι θα με χέσετε πατόκορφα οι μισοί, αλλά έχω δουλέψει αρκετά σκληρά στη ζωή μου και δε μπορώ να βλέπω ολόκληρους κάμπους σχεδόν χέρσους, όταν στα νησιά μας κουβαλάγανε πάνω στις πέτρες λίγο χώμα για να φυτρώσει μια καχεχτική ελιά.
Πάει κάποιος καιρός που πολλοί Νεοέλληνες βλέπε – βλέπε τη γνωστή «Λάμψξη», (σήριαλ στην TV), ξέχασαν το σοφό του νόνου τους «άν δε βρέξεις κώλο, ψάρια δεν τρως», ή μάλλον το μετέτρεψαν σε «αν δεν πάρεις μίζα, ψάρια δεν τρώς»…
Χουά χα χα χα χα χα χα χα χα χα.