thegreekcloud | 27.06.2016 | 22:32
Σαν μπεις στο βαγόνι του μετρό, ξέρεις σίγουρα το δρομολόγιο. Ένα από αυτά που δεν ξέρεις είναι τι θα συναντήσεις όσον αφορά τις διαφημίσεις που φιλοτεχνούν τα βαγόνια του μετρό. Δεν έχεις ιδέα ποιος θα έχει επενδύσει τα λεφτάκια του για το ολοσούσομο μπραινστόρμινγκ στα κάδρα πάνω από τις θέσεις των επιβατών. [Γιατί τι άλλο να κοιτάξεις όσο διαρκεί η διαδρομή; Η’ θα πρέπει να κοιτάς επίμονα επί πέντε ή δέκα λεπτά τον απέναντι με αναπάντεχα αποτελέσματα ή να κεντράρεις σε ένα σημείο το βλέμμα σου για να μην ακολουθείς τους α λά Pollock σπινθήρες φωτός-μαυρίλας των τούνελ του μετρό, που προκαλεί στο μάτι κάτι περίπου με αυτό που έπαθε το κοριτσάκι στον Εξορκιστή. Ειδικά εκείνοι οι συρμοί του αεροδρομίου που δεν χωρίζονται σε καμπίνες και βλέπεις μέσα σε ενα καλειδοσκόπιο σε λούπα την ίδια διαφήμιση είναι η μεταμοντέρνα προσομοίωση του “2001: Οδύσσεια του Διαστήματος’’ του Κιούμπρικ.]
Έδω και μέρες είχα συνηθίσει να εστιάζω στους καλοσχηματισμένους κοιλιακούς της Αντριάνα Λίμα. Το μαυρισμένο κορίτσι με τα ομοικατάληχτα μάτια, τα ιδιοφυή μακριά μαλλιά, τα ομοιόπτωτα στήθια και τους κοιλιακούς-ιερογλυφικά των αρχαίων Αιγυπτίων χαιρέτιζε μέσα στα μικροσκοπικά μπικίνι τους επιβάτες με ένα λάγνο βλέμμα και ένα σοβαρότατο επιχείρημα: ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΑΓΙΟ.
Σήμερα, όμως, ογκώδη βιβλία και δίπλα ανοιγμένα ξανά στη σελίδα 33 (συμβολικό;) με μεγάλα χρυσοποίκιλτα γράμματα και με το όνομα της συγγραφέως να στέκει όρθιο ακόμη και αν γίνει σεισμός 8 ρίχτερ, πήραν τη θέση της πασαρέλας της Αντριάνας. Διάβασα το χωρίο το οποίο θα με προσέλκυε, εμένα την αναγνώστρια, να αγοράσω το μυθιστόρημα ταφόπλακα σε βάρος. Θα το μεταφέρω σε ελεύθερη μετάφραση. Κάτι έλεγε για πολλή μεγάλη αγάπη και πως εκείνος ήταν ότι είχε ονειρευτεί εκείνη (μορφωμένος, γεροδεμένος και καλή δουλειά- εκείνος) και πως εκείνη έμεινε έγκυος και εκείνος της είπε να χωρίσουν. Δηλαδή πρώτα την άφησε έγκυο, εκείνη δεν το ανέφερε το χαρμόσυνο και εκείνος την χώρισε. Τώρα τι έγινε μετά δεν θα μάθω ποτές, αλλά υποψιάζομαι πως δεν θα χολοσκάσει κανέναν κάτω από το λιοπύρι η συγγραφέας.
Ανάμεσα στα δύο στερεότυπα, του καλογυμνασμένου θεάρεστου σώματος της Αντριάνας Λίμα και της ιστοριούλας του μυθιστορήματος, με τσίμπησα να δω αν είμαι αληθινή και εγώ η καημένη που έχω να δω τέτοιο αψεγάδιαστο σώμα από τις τσαούσες του Μαρίνου και να ακούσω τέτοιο πρωτότυπο στόρι από όταν έβλεπα τη «Λάμψη» του Φώσκολου.
Πόνεσα πολύ από το τσίμπημα και διαπίστωσα πως όσο οι άνθρωποι αισθάνονται ασφαλείς με την αναπαραγωγή των ίδιων προτύπων, τόσο αυτά θα διαιωνίζονται. Όταν εμείς κατακεραυνώσουμε τα καλούπια, μπορεί και οι διαφημίσεις να γίνουν τέχνη -όχι ότι θα εξαγνιστούν, αλλά θα βελτιώσουν το πιο σύνηθες κομμάτι του αστικού τοπίου που συναντάς από τη γειτονιά έως την άκρη του κόσμου.
Έως τότε ας φάμε στερεότυπα.
1 σχόλιο
Λυπάμαι. Προσπάθησα τρείς φορές να δημοσιεύσω κάποιο σχόλιο, αλλά υπάρχει κάποιο πρόβλημα από την πλευρά σας. Πάντως κυρία Φραντζή το άρθρο πέφτει “διάνα” σε όλα. Δυστυχώς τα στερεότυπα γιγαντώνονται. Και δεν καταπίνονται ούτε με σόδα.
Δειτε επίσης:
