Η Γαλλία και οι περισσότερες δυτικές χώρες βρίσκονται σε πόλεμο
με το «Ισλαμικό κράτος» και άλλες ισλαμιστικές οργανώσεις,
τόσο στη Συρία και το Ιράκ όσο και σε πολλά άλλα
γνωστά και λιγότερο γνωστά μέτωπα16.07.2016, 15:00 | efsyn
«Βρισκόμαστε σε πόλεμο, τον οποίο ξεκίνησαν οι τρομοκράτες. Η Γαλλία είναι μια μεγάλη χώρα, μια μεγάλη Δημοκρατία και δεν θα επιτρέψει την αποσταθεροποίησή της, ούτε θα υποκύψει σε τρομοκρατικές απειλές.
Δεν θα υποκύψουμε» δήλωσε χθες ο πρωθυπουργός της Γαλλίας, Μανουέλ Βαλς, λίγες ώρες μετά το τρίτο μαζικό τρομοκρατικό χτύπημα στη χώρα του από ισλαμιστές δράστες μέσα σε ενάμιση χρόνο.
Οση ανθρώπινη συμπόνια κι αν νιώθει κανείς για τα αθώα θύματα της «Προμενάντ ντεζανγκλέ», η άβολη αλήθεια είναι πως ο Βαλς διαστρεβλώνει συνειδητά την πραγματικότητα.
Οντως, η Γαλλία και οι περισσότερες δυτικές χώρες βρίσκονται σε πόλεμο με το «Ισλαμικό κράτος» και άλλες ισλαμιστικές οργανώσεις, τόσο στη Συρία και το Ιράκ όσο και σε πολλά άλλα γνωστά και λιγότερο γνωστά μέτωπα, σε ένα τεράστιο τόξο που εκτείνεται από τη βόρεια και τη δυτική Αφρική ώς την κεντρική και τη νοτιοανατολική Ασία. Ομως τον πόλεμο αυτόν δεν τον «ξεκίνησαν οι τρομοκράτες».
Τον ξεκίνησαν, και τον διαιωνίζουν, οι αδιάκοπες αποικιοκρατικές «επεμβάσεις» των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο – επεμβάσεις συνήθως ντυμένες με τον μανδύα του «ανθρωπισμού», του «εκδημοκρατισμού» και άλλων κατεξοχήν «ευρωπαϊκών» ιδανικών, που έχουν στοιχίσει τη ζωή σε εκατομμύρια αθώους ανθρώπους και έχουν κατά γενική ομολογία οδηγήσει στο αντίθετο από τα υποσχόμενα αποτέλεσμα: την επιστροφή και γιγάντωση, ιδίως μεταξύ των νέων ανθρώπων, της πιο σκοταδιστικής και μισάνθρωπης εκδοχής του Ισλάμ.
Λίγες ώρες πριν από το μακελειό της Νίκαιας, στην καθιερωμένη συνέντευξη του για την Ημέρα της Βαστίλης, ο Φρανσουά Ολάντ δεν έλεγε ούτε για δημοκρατία, ούτε για ισότητα, ούτε για αδελφοσύνη – μάλλον «ναπολεόντειες» ήταν οι δηλώσεις του, καθώς ανακοίνωνε με ύφος αρχιστράτηγου πως η Γαλλία «θα κάνει τα πάντα» για να αφανίσει το «Ισλαμικό κράτος» από προσώπου γης.
«Πρέπει να δείξουμε ακόμα μεγαλύτερη αποφασιστικότητα ως προς τις ενέργειες που αναλαμβάνουμε στη Συρία και το Ιράκ… Οπως έχω ήδη αναγγείλει, θα ενισχύσουμε σημαντικά την υποστήριξη που δίνουμε στους Ιρακινούς προκειμένου να ανακαταλάβουν τη Μοσούλη».
Δηλαδή η Γαλλία, εκτός από τους συνεχείς αεροπορικούς βομβαρδισμούς, θα στείλει και στρατιώτες για χερσαίες επιχειρήσεις; – τον ρώτησαν.
Οχι, απάντησε ο Ολάντ, «αλλά θα είναι παρόντες Γάλλοι στρατιωτικοί ως σύμβουλοι».
Κι άλλο ψέμα: ήδη ξέρουμε, και μάλιστα από παραδοχή του ίδιου του Γάλλου υπουργού Αμυνας, ότι εκατοντάδες Γάλλοι κομάντος επιχειρούν ήδη ενάντια στο «Ισλαμικό κράτος» στη βόρεια Συρία, το Ιράκ, αλλά και τη Λιβύη – για να μην αναφερθούμε στη σχεδόν μόνιμη στρατιωτική παρουσία των Γάλλων στα παλιά τους αποικιακά «τσιφλίκια» της δυτικής Αφρικής.
Και βέβαια οι Γάλλοι δεν αναμείχθηκαν στον συριακό εμφύλιο το 2015, μετά το χτύπημα στο «Σαρλί Εμπντό»: ήταν μπλεγμένοι στο Μεγάλο Παιχνίδι για την ανατροπή του Ασαντ προτού καν ξεκινήσει, υποστηρίζοντας ενεργά οργανώσεις φανατικών σαν το Μέτωπο αλ Νούσρα, που σήμερα χαρακτηρίζουν πλέον «τρομοκρατική ομάδα», και κυρίως κάνοντας τα στραβά μάτια για τη μετακίνηση στα πολεμικά μέτωπα χιλιάδων Γάλλων πολιτών – «μαχητών της ελευθερίας», αρκετοί από τους οποίους σήμερα επιστρέφουν στην πατρίδα τους διψασμένοι για εκδίκηση.
Μόνο μετά το 2014, όταν μέσα σε ένα καλοκαίρι φτιάχτηκε από το πουθενά ένα «Χαλιφάτο» στη μέση της ερήμου, και μάλιστα σε απόσταση αναπνοής από τις πετρελαιοπηγές του Κιρκούκ, ενός από τα μεγαλύτερα «βενζινάδικα» του πλανήτη, αποφάσισαν σταδιακά οι άφρονες Δυτικοί δόκτορες Φρανκενστάιν να κόψουν τον ομφάλιο λώρο που έθρεφε τους «καλούς», τους «δικούς μας», μέχρι πρότινος, εξτρεμιστές.
Το ίδιο δηλαδή «έργο» που είδαμε πριν από 25 χρόνια στο Αφγανιστάν.
Αν θέλει κανείς να μάθει την αλήθεια για τα απανωτά… λαθάκια της Γαλλίας στον συγκεκριμένο πόλεμο, δεν έχει παρά να ανατρέξει στο πόρισμα της αρμόδιας διερευνητικής επιτροπής του γαλλικού Κοινοβουλίου για τις δύο μαζικές επιθέσεις του 2015.
Στην πρώτη περίπτωση, του «Σαρλί» , οι (γέννημα θρέμμα Παριζιάνοι και Βρυξελλιώτες, για να μην ξεχνιόμαστε…) τρομοκράτες αδελφοί Κουασί και Αμεντί Κουλιμπαλί ήταν γνώριμοι των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών, που παρακολουθούσαν τις κινήσεις τους τουλάχιστον από το 2010, αλλά για κάποιο λόγο σταμάτησαν να τους κατασκοπεύουν το 2015!
Προκύπτει επίσης πως ο Κουλιμπαλί είχε προμηθευτεί τον οπλισμό του από έναν ακροδεξιό (και φανατικό αντιμουσουλμάνο!) πληροφοριοδότη της αστυνομίας ονόματι Κλοντ Ερμάντ – πάλι χωρίς να χτυπήσει κανένα «καμπανάκι» στα γραφεία των Γάλλων επιθεωρητών… Κλουζό.
Τα ίδια και χειρότερα έγιναν δέκα μήνες αργότερα με τον «πυρήνα» που χτύπησε στο Μπατακλάν: ο εγκέφαλος της τριπλής επίθεσης, Σαλάμ Αμπντεσλάμ, ήταν γνωστός στις αρχές για τις σχέσεις του με τους ισλαμοφασίστες του «Χαλιφάτου», είχε συλληφθεί μάλιστα από τους Τούρκους προσπαθώντας να μπει στη Συρία, κι όμως συνέχισε να κινείται ελεύθερος κατά μήκος της Ευρώπης.
Ακόμη και μετά το μακελειό ο Αμπντεσλάμ κατόρθωσε να κρυφτεί επί τέσσερις ολόκληρους μήνες κάτω από τα μάτια της βελγικής αστυνομίας: πολλοί ειδικοί πιστεύουν μάλιστα ότι η επιχείρηση για τη σύλληψή του επιτάχυνε την πολύνεκρη επίθεση του περασμένου Μαρτίου στο αεροδρόμιο και το μετρό των Βρυξελλών.
Ο πρόεδρος της επιτροπής, Ζορζ Φενέκ, παραδέχτηκε βέβαια στη «Monde» αυτό που είδαμε όλοι με τα μάτια μας τη νύχτα της Πέμπτης – ότι τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας και η εντατική στρατιωτικοποίηση της καθημερινότητας μέσα από ένα σχεδόν μόνιμο πια καθεστώς εκτάκτου ανάγκης δεν μπορεί να σταματήσει φανατικούς που είναι αποφασισμένοι να πεθάνουν: πόσο μάλλον που η χρήση ενός φορτηγού ως όπλου μαζικής δολοφονίας αποδεικνύει ξεκάθαρα ότι δεν απαιτείται στρατιωτικός οπλισμός, υψηλή τεχνολογία ή πολυπρόσωπα υπόγεια κυκλώματα για να σπείρει κάποιος τον τρόμο.
Δυστυχώς, κανείς δεν μοιάζει να ασχολείται με τα πραγματικά αίτια του κακού – τις απέθαντες ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες των νυν αλλά και των πρώην (βλέπε Γαλλία και Βρετανία) υπερδυνάμεων, καθώς και τη συστηματική περιθωριοποίηση εκατομμυρίων νέων ανθρώπων μέσα στις «διαφωτισμένες», τρομάρα μας, αλλά τόσο βαθιά άνισες και άδικες ευρωπαϊκές κοινωνίες του 21ου αιώνα.
Το χειρότερο δε, είναι ότι όλα αυτά ρίχνουν λάδι στη φωτιά του κανονικού φασισμού, με τη Λεπέν και τους ομοίους της να εμφανίζονται τώρα ως «δικαιωμένοι» για τις μισαλλόδοξες και ρατσιστικές κορόνες τους και να διεκδικούν με αξιώσεις την εξουσία…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Με τις αξίες της Γαλλικής Επανάστασης
Το χρονολόγιο των πλέον αιματηρών επιθέσεων από Ισλαμιστές στη Γαλλία
