η τζολί, η απιστία και κάτι ελληνικές αποβολές

Η Τζολί είτε την ακολούθησε είτε όχι την παραπάνω συμβουλή ημερολογίου, είτε έπρεπε να την ακούσει επειδή ήταν όντως ο λόγος της λήξης τους γάμου της με τον Μ.Πιτ κάποια απιστία είτε εκείνη που δήλωσαν στα ΜΜΕ, έπραξε καλά. Δεν μίλησε για στιγμιαίο λάθος και ούτε έριξε ξόρκια στο τρίτο πρόσωπο, αν υπάρχει. Και βέβαια, ένας χωρισμός που προέρχεται από απόφαση γυναίκας, συνήθως είναι αμετάκλητος, δίκαιος ή άδικος… αν μπορούμε να μιλήσουμε για δικαιοσύνη σε τέτοιες περιπτώσεις. Πάντως, σίγουρα νόμιμο και στου κόσμου τα αυτιά φτάνει πιο ήπιο από το αντίθετο. Σκεφτόμαστε χαρακωμένη τη γυναίκα, μαλάκα τον άντρα… έτσι, με την δύναμη του σεξισμού εναντίον των αντρών αυτή τη φορά.

Και σήμερα στα σόσιαλ μίντια έγινε πανηγυράκι περί απιστίας και άλλων παράπλευρων απωλειών επί του ζητήματος. Χάρηκε ο συρφετός που απάτησαν –ίσως- την πιο ωραία γυναίκα του πλανήτη. Τον απιστία λίγο στο απυρόβλητο τον έχουμε εξαιτίας της ομορφιάς του, αυτής της γκράντε ωραιότητας με τα σαρκώδη χείλη, τα ζεστά μάτια και τα ξανθά μαλλιά και βέβαια τα πανταχού παρόντα λακκάκια. Ζεματιστός ο Μπράντ. Πού να τον κρίνεις; Δίνουμε πάντα τα άλλοθι στην υπέρμετρη ομορφιά. Η άλωσή της είναι μεγάλη και ολέθρια για ηθικούς νόμους, ανθρώπινες κακίες και τα λοιπά ταληράκια.
Για να φτάσουμε στο κομπόδεμα, διάβασα σε τοίχο φίλης τον έπαινο στην Αντζελίνα που χώρισε και δεν συγχώρησε την φημολογούμενη απιστία με την Κοτιγιάρ, γιατί στην Ελλάδα θεωρείται απαραίτητο αξεσουάρ η γκόμενα. Και συμφώνησα αρχικά με την κατάντια μας και την υποκρισία μας, αυτήν την μπλαζέ ασυδοσία που κρύβουμε καλά πίσω από τα κεντητά νυφικά και τα γκουρμέ μεζεδάκια του μπουφέ μετά τον αποκεφαλισμό τον εκκλησιαστικό του άνθρωπου με το ζώο «μη χωριζέτω» και άλλοι τέτοιοι κορσέδες για τη σύσφιξη.

Ναι… οι ελληνίδες μάνες μας στα κλασικά πλαίσια της οσίας μάνας και συζύγου δέχονταν το κέρατο με το τουλούμι. Κάνανε τα στραβά μάτια, υπέφεραν, έφτιαχναν ένα σπιτικό φαγάκι μετά και έστρωναν τα λευκά τραπεζομάντηλα να υποδεχτούν τον κύρη. Ο άντρας τα κάνει αυτά και έπρεπε να τα απορροφήσουν μεταξύ ήπατος και συκωτιού, να γίνουν δακτυλοδεικτούμενες στη γειτονιά από τις άλλες κερατωμένες γειτόνισσες και να διακωμωδούν την μουρνταριά, σαν  πάρουν τη σύνταξη του νεκρού συζύγου.

Και έκλεινε ο κύκλος… ή όχι; Όχι.

Γιατί προσπαθούσαν να περάσουν την οσιομαρτυρίτιδά τους στις κόρες και εγγόνες. Και εκείνες έμειναν ταπεινωμένες, μονάχες με μαύρες καρδιές. Προδομένες βύζαιναν μωρά. Φορούσαν στριγνκ και προσπαθούσαν ανάμεσα σε όλα τα άλλα να χωρέσουν και το σέξι. Έκαναν το σταυρό τους, έψαχναν τις εισερχόμενες κλήσεις. Ψώνιζαν μελιτζάνες, κοιτούσαν τις εξερχόμενες κλήσεις. Και έπειτα κατάλαβαν πως αν το πλοίο γυρίσει με όλη τη σαβούρα, βόθρος θα γίνουν τα νερά. Τα σκατά θα φτάσουν μέχρι τα ίσαλα και η μυρωδιά θα τρυπήσει τα πνευμόνια. Εκεί, μερικές έλυναν τους γόρδιους δεσμούς. Άλλες, όμως, κράταγαν γερά και τις κατραπακιές δεν τις φοβόντουσαν. Ηρωίδες θες να τις πεις; Θηριώδεις σίγουρα. Τέρατα ολόκληρα και μαραμένα.
Τις σέβεσαι, όμως, μερικές φορές  και σκέφτεσαι… από το να μην τις είχαν αγαπήσει ποτέ, ας τις είχαν κερατώσει. Αυτά είναι από τα πιο ανορθόδοξα πράγματα. Και η απιστία, αν δεν την κρίνεις ηθικοπλαστικά, είναι μια ανθρώπινη ροπή προς την αθανασία. Οι γυναίκες ξέρουν πως θα ζήσουν έτσι και αλλιώς περισσότερο.

Μια έκφανση αυτό. Το ανέφερα.

‘Όπως και να’ χει… σώστε μας κάποιος από την αλαζονεία της καύλας.