24 Οκτωβρίου 2016
Ιδιωτική τηλεόραση: 27 χρόνια φαγούρα (9)
 |
| Αδικίες της ζωής ή όταν ο Κουρής βάζει λεφτά (αριστερά: Αυριανή, 30/5/2011) και τα τρώνε οι εργαζόμενοι (μέσο: Αυριανή 29/12/2011) και οι συνεργάτες του (δεξιά: Kontra News, 18/4/2016) |
Το 1999 ο Κουρής αποφασίζει να δώσει στο κανάλι του ένα πιο σοβαρό όνομα (πρώτα Alter-5 και αργότερα σκέτο Alter) και να κάνει μια μεγάλη στροφή αυξάνοντας κατακόρυφα τον προϋπολογισμό του. Μέχρι το 2002 το ανανεωμένο κανάλι θα καταφέρει να σταθεί ανταγωνιστικά δίπλα στα άλλα κανάλια. Την δημοσιογραφική ομάδα αναλαμβάνει να συντονίσει ο Νίκος Ευαγγελάτος και το κεντρικό δελτίο ειδήσεων γίνεται πρώτο σε τηλεθέαση. Το χρήμα ρέει και το 2007 το Alter κάνει την μεγάλη μεταγραφή, παίρνοντας τον Νίκο Χατζηνικολάου, ο οποίος αποχωρεί από τον Alpha.
Η βόμβα σκάει τον Νοέμβριο του 2011, όταν οι εργαζόμενοι κάνουν κατάληψη όντας απλήρωτοι για περισσότερο από έναν χρόνο. Τότε αποκαλύπτεται ότι ο σταθμός είχε πάρει δάνεια ύψους 867 εκατ. ευρώ, ουσιαστικά χωρίς εγγυήσεις. Λέμε “ουσιαστικά”, διότι οι τράπεζες είχαν δεχτεί ως εγγυήσεις τις άυλες αξίες τής εταιρείας (εκπομπές, σειρές κλπ), οι οποίες όμως είχαν αποτιμηθεί από την εταιρεία με εξωπραγματικά ποσά, π.χ.: Στρουμφάκια 1,1 εκατ., Ζουζούνια 2 εκατ. ή το βλακώδες “Κορίτσια ο Μάρκουλης” του Σεφερλή 3 εκατ. ευρώ. Ο Κουρής ισχυρίζεται ότι δεν έχει ιδέα για τα δάνεια, διότι από το 2000 δεν είχε ανάμειξη στην διοίκηση της εταιρείας, έχοντας παραμείνει ως απλός μέτοχος με 13% ο ίδιος και με 12% ο γυιος του.
Κάπου εκεί αρχίζει ο επιθανάτιος ρόγχος τού καναλιού. Οι εργαζόμενοι συνεχίζουν τον αγώνα τους αλλά στις 24 Απριλίου 2012 ο Κουρής (που δεν είχε ανάμειξη στην διοίκηση, όπως ισχυρίζεται) τους λέει με προκλητική θρασύτητα: “Θέλω να σας κάνω μια ωραία ανακοίνωση. Σήμερα τελειώνει το Alter εξ αιτίας ορισμένων ανόητων εργαζομένων, ελαχίστων βέβαια, οι οποίοι κλείσανε το κανάλι διότι τα παίρνανε από ορισμένους. Πούλησα 2 κτήματα, 10 εκατομμύρια ευρώ και τα φάγατε”. Τον Οκτώβριο του 2013 η “Ελεύθερη Τηλεόραση ΑΕ” κηρύσσεται σε πτώχευση και το κανάλι χάνει τόσο την συχνότητά του όσο και την άδεια λειτουργίας του. Στις 11 του ίδιου μήνα το κτήριο σφραγίζεται. Οι τράπεζες μένουν με ένα φέσι 534 εκατ. ευρώ, που θα πρέπει να το βγάλουν πουλώντας Ζουζούνια, Σεφερλή και εκπομπές τού Χαρδαβέλλα προς 60.000 ευρώ εκάστη…
Τον Απρίλιο του 1990, το ΚΚΕ βγάζει πειραματικά στον αέρα το δικό του κανάλι, το “902”. Οι πρώτες πραγματικές εκπομπές βγήκαν τον Φεβρουάριο του 2001 και αφορούσαν την κάλυψη των εργασιών τού εξαιρετικά σημαντικού 13ου συνεδρίου του κόμματος. Όντας κομματικός σταθμός, ο 902 είχε αυτοδικαίως άδεια εθνικής εμβέλειας. Και η αλήθεια είναι πως ο 902 παρέμεινε καθαρά κομματικός ραδιοτηλεοπτικός σταθμός ως το τέλος.
Τα σύννεφα πάνω από τον Περισσό άρχισαν να μαζεύονται πριν ξεσπάσει η καπιταλιστική κρίση τού 2008. Η καταστροφική πλημμύρα του 1994 υποχρέωσε την εκδοτική εταιρεία του κόμματος, την Τυποεκδοτική, να μετεγκατασταθεί από την Νέα Ιωνία στο Κρυονέρι. Για να γίνει η μετεγκατάσταση αλλά και για να καλυφθούν οι ζημιές από την πλημμύρα, η εταιρεία αναγκάστηκε να προσφύγει σε τραπεζικό δανεισμό, ελπίζοντας ότι οι άφθονες εκτυπώσεις τρίτων (*) που έκανε θα αρκούσαν για την εξυπηρέτηση του δανείου. Το κακό ήταν ότι στον χώρο εμφανίστηκαν σιγά-σιγά νέες εκτυπωτικές επιχειρήσεις (Newspress Hold, Iris κλπ), οπότε οι δουλειές άρχισαν να μειώνονται αντί να αυξάνονται. Η κατάσταση χειροτέρεψε ακόμη περισσότερο από τότε που ξέσπασε η κρίση, με την μείωση των τιμών στις εκτυπώσεις κι έφτασε στο αμήν κατά την διετία 2009-2011, όταν η εταιρεία αναγκάστηκε να καταγράψει μεγάλες ζημιές από επισφαλείς πελάτες της.
Ας επιστρέψουμε, όμως, στα τηλεοπτικά. Περί τα μέσα του 2012 η οικονομική κατάσταση του κόμματος είχε γίνει τόσο δραματική ώστε τον Σεπτέμβριο ο 902 διέκοψε την εκπομπή του. Αμέσως κινητοποιήθηκαν οι “καλοθελητές”, οι οποίοι άρχισαν να ασκούν πίεση στην κυβέρνηση να ανακαλέσει την άδεια λειτουργίας του καναλιού. Εν όψει αυτού του κινδύνου, το ΚΚΕ αναγκάστηκε να επαναλειτουργήσει τον 902 από τις 8 Ιανουαρίου 2013, χρησιμοποιώντας αρχικά τον δορυφόρο Hellas Sat και κατόπιν την Digea για την πανελλήνια εκπομπή του.
Τελικά, η μπάλλα των χρεών τής Τυποεκδοτικής πήρε σβάρνα και τον ραδιοτηλεοπτικό 902. Στις 31 Ιουλίου 2013 ο σταθμός τού ΚΚΕ θα σιγούσε οριστικά, αφού η “Ραδιοτηλεοπτική ΑΕ” θα πουλιόταν στην κυπριακή “A-Orizon Media Ltd”, με τον όρο ότι ο αγοραστής δεν θα μεταβίβαζε με κανέναν τρόπο την εταιρεία σε οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα. Δυο μήνες αργότερα ο ραδιοφωνικός σταθμός έγινε “901 Ε Radio” και ο τηλεοπτικός “E Channel”. Παραμονή πρωτοχρονιάς του 2014 ο “901 Ε Radio” αποκτήθηκε από την “Παρά Ένα” του εκδότη των Παραπολιτικών Γιάννη Κουρτάκη και μετονομάστηκε σε “Παραπολιτικά FM 90,1”.
 |
| Ραδιοτηλεοπτική ΑΕ: Ο ισολογισμός τής 31/12/2011, με σωρευμένες ζημιές 4,8 εκατ. ευρώ. Αξιοσημείωτο είναι ότι η εταιρεία δεν χρωστάει δεκάρα σε τράπεζες. |
Για την πώληση του 902 έχουν χυθεί τόννοι μελανιού και δηλητηρίου. Διατυπώθηκαν απόψεις επί απόψεων, κινούμενες από τα όρια της φαιδρότητας (“Το ΚΚΕ δεν έπρεπε να πουλήσει τον 902 αλλά να τον κάνει κανάλι όλης της αριστεράς”) μέχρι την απόλυτη κακοήθεια (“Το ΚΚΕ πουλάει την άδεια για την οποία δεν έχει πληρώσει δεκάρα”). Χωρίς να θέλω να κάνω τον απολογητή τού ΚΚΕ (με ποιά εξουσιοδότηση άλλωστε;), κλείνω για σήμερα με δυο παρατηρήσεις:
(α) Με την πώληση της Ραδιοτηλεοπτικής, οι εργαζόμενοι δεν πετάχτηκαν στον δρόμο. Πληρώθηκαν και πήραν τις αποζημιώσεις τους κανονικά, σε αντίθεση με τους εργαζόμενους όσων καναλιών έκλεισαν (Alter, Tempo κλπ). Όσο για το πού πήγαν τα λεφτά, σύμφωνα με το κόμμα κάλυψαν υποχρεώσεις σε εργαζόμενους, ασφαλιστικά ταμεία, εφορία, προμηθευτές κλπ. Αν κάποιος έχει πληροφορίες ότι κατέληξαν στην Ελβετία, στο Βανουάτου ή οπουδήποτε αλλού, ας τις μοιραστεί μαζί μας ώστε να ενημερωθούμε σωστά κι εμείς.
(β) Ο 902 είχε άδεια εθνικής εμβέλειας επειδή ήταν κομματικός σταθμός. Κατά συνέπεια, δεν θα μπορούσε να την πουλήσει ακόμη κι αν ήθελε, αφού ο αγοραστής δεν ήταν πολιτικό κόμμα. Κι αν κάποιος αναρωτιέται πώς εκπέμπει πανελλαδικά το E Channel, η απάντηση είναι απλή: μέσω Digea, όπως όλοι οι άλλοι. Και η νομιμότητα; Γι’ αυτήν φρόντισε η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠαΣοΚ με τον νόμο 4208/2013… Περισσότερα περί νομιμότητας θα πούμε αύριο.
—————————————————-
(*) Η Τυποεκδοτική τύπωνε από τα κουπόνια και τα δελτία τού “Πάμε Στοίχημα” και τον “Χρυσό Οδηγό” του ΟΤΕ μέχρι σωρεία εφημερίδων, όπως Ελεύθερος Τύπος, Χώρα, Ελεύθερος, Real News, Γαύρος κλπ.
[divider] [/divider] [divider] [/divider]
25 Οκτωβρίου 2016
Ιδιωτική τηλεόραση: 27 χρόνια φαγούρα (10)
 |
| Γιάννης Πλακιωτάκης, Φίλιππος Βρυώνης, Νίκος Νικολόπουλος, Κατερίνα Παπακώστα (Μάιος 2016) |
Είπαμε χτες ότι το ΚΚΕ πούλησε τον 902 στις 31/7/2013, χωρίς να εγγυάται στον αγοραστή ότι η άδεια εθνικής εμβέλειας του καναλιού θα εξακολουθούσε να ισχύει. Φαίνεται, όμως, ότι ο Φίλιππος Βρυώνης (μέχρι τότε ιδιοκτήτης του τοπικού καναλιού Extra-3) κάτι ήξερε και δεν ανησυχούσε όταν την 1η Αυγούστου 2013 το σήμα του E Channel έκανε την πρώτη του εμφάνιση στους τηλεοπτικούς μας δέκτες.
Κατά περίεργο τρόπο, κανένας δημοσιογράφος και κανένας ανταγωνιστής δεν βρέθηκε τότε, αν όχι να ζητήσει παρέμβαση του ΕΣΡ, τουλάχιστον να αναρωτηθεί δημοσίως αν το νέο κανάλι μπορούσε να εκπέμπει με την άδεια εθνικής εμβέλειας ενός κομματικού σταθμού. Ούτε καν εκείνοι που ζητούσαν να αφαιρεθεί η άδεια της Ραδιοτηλεοπτικής όταν ο 902 διέκοψε την εκπομπή του τον Σεπτέμβριο του 2012.
Κατά ακόμη πιο περίεργο τρόπο, λίγες εβδομάδες αργότερα, στις 9 Οκτωβρίου, η κυβέρνηση φέρνει στην βουλή για συζήτηση μια τροπολογία με την οποία καταργεί τις τηλεοπτικές άδειες και νομιμοποιεί αμέσως όσα κανάλια εξέπεμπαν τηλεοπτικό πρόγραμμα στις 31 Αυγούστου. Η βιασύνη τής κυβέρνησης είναι τόση, ώστε η τροπολογία “κολλάει” σε νομοσχέδιο του υπουργείου υγείας! Φυσικά, η τροπολογία ψηφίζεται μαζί με το νομοσχέδιο κι έτσι μέσα στον Νόμο 4208/2013 “Ρυθμίσεις υπουργείου υγείας και άλλες διατάξεις” (ΦΕΚ Α’ 252/18-11-2013) ξεφυτρώνει το άρθρο 18, σύμφωνα με το οποίο “οι τηλεοπτικοί σταθμοί που λειτουργούν νομίμως (…), εφόσον εξέπεμπαν τηλεοπτικό πρόγραμμα στις 31.8.2013, συμβάλλονται με νομίμως αδειοδοτημένο πάροχο δικτύου για την ψηφιακή εκπομπή του προγράμματός τους, μέχρι τη χορήγηση αδειών παρόχων περιεχομένου επίγειας ψηφιακής ευρυεκπομπής…”.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Πολύ απλά, οι προσωρινά νόμιμοι τηλεοπτικοί σταθμοί (δηλαδή, αυτοί που επί 23 χρόνια λειτουργούσαν χωρίς κανονικές αλλά με προσωρινές άδειες), μπορούσαν πλέον να υπογράψουν νόμιμη σύμβαση με τους παρόχους δικτύου που θα έπαιρναν τις ψηφιακές συχνότητες. Έτσι, λοιπόν, όλοι αυτοί οι “νόμιμα παράνομοι” θα περνούσαν στην ψηφιακή εποχή χωρίς κανένα κόστος. Μαζί τους και το E Channel, το οποίο εξέπεμπε στις 31 Αυγούστου με άδεια που ίσχυε εφ’ όσον κανείς δεν την είχε αμφισβητήσει ως τότε. Από δω και πέρα δεν θα υπήρχε πρόβλημα, αφού ο 4208/2013 καταργούσε τις άδειες νομιμοποιώντας όσους παίκτες ήσαν στο τερραίν στις 31/8/2013. Ο δρόμος για την Digea άνοιγε πλέον διάπλατα.
Παρένθεση δεύτερη. Με τον εν λόγω νόμο, η κυβέρνηση ξεπέρασε και το κεφαλαιώδες πρόβλημα που της είχε δημιουργήσει το Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο με αλλεπάλληλες αποφάσεις του (τμημάτων και ολομέλειας) είχε κρίνει το καθεστώς των συνεχών παρατάσεων των προσωρινών άδειών εκπομπής ως υπέρβαση που “δεν μπορεί σε καμμία περίπτωση να γίνει ανεκτή από την συνταγματική τάξη” (απόφαση ολομέλειας ΣτΕ 3578/2010). Κλείνει και η δεύτερη παρένθεση.
Φαίνεται πως τα νομοσχέδια του υπουργείου υγείας εμπνέουν τους περί την τηλοψίαν τυρβάζοντας. Έτσι, τον Αύγουστο της επόμενης χρονιάς μια ακόμη τροπολογία που αφορά τα τηλεοπτικά (και όχι μόνο) βρίσκει χώρο σ’ ένα τέτοιο νομοσχέδιο. Μέσα στο ντάλα καλοκαίρι, τέσσερις υπουργοί (Χαρδούβελης, Βορίδης, Βρούτσης, Σταμάτης) συνυπογράφουν μια τροπολογία 22 σελίδων (!!), η οποία θα μπορούσε άνετα να έχει υπαγορευθεί από τα αφεντικά τής ενημέρωσης (τηλεοπτικής και μη). Η τροπολογία ψηφίζεται και ενσωματώνεται στον Ν.4279/2014 “Κύρωση σύμβασης δωρεάς μεταξύ της 1ης υγειονομικής περιφέρειας Αττικής κλπ” (ΦΕΚ Α’ 158/8-8-2014).
Όσο και να μη θες να συνωμοσιολογήσεις, δεν είναι δυνατόν να μη κάνεις “βρόμικες” σκέψεις και να μη πάει το μυαλό σου στην διαπλοκή. Δεν είναι μόνο ότι η τροπολογία έρχεται εσπευσμένα μέσα στο κατακαλόκαιρο. Είναι ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου έχουν φουντώσει οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Μπόμπολα και Ψυχάρη για συγχώνευση του Πήγασου και του Mega με τον ΔΟΛ, με στόχο το “κούρεμα” των συνολικών τους δανείων από 405 σε 130-160 εκατομμύρια ευρώ. Όταν, λοιπόν, η κυβέρνηση αυτήν ακριβώς την περίοδο προωθεί μια τροπολογία που διευκολύνει τις συγχωνεύσεις στα ηλεκτρονικά μέσα, πώς να μη σκεφτείς ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας;
Εν πάση περιπτώσει, ο Ν.4279/2014 έγινε βούτυρο στο ψωμί των μηντιαρχών, μιας και, σύμφωνα με το άρθρο 6, “επιτρέπονται συμπράξεις μεταξύ επιχειρήσεων ηλεκτρονικών Μέσων (ενημερωτικών ή μη) της αυτής μορφής (τηλεόραση ή ραδιόφωνο) που συμβάλλουν στη μείωση του κόστους λειτουργίας των συμπραττουσών επιχειρήσεων και στην πραγματοποίηση οικονομιών κλίμακας, ιδίως μέσω της από κοινού αξιοποίησης οικονομικών πόρων, τεχνολογικών μέσων, μέσων παραγωγής και τεχνικού εξοπλισμού ή σχετικά με τη διαχείριση, παραγωγή, εκμετάλλευση ή διανομή προγραμμάτων ή περιεχομένου, τη συλλογή, διανομή και πρακτόρευση υλικού επικαιρότητας ή για την πρακτόρευση διαφημιστικού χώρου ή χρόνου για περισσότερα του ενός Μέσα, εφόσον δεν έχουν ως αντικείμενο ή ως αποτέλεσμα την παρεμπόδιση, τον περιορισμό ή τη νόθευση του ελεύθερου ανταγωνισμού”.
 |
| Προσοχή: Δεν είναι ανέκδοτο, δεν είναι μοντάζ! |
Φυσικά, ο νέος νόμος δεν θα μπορούσε να μη περιλαμβάνει άλλο ένα χαστούκι στους εργαζόμενους, αφού “στο πλαίσιο της κοινής διεύθυνσης” οι συμπράττουσες επιχειρήσεις έχουν την δυνατότητα “να χρησιμοποιούν από κοινού ή να ανταλλάσσουν πόρους, όπως διευθυντικά στελέχη και απασχολούμενο δυναμικό, εξοπλισμό, τεχνικές και άλλες διευκολύνσεις”. Μήπως μπορούν να μας πουν αυτοί που κόπτονται σήμερα για τους αυριανούς ανέργους των καναλιών που θα κλείσουν, πόσοι εργαζόμενοι θα έχαναν την δουλειά τους αν υλοποιούνταν τελικά τα σχέδια Μπόμπολα και Ψυχάρη;
Επίσης, ο ίδιος νόμος προβλέπει ότι “οι ενημερωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί (…) δύνανται να μεταβάλουν άπαξ το χαρακτήρα του προγράμματός τους σε μη ενημερωτικό με υπεύθυνη δήλωση του νομίμου εκπροσώπου τους” και “η μεταβολή ισχύει από την αρχή του ημερολογιακού μήνα που ακολουθεί την κατάθεση της υπεύθυνης δήλωσης”. Δηλαδή, με μια απλή δήλωση ένας ενημερωτικός σταθμός γίνεται ψυχαγωγικός, οπότε οι δημοσιογράφοι του πάνε στο ταμείο ανεργίας ως άχρηστοι.
Τέλος, στον ίδιο νόμο προβλέπεται η απ’ ευθείας τιμολόγηση των διαφημίσεων από τα ΜΜΕ κι όχι από τις διαφημιστικές εταιρείες. Ουσιαστικά, δηλαδή, δίνει στους μηντιάρχες την δυνατότητα να ελέγξουν απόλυτα τη διαφημιστική αγορά. Επίσης, η χρέωση του αγγελιοσήμου γίνεται πλέον επί του τιμολογίου και όχι επί του τιμοκαταλόγου χρέωσης διαφημιστικού χρόνου, με αποτέλεσμα να μειώνεται δραματικά το ύψος του αγγελιόσημου επί των διαφημίσεων, το οποίο ενισχύει το ασφαλιστικό ταμείο των δημοσιογράφων αντί εργοδοτικής εισφοράς (τα ΜΜΕ δεν καταβάλλουν ασφαλιστικές εισφορές για το δημοσιογραφικό προσωπικό).
Κλείνουμε για σήμερα με το αγαπημένο μας κερασάκι. Η κατάθεση της παραπάνω προκλητικής τροπολογίας έγινε τόσο βιαστικά ώστε το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους ανακοίνωσε ότι “τα ασφυκτικά χρονικά περιθώρια εντός των οποίων ζητήθηκε η σύνταξη της Έκθεσης, δεν επέτρεψαν την ολοκληρωμένη επεξεργασία της τροπολογίας και την εκτίμηση των οικονομικών αποτελεσμάτων”! Έτσι, η τροπολογία ψηφίστηκε δίχως να ξέρει κανείς πόσο κόστισε στον φορολογούμενο πολίτη.
Αυτά περί νομιμότητας προς το παρόν. Θα πούμε περισσότερα μιλώντας για την Digea.
[divider] [/divider] [divider] [/divider]
26 Οκτωβρίου 2016
Ιδιωτική τηλεόραση: 27 χρόνια φαγούρα (11)
Κάτι παρόμοιο υποτίθεται πως θα συνέβαινε και με την τηλεόραση επί ψηφιακής εποχής, δηλαδή θα έμπαινε τάξη στο άναρχο τοπίο. Η αναλογική εκπομπή επέτρεπε στον καθένα να στήνει έναν πομπό και να βγάζει στον αέρα ό,τι ήθελε. Για να εκπέμπεις ψηφιακά, όμως, πρέπει όχι απλώς να υπακούς σε κάποιους κανόνες αλλά και να πληρώνεις κάποιον για να σου το επιτρέψει. Άρα, στην ψηφιακή τηλεόραση δεν υπάρχει χώρος για ερασιτεχνισμούς ή για αρπαχτές.
Η πρώτη νομοθετική προσπάθεια μετάβασης στην ψηφιακή εποχή γίνεται με τον Ν.3592/2007 (νόμος Ρουσόπουλου), στον οποίο αναφερθήκαμε τις προάλλες, στο έκτο κείμενο αυτής της σειράς. Ο νόμος υποχρέωνε την ΕΡΤ να αναμεταδίδει το ψηφιακό πρόγραμμα των άλλων σταθμών, μέσω αυστηρά καθορισμένων συχνοτήτων. Η υποχρέωση της ΕΡΤ οφειλόταν στο ότι μόνο η ΕΡΤ είχε τις απαραίτητες υποδομές για να υποστηρίξει ψηφιακή μετάδοση. Μόνο που στο άρθρο 14 μπήκε και η “πονηρή” παράγραφος 3: “Η μετάδοση και πολυπλεξία του προγράμματος των τηλεοπτικών σταθμών εθνικής, περιφερειακής ή τοπικής εμβέλειας με ψηφιακή τεχνολογία μπορεί να αναλαμβάνεται από την Ε.Ρ.Τ. Α.Ε. ή από άλλο φορέα που θα συσταθεί από τους τηλεοπτικούς σταθμούς που μεταδίδονται ψηφιακά ή με τους οποίους αυτοί θα συμβληθούν, στον οποίο μπορεί να συμμετέχει και η Ε.Ρ.Τ. Α.Ε.”.
Ωπ! Προσέξτε λίγο την διατύπωση “ή από άλλο φορέα που θα συσταθεί από τους τηλεοπτικούς σταθμούς που μεταδίδονται ψηφιακά”. Γιατί ο νομοθέτης δεν έβαλε την τελεία μετά την λέξη “φορέα” αλλά πρόσθεσε και μια δευτερεύουσα αναφορική πρόταση που προσδιορίζει αυτόν τον φορέα ως κάτι σαν… Digea; Μη ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στο 2007, δηλαδή δυο ολόκληρα χρόνια πριν ιδρυθεί η Digea, οπότε δεν θα έχουμε άδικο αν αναρωτηθούμε το αυτονόητο: η Digea ιδρύθηκε στα πλαίσια του νόμου ή ο νόμος φτιάχτηκε για να στρώσει τον δρόμο στην ίδρυση της Digea; Εννοείται ότι η απάντηση επαφίεται στον αναγνώστη.
Εν πάση περιπτώσει, στις 24 Σεπτεμβρίου 2009 ιδρύεται η Digea από εφτά κανάλια εθνικής εμβελείας (Alpha, Alter, Antenna, Μακεδονία, Mega, Σκάι, Star), με σκοπό να αναλάβει την παροχή δικτύου ψηφιακής εκπομπής τόσο στα κανάλια-εταίρους της όσο και σε οποιοδήποτε άλλο κανάλι θα ήθελε να εκπέμψει ψηφιακά, είτε τοπικά είτε πανελλαδικά. Ωραία ιδέα αλλά η υλοποίησή της σκόνταφτε σε ένα πολύ μικρό πρόβλημα: δεν υπήρχαν υποδομές! Η ΕΡΤ, εκτός από το πλήρες δίκτυο αναλογικού σήματος, είχε και το -υποτυπώδες ακόμη αλλά σε ανάπτυξη- δίκτυο ψηφιακού σήματος της ERT-Digital για τα ψηφιακά κανάλια της Prisma+, Cine+, Sport+, Info+ και Studio+. Η Digea δεν είχε τίποτε.
Η έλλειψη υποδομών ήταν ένα πρόβλημα που άγγιζε περισσότερο την Digea και λιγώτερο την ΕΡΤ. Όμως, υπήρχε κι ένα πρόβλημα που άγγιζε και τους δυο: έπρεπε να θεσπιστούν κανόνες λειτουργίας. Έπρεπε να φτιαχτεί ο Ψηφιακός Χάρτης της χώρας και να ορισθεί το Ψηφιακό Μέρισμά της, σύμφωνα με την Συνθήκη της Γενεύης τού 2006. Δηλαδή, έπρεπε να χωριστεί η χώρα σε τομείς (allotment), να οριστούν οι δίαυλοι (κανάλια) σε κάθε τομέα, να οριστούν οι συχνότητες εκπομπής και το εύρος τους, να καθοριστούν οι δίαυλοι που θα έμεναν ανοιχτοί για αποκλειστική χρήση από τις ένοπλες δυνάμεις και, τελικά, να καθοριστούν τα κέντρα εκπομπής (απαραίτητα και επικουρικά) που απαιτούνταν για να έχει ψηφιακή κάλυψη ολόκληρη η χώρα. Επρόκειτο για ένα εξαιρετικής σπουδαιότητας έργο, το οποίο ανατέθηκε από το υπουργείο υποδομών, μεταφορών και δικτύων σε επιστημονική ομάδα υπό τον καθηγητή τού Μετσοβείου Φίλιππο Κωνσταντίνου και την τεχνική διεύθυνση του καθηγητή τού Παντείου Αθανασίου Κανάτα.
Η επιστημονική ομάδα χρειάστηκε έξι ολόκληρους μήνες για να τελειώσει την δουλειά της, την οποία παρέδωσε στις 6 Αυγούστου 2012 (μια σύντομη παρουσίασή της μπορείτε να δείτε στο διαδίκτυο). Στις 23 του ίδιου μήνα, αυτός ο Ψηφιακός Χάρτης βγήκε για διαβούλευση, η οποία κράτησε ακριβώς έναν μήνα. Τί προέκυψε απ’ αυτή την διαβούλευση; Η δουλειά των επιστημόνων πετάχτηκε στα σκουπίδια!
Η μελέτη έδειξε ότι για να επιτευχθεί κάλυψη 97,3% της επικράτειας, χρειάζονται 191 απαραίτητα κέντρα εκπομπής και 84 επικουρικά, ήτοι συνολικά 275 κέντρα εκπομπής. Οι πάροχοι ισχυρίστηκαν ότι ο συγκεκριμένος σχεδιασμός ανεβάζει πολύ το κόστος και η δουλειά μπορεί να γίνει με πολύ λιγώτερα κέντρα εκπομπής. Τελικά, η κυβέρνηση αποφάσισε να κάνει το χατήρι των παρόχων και να νομοθετήσει έναν Ψηφιακό Χάρτη με μόλις 156 κέντρα εκπομπής! Κι επειδή με τόσο λίγα κέντρα δεν είναι δυνατόν να καλυφθεί ολόκληρη η επικράτεια, η Κοινή Υπουργική Απόφαση προβλέπει την χρήση “Gap Filler” (στην νεοελληνική, το gap filler λέγεται μπάλωμα) για την κάλυψη των κενών. Η διαφορά είναι απλή: τα κέντρα εκπομπής βαρύνουν τον πάροχο δικτύου, τα gap filler βαρύνουν τους χρήστες.
Λεπτομέρεια. Τα gap filler μπορεί να είναι φτηνότερα από ένα κέντρο εκπομπής αλλά για να συγχρονιστούν απαιτείται πρόσθετος εξοπλισμός, ο οποίος ανεβάζει κατακόρυφα το κόστος. Σε τελική ανάλυση, δηλαδή, η λύση της εκτεταμένης χρήσης gap filler αποδεικνύεται ακριβώτερη από την αποκλειστική χρήση κέντρων εκπομπής.
 |
| Χάρτης της χώρας με τους 34 τομείς (allotment) της ομάδας Κωνσταντίνου/Κανάτα |
Σε συνέντευξή του, ο καθηγητής Κανάτας σημειώνει: “Τα σχόλια της διαβούλευσης ήταν τεχνικώς πολύ κατώτερα των προσδοκιών μου. Η διαβούλευση ήταν ό, τι χειρότερο έχω δει στη ζωή μου. Οι πάροχοι προφανώς σε προσυνεννόηση διατύπωσαν με πολύ κακό τρόπο, τα ίδια ακριβώς ζητήματα. Ειλικρινά δεν καταλάβαινα από τις ενστάσεις τους ποιο ακριβώς ήταν το πρόβλημα και τι ζητούσαν”. Επίσης, παρατηρεί ότι ο χάρτης που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως είχε ελάχιστες ομοιότητες με αυτόν που είχε συντάξει η επιστημονική ομάδα και προσθέτει: “Οι διαφορές είναι πολύ περισσότερες. Ο χάρτης που υπογράφηκε ταιριάζει περισσότερο στην αναλογική τηλεόραση. Όχι στην ψηφιακή”. (**)
Συμπέρασμα; Η μετάβαση στην ψηφιακή εποχή αρχίζει στραβά. Φαίνεται πως οι κεντρικές επιλογές γίνονται με γνώμονα όχι τις υποδείξεις των ειδικών επιστημόνων αλλά τις απαιτήσεις και τις ανάγκες των παρόχων δικτύου. Η κυβέρνηση επείγεται να προκηρύξει τον διαγωνισμό για την πώληση των δικαιωμάτων παροχής ψηφιακού δικτύου, οπότε -ίσως- δεν θέλει να κακοκαρδίσει τους υποψήφιους πλειοδότες.
Βρισκόμαστε στα τέλη τού 2012 και αυτή την στιγμή υπάρχουν δυο μεγάλοι υποψήφιοι πάροχοι δικτύου, η Digea και η ΕΡΤ. Δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε πολύ για να μείνει ένας…
—————————————-
(*) Προσωπικά, θυμάμαι με νοσταλγία εκείνη την εποχή, όταν έβγαινα στα FM ως “Ράδιο-84”, με μια τρίωρη εκπομπή την εβδομάδα όλη κι όλη, αφιερωμένη στο ροκ. Την προετοίμαζα μέχρι την πιο μικρή της λεπτομέρεια επί έξι μέρες. Τότε, σε ολόκληρη την Πάτρα έβγαιναν στα FM μόλις πέντε ερασιτέχνες.
(**) Δείτε και ακούστε τον καθηγητή Κανάτα να αναλύει το παιχνίδι που παίχτηκε με τον ψηφιακό χάρτη σε ένα βίντεο διαρκείας 11’40”, έστω κι αν δεν έχετε τις τεχνικές και επιστημονικές γνώσεις για να καταλάβετε όλες τις λεπτομέρειες.
[divider] [/divider] [divider] [/divider]
27 Οκτωβρίου 2016
Ιδιωτική τηλεόραση: 27 χρόνια φαγούρα (12)
Σύμφωνα με τον Κεδίκογλου, η ΕΡΤ έπρεπε να κλείσει επειδή αποτελούσε “χαρακτηριστική περίπτωση μοναδικής αδιαφάνειας και απίστευτης σπατάλης”. Φυσικά, κανείς δεν τον πίστεψε. Ο πραγματικός λόγος για τον οποίο έκλεισε η ΕΡΤ αποκαλύφθηκε λίγους μήνες αργότερα, όταν η ίδια κυβέρνηση προκήρυξε διαγωνισμό για την παραχώρηση των συχνοτήτων ψηφιακής τηλεόρασης, έναν διαγωνισμό ο οποίος, κατά την προσωπική μου άποψη, συνιστά το μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταχουντικής περιόδου, μπροστά στο οποίο ωχριά εκείνο του Κοσκωτά. Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, αναλύοντας τα σημεία στα οποία βασίζω την άποψη που μόλις διατύπωσα.
(α) Στις 18 Δεκεμβρίου 2013, μόλις δέκα μέρες πριν προκηρυχθεί ο διαγωνισμός, η κυβέρνηση αλλάζει την διοίκηση της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ). Πρόεδρος αναλαμβάνει ο Κωνσταντίνος Λουρόπουλος, τον οποίο ο Γιάννης Στουρνάρας είχε διορίσει τον Ιούλιο του 2012 πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο του ΟΠΑΠ, προκειμένου να μεθοδεύσει την πώληση του οργανισμού σε ιδιώτες. Ο Νικόλαος Παπαουλάκης προβιβάζεται στην θέση του αντιπροέδρου από απλό μέλος. Κι όλα αυτά επειδή ο μέχρι τότε πρόεδρος Λεωνίδας Κανέλλος με τον αντιπρόεδρό του Κωνσταντίνο Δεληκωστόπουλο αρνούνταν να προκηρύξουν τον διαγωνισμό-παρωδία. Αξίζει να σημειωθεί ότι ως τότε η διοίκηση της ΕΕΤΤ οριζόταν από την βουλή αλλά με νόμο εκχωρήθηκε αυτό το δικαίωμα στην κυβέρνηση.
(β) Λέγαμε χτες ότι ο νόμος Ρουσόπουλου έκανε λόγο για δυνατότητα παροχής δικτύου από “φορέα που θα συσταθεί από τους τηλεοπτικούς σταθμούς που μεταδίδονται ψηφιακά”. Όμως, στο μεταξύ εκδόθηκε ο Ν.4070/2012 “Ρυθμίσεις ηλεκτρονικών επικοινωνιών κλπ” (ενσωματώνοντας σχετικές οδηγίες τής Ευρωπαϊκής Ένωσης). ο οποίος ορίζει ρητά στο άρθρο 80: “Ο πάροχος δικτύου και ο πάροχος περιεχομένου απαιτείται να είναι διαφορετικά νομικά πρόσωπα, με την επιφύλαξη του καθεστώτος που διέπει τη λειτουργία της Ε.Ρ.Τ. Α.Ε.”. Με απλά λόγια, ο νόμος δεν επιτρέπει σε κανέναν να μεταδίδει τον εαυτό του. Κατά συνέπεια, η Digea θα έπρεπε ab initio να αποκλειστεί από την συμμετοχή στον διαγωνισμό, εφ’ όσον τα μέλη της ήσαν πάροχοι περιεχομένου. Όμως, η ΕΕΤΤ δέχτηκε την συμμετοχή τής Digea με το επιχείρημα ότι ο πάροχος δικτύου ήταν διαφορετικό νομικό πρόσωπο από τους παρόχους περιεχομένου! Δηλαδή, το γνωστό “τί Γιάννης, τι Γιαννάκης” έγινε από την ΕΕΤΤ “άλλο Γιάννης, άλλο Γιαννάκης”.
(γ) Ο μη αποκλεισμός τής Digea κατά τα ως άνω, οδήγησε σε απόσυρση από τον διαγωνισμό όλων των άλλων υποψήφιων παρόχων δικτύου (Nova/Forthnet, OTE κλπ). Τί άλλο θα μπορούσαν να κάνουν από την στιγμή που οι μεγαλύτεροι δυνητικοί πελάτες τους είχαν φτιάξει δική τους εταιρεία; Τα μόνα κανάλια εθνικής εμβελείας που δεν συμμετείχαν στην Digea ήσαν το E Channel και το ΑΡΤ του Γιώργου Καρατζαφέρη (*). Με αυτά θα δούλευαν;
(δ) Αν λάβουμε υπ’ όψη τα όσα διαδραματίστηκαν με τον διαγωνισμό, εξηγούνται απολύτως και δυο γεγονότα, τα οποία δείχνουν άσχετα με την πρώτη ματιά. Πρώτα-πρώτα, εξηγείται το κλείσιμο της ΕΡΤ, με το οποίο η κυβέρνηση έβγαλε από το παιχνίδι τον βασικώτερο ανταγωνιστή τής Digea. Και, δεύτερον, εξηγείται η πρεμούρα τής κυβέρνησης να νομιμοποιήσει όλα τα κανάλια που εξέπεμπαν στις 31/8/2013 (Ν.4208/2013), στην οποία αναφερθήκαμε αναλυτικά τις προάλλες. Πράγματι, είναι άξια θαυμασμού η συνέπεια με την οποία η κυβερνητική μηχανή επεξεργάζεται σε βάθος χρόνου όλες τις απαραίτητες λεπτομέρειες για να ολοκληρωθεί η δουλειά.
(ε) Στο παράρτημα Ε της προκήρυξης του διαγωνισμού περιλαμβάνεται όρος, ο οποίος φωτογραφίζει την Digea (αφού λείπει πλέον η ΕΡΤ), καθώς ορίζει ότι “ο Κάτοχος των Δικαιωμάτων Χρήσης Ραδιοσυχνοτήτων οφείλει εντός ενενήντα μία (91) ημερών από τη χορήγηση των δικαιωμάτων κατά τα οριζόμενα στην παρούσα να έχει αναπτύξει δίκτυο, στα κέντρα εκπομπής… (αναφέρονται 10 κέντρα σε όλη την χώρα)”. Η Digea είχε ήδη έτοιμα αυτά τα κέντρα εκπομπής, τα οποία έστηνε επί τέσσερα συναπτά έτη. Οποιοσδήποτε άλλος τύχαινε να κερδίσει τον διαγωνισμό, θα έπρεπε μέσα σε 91 ημέρες να ολοκληρώσει μια δουλειά για την οποία η Digea χρειάστηκε τέσσερα χρόνια. Το ερώτημα είναι πώς το 2010 η Digea αποφάσισε να ξοδέψει έναν σκασμό λεφτά για να φτιάξει κέντρα εκπομπής, δίχως να έχει καμμιά δουλειά κλεισμένη. Τόσο σίγουρη ήταν ότι θα την έκλεινε τελικά;
(στ) Από το παραπάνω ερώτημα προκύπτει άλλο ένα. Ως γνωστόν, οι εφτά συνεταίροι τής Digea (έξι, αν βγάλουμε το Alter που ψυχορραγούσε) είχαν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, άλλος μικρότερα κι άλλος μεγαλύτερα. Συνεπώς, δεν διέθεταν τα απαραίτητα ίδια κεφάλαια για να χρηματοδοτήσουν τις επενδύσεις τής Digea. Κι όμως, στις 31/12/2013 είχαν καταθέσει ως κεφάλαιο 6,1 εκατ. ευρώ και είχαν προγραμματίσει να καταθέσουν άλλα 4,5 εκατομμύρια (**). Προφανώς, πρόκειται για χρήμα που προέρχεται κατά βάση από τραπεζικό δανεισμό. Το ερώτημα εδώ είναι με ποια εχέγγυα οι τράπεζες χρηματοδοτούν (έστω και έμμεσα) μια εταιρεία, η οποία ακόμη δεν έχει καμμιά δουλειά κλεισμένη. Μήπως είχαν κι αυτές την ίδια σιγουριά ότι η δουλειά θα έκλεινε τελικά;
(ζ) Οι κανονισμοί προμηθειών τού ελληνικού δημοσίου (σε απόλυτη συμμόρφωση προς τις σχετικές οδηγίες τής Ευρωπαϊκής Ένωσης περί προμηθειών) ορίζουν ότι ακυρώνεται κάθε διαγωνισμός στον οποίο εμφανίζεται μόνον ένας υποψήφιος και επαναλαμβάνεται με τροποποίηση των προδιαγραφών, ώστε να εξασφαλιστεί η συμμετοχή όσο το δυνατόν περισσοτέρων υποψηφίων, μεγιστοποιώντας έτσι την ωφέλεια του δημοσίου. Όμως, στην προκήρυξη τού συγκεκριμένου διαγωνισμού προβλέφθηκε όχι απλώς η μη ακύρωσή του σε περίπτωση εμφάνισης ενός μόνο πλειοδότη αλλά και η κατακύρωση υπέρ του με την τιμή εκκίνησης. Η ΕΕΤΤ δικαιολόγησε αυτή την διάταξη με τον ισχυρισμό ότι δεν υπήρχε χρόνος για να επαναληφθεί ο διαγωνισμός, επειδή στις 30/6/2014 οι αναλογικές εκπομπές θα έπρεπε να τελειώσουν οριστικά, βάσει οδηγίας τής Ευρωπαϊκής Ένωσης.
(η) Δεν μπορώ να μη προσθέσω σ’ αυτή την λίστα όσα είπαμε χτες περί τροποποίησης του ψηφιακού χάρτη της χώρας κατά πώς βόλευε τους υποψήφιους παρόχους, δηλαδή τον εξής ένα υποψήφιο, την Digea. Ειδικά η επιλογή των μειωμένων κέντρων εκπομπής σε συνδυασμό με gap filler ήταν λαμπρή ιδέα. Όπως υπολογίζεται, οι gap filler κόστισαν στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης πάνω από είκοσι εκατομμύρια ευρώ.
 |
| Κτήριο ΕΡΤ, 13/6/2013. Η λαϊκή αντίδραση στην κυβερνητική αυθαιρεσία εκφράζεται επί σειρά ημερών με τρόπο που ξεπερνά κάθε κυβερνητικό υπολογισμό. |
Μιλάμε τόση ώρα για το τεράστιο σκάνδαλο της Digea αλλά ακόμη δεν έχουμε πει κουβέντα για το οικονομικό. Για να μη ξημερωθούμε, θα συνεχίσουμε στο επόμενο, ολοκληρώνοντας την σειρά. Όχι πως δεν έχουμε τι άλλο να πούμε αλλά βαρέθηκα να σκαλίζω και να με πνίγει η μπόχα…
————————————–
(*) Ο Γιώργος Καρατζαφέρης μεταβίβασε το κανάλι του στο κόμμα του, τον ΛαΟΣ. Έτσι, η άδεια του καναλιού μετατράπηκε αυτοδικαίως από τοπικής σε εθνικής εμβέλειας.
(**) Digea – Ισολογισμός 31/12/2013
){kind=link}