εξορμήσεις ημερολογίου #5

thegreekcloud | 25.12.2016 | 19:41

Βέρα I. Φραντζή

Η ζωή θα έπρεπε να είναι πιο μεθοδική στα μαθήματά της. Είμαστε αρκετά ανεπίδεκτοι μαθήσεως και από εύθραστα υλικά  για να μας ισοπεδώνει με τον θάνατο, την απώλεια, τον χωρισμό και μια ποικιλιά συναισθημάτων όπως ζήλεια ερωτική και κοινωνική, αγάπη, λάθος, παλικαρισμοί, βρωμερές σκέψεις, μαλακή και κρεμασμένη σάρκα, καρκινώματα ανάμεσα στα δάχτυλα, ανημποριά σε όλο της το μεγαλείο.

Οι άνθρωποι είμαστε ανίκανοι  να φέρουμε εις πέρας τη ζωή. Εγώ ανάμεσα σε αυτούς πρωτοστατώ στη λίγδα. Η διαρκής φυλακισμένη προβολή του εγώ μας κάπου βαθιά μέσα μου, που μπορώ αν τοποθετήσω  θα την έχωνα κάπου μεταξύ στο εμβαδόν του ορίζοντα και το κέντρο του στομάχου μου, είναι  ολότελα ψυχοφθόρα. Η ελπίδα που σου δίνουν οι ευχές κεντρίζουν το ανυπότακτο εγώ σου ό,τι είσαι κάτι πιο αξιόλογο από αυτό που μέχρι τώρα κατάφερες. Το μαστίγιο του «αξίζω» είναι η γελοιοδέστερη φάρσα. Αλλά μας πουλάει σωρό από αποσμητικά 24ωρης δράσης έως κάτι πολεμοχαρή αμάξια μεγάλου κυβισμού, το σουτιέν που μετουσιώνει ερωτισμό στάρλετ και το τσιγάρο που μας προσδίδει εκείνο το χαρακτηριστικό της αθεϊας που γουστάρουν οι υποταγμένοι.

Είμαστε τόσο σύνθετοι και αδειανοί που καθόμαστε και γράφουμε χιλιάδες αράδες μπας και επεξηγήσουμε τον εαυτό μας. Οι λέξεις είναι η εσωτερική φωνή, το πιο ζεστό ζυμάρι που πατάει ο αστροναύτης πρώτος και υψώνει τη σημαία του τόπου του. Νιώθω διαρκώς ότι βρίσκομαι σε ένα ανεξέλεγκτο αερόστατο με μία άχρηστη μάσκα οξυγόνου, μερικά μπριός με σαλαμάκι και δωρεάν πρόσβαση σε πορνοσάϊτ. Τα μάτια μου είναι ανίκανα να δουν παρακάτω, τα ανθρώπινα κεφάλια, το είμαι, το δίπλα, το παρόν. Μια ενατένιση είναι όλα. Ένα αυτοκαταστροφικό όραμα. Αλλά έχω αέρα, φαγητό και σεξ.

Οι γυναίκες που γράφουν έχουν κάτι θεϊκό, έτσι όπως τα καμπυλόγραμμα σώματα τους σκύβουν πάνω από τις σελίδες και το στήθος τους γίνεται βαρύ και πέφτει πια γεροντικό και σαν κρέας από πατσά με κατά τόπους λίπος και μοσχοκάρυδο. Οι άνδρες που γράφουν είναι σακατέμενα παιδιά της μοίρας. Ενώ οι υπόλοιποι ασκούν εξουσιαστική δύναμη σε όλο το οικοδόμημα το οποίο θωρείται ανθρώπινο, εκείνοι σπάνε τα νύχια τους πάνω σε λεξικά και συντακτικά φαινόμενα άκομψα και περίπλοκα. 

Αναδημοσιεύουμε όλες τις μικρές πτυχές της πραγματικότητάς μας, ερασιτέχνες μπροστά στο μεγαλοπρεπέστατο τίποτα που είναι ο άνθρωπος. Τόσο μικρός ακόμη και να επιδιώξει τις επιθυμίες του με όλα τα βάναυσα συναισθήματα που τον κατατρώγουν, με όλη τη μιζέρια του χρόνου που τελειώνει, με όλους καθευτήρες που τραβούν τα ούρα και τα τρωτά σημεία σε ένα υπερκόσμιο σκουπιδότοπο. Ευλογημένοι και τυχεροί εκείνοι που με τα ασθενικά τους μέλη έχουν αγγίξει ετοιμοθάνατο που λιώνει απο αγάπη και από φόβο. Τυχεροί και εκείνοι που ακούν την καρδιά ενός μωρού να μεγαλώνει μέσα τους. Μεγάλη ασθένεια και διαβρωτική να έχεις νιώσει την όξινη διάθεση ενός παιδιού να φάει μέσα απο σένα την ατμόσφαιρα για να έλθει στο αντίκρυσμα με τον Ήλιο. 

Ανασαίνω τους ανθρώπους και τους κάνω φόβους. Ζω αχάριστα και γκρινιάζω. Έχω αποτύχει σε όλα ακόμη και σε αυτό που αγαπώ. Περισσότερο σε αυτό για να μην είμαι λογοκριμένα αποτυχημένη, αλλά μια αυτόφωτη ανεπερκέσταστη μονάδα ανθρώπινης ύπαρξης. Κάπως έτσι, μεγαλώνουμε όλοι. Ανυπόφορα. Μόνοι. Με εκκένωση σκέψεων και καθόλου συναισθημάτων.

Δειτε επίσης:

Όταν η Μπιγιονσέ τα σπάει (;!)

Ο κυκλικός χρόνος

εξορμήσεις ημερολογίου #4